Notice: Undefined variable: submit in /www/www.seniorennet.be/webroot/old/Pages/Pascallekes_uitreiking/detail.php on line 352
ORANJE
(Met een lichtelijk overdrijving.)
Door de ogen van een leek.
Ze hadden de hele straat versierd in oranje.
Oranje vlaggetjes, oranje bouwzeil tegen de gevels.
Oranje paaltjes in de straat ook de lantaarnpalen gingen eraan, helemaal oranje.
Wat niet bekleed kon worden, u begrijpt het al, werd oranje geschilderd.
Er werd weinig over kleuren nagedacht men kende maar één kleur, oranje. Oranje petten, shirts, broeken, schoenen etc.
En niet te vergeten oranje haren en gezichten.
Gezichten waar als uitzondering, een rood wit blauw vlaggetje op geschilderd was.
Er ontging hun werkelijk niets.
Dat was voor Albert nu net het probleem. Hij had geen verstand van voetballen of van enig andere sport.
Nou ja, van hockey wist hij nog wel iets, omdat dit als een soort elitesport werd gebezigd tijdens zijn studie.
Nu was hij ook van mening dat in die oranje groepen, mensen rond liepen met weinig of geen verstand van voetballen.
Kon hij eerst lekker thuis op de tv naar andere programma’s kijken. Nu werd hij willens en wetens erbij betrokken.
Nou ja betrokken… hij werd er letterlijk en figuurlijk bij gesleept. Een groep mannen belde bij hem aan en vroegen eerst waarom niet meedeed? Zijn argument hoorde ze niet eens en werd ook niet geaccepteerd. Er werd hem te verstaan gegeven dat dit niet kon. Er waren nu andere regels en normen door hun zelf samengesteld. De leus was nu: ‘EEN VOOR ALLEN, ALLEN VOOR EEN.’
De kleding die hij aanhad deugde natuurlijk ook niet. Een andere outfit werd door zijn medestanders, (nou ja medestanders) verzameld.
Ze zeiden dat hij dit direct moest aantrekken.
Deze mensen had hij ontdekt als KNO-arts, zijn in die voetbalperiode hartstikke doof, in ieder geval doof voor zijn opmerkingen.
“Mensen… dat hele voetbalgebeuren doet mij niets, ik heb er geen verstand van.”
De groep ging onverstoorbaar door met hun oranje werk.
“Ik heb er écht helemaal geen verstand van, het is niet aan mij besteed.”
Het veranderde niets aan hun gedrag, er kwamen nu oranje spuitbussen bij.
“Ik kijk binnen naar een héél ander programma,s die ik veel interessanter vind, bijvoorbeeld, wat er zoal in de medische wereld is ontdekt.”
Dit had hij beter niet kunnen zeggen.
Nu gingen ze nog drastischer te werk.
Er werden meteen grote lappen zeil tegen zijn huis gespijkerd.
Hij moest wel enigszins toegeven het was geen gezicht, al die oranje huizen en zijn huis bruin van kleur, het viel volledig uit de toon.
Er werden nog een aantal vlaggetjes opgehangen. En via zijn kozijn boven, werd een touw gespannen voor een doek waarop stond Hup Holland.
Albert begon hem nu wel te knijpen. Als zijn collega artsen dit zagen, zouden ze zich afvragen of hij geflipt was.
De buren hadden stoelen verzameld, alles werd op straat bij een gigantisch groot tv scherm gezet.
Er werd van hem ook een aantal stoelen geëist.
Mijn mooie stoelen op straat, “nee… daar begin ik niet aan,” riep hij paniekerig”
Die opmerking had totaal geen zin, zijn stoelen stonden al voor de deur. En zijn deur werd in het slot getrokken. Nu kon hij er niet meer in. Mogelijk kon hij via de tuin binnen komen… als hij maar over het hek kon klimmen.
Hij peinsde… en vroeg zich af is dit nu huisvredebreuk? Maar met al die verhitte mensen om hem heen, zou je eerder moeten zeggen, dit zou straatvredebreuk zijn als hij niet meewerkte. Omdat alles nu eenmaal op de straat gebeurde kon hij zich daar niet aan ontrekken..
Nu kon hij niet naar binnen om te eten. Alleen… dit was niet zijn grootste probleem, omdat om de hoek een goed restaurant was waar hij wel eens kwam… Maar om in je oranje outfit dit restaurant binnen te stappen, dan liep je écht voor joker.
Hij zag dat enkele buren een vuur hadden aangelegd waarop je vlees kon braden. Weliswaar had hij dat nog nooit gedaan, maar nu hij met zijn nieuwe kleren aan, één van hun was zou hij gewoon mee eten.
Er was nog een tafeltje vrij en hij ging daar zitten. Maar dat werd niet geaccepteerd.
“Hè MAFKETEL…dat is mijn tafel en stoel hoor! Of denk je soms dat we je ook nog aan tafel gaan bedienen?”
“O sorry hoor, moet ik dat dan zelf doen?”
“Wat dacht jij dan? Eerst ben je bezig onze sfeer te verpesten door niet mee te willen doen, nu doe je net of je van niets weet. En nog wat… heb je al betaald? Of denk je dat dit vlees zomaar komt aanwaaien.
Sjonge jonge wat een bijchochem.”
Plotseling werd er geroepen. “Over een half uur begint de wedstrijd. Iedereen moet plaatsnemen. Zodat hij niet voor een ander zijn neus gaat staan!?”
Albert dacht ik moet eerst nog eten, want hij had nu betaald.
Er lag een groot stuk vlees en hij legde hem op het vuur. Ja hoe lang moest dat gebeuren? Dit had hij nog nooit gedaan. Als het bruin is geworden zal het wel goed wezen.
5 minuten lag het er al op en die grote vlammen hadden de randjes van het vlees al zwart geblakerd.
Ik wacht nog maar 5 minuten anders krijg ik misschien moeilijkheden met al die mensen.
Hij zag dat zijn mooie stoelen al bezet waren. Ik zou kunnen vragen of iemand er vanaf wil gaan. Beide stoelen waren bezet door een paar halfnaakte bierdikke bouwvakkers met tatoeages op hun armen. Ze hadden ook nog van de grote oorbellen in hun oor. Ze zagen er nogal bedreigend uit.
Die ene had nog mafketel tegen hem geroepen.
Hij zou zich natuurlijk op dezelfde wijze kunnen gedragen en ook mafketel kunnen roepen.
Ik zal eerst maar even m,n vlees op eten. Hij keek rond, je zag hier nergens een bord met goed bestek. Dan maar zo afhappen. Voor hem was dat vlees nog lang niet gaar. Het is dat hij honger had anders had hij het weggegooid.
Hij keek nog even naar die bouwvakker op zijn stoel.
Het leek hem achteraf veiliger op dat krukje naast het scherm plaats te nemen. Hij zat daar tussen de hoog opgestapelde kratten bier. En dacht nog, de enige die bij dat soort evenementen altijd wint, is de bierbrouwerij.
Logisch dat ze makkelijk de sponsor uit kunnen hangen.
Die hele wedstrijd naast hem op het scherm interesseerde hem geen zier.
Hij keek van af zijn kant alle mensen recht in het gezicht aan. Beroepshalve ging hij die gezichten bestuderen.
De wedstrijd was allang aan de gang en niemand had nog enig aandacht voor hem.
Hij bekeek die ene bouwvakker die op zijn stoel zat. De man had van die kleine platte oortjes die bijna in zijn hoofd zaten. Zijn oorbellen staken er vinnig uit, dat kwam dóór die platte oren daarom konden ze niet hangen.
Die andere had een grote platgeslagen neus. Dat kraakbeen in zijn neus was natuurlijk zo gegroeid. Mogelijk heeft hij daar tijdens een gevecht een klap op gekregen.
Met een kleine ingreep kon hij die neus fatsoeneren. Zodat het weer een normale neus werd.
“GOAL!!!”
Het was een grote oranje massa wat omhoog kwam. Hij zag dat zijn mooie stoel omviel. Even daarna liet de man zich weer neerploffen, op zijn stoel. Het ging hem aan zijn hart.
Die vrouw met dat lange zwarte haar heeft kennelijk een flapoor omdat ze steeds dat lok haar er over doet. Ze had ook een scheve neus, dat kon je aan die bril zien die stond scheef op haar gezicht.
Die vrouw naast haar had nogal een dikke keel, zal wel struma wezen.
Maar wat zit ik hier feitelijk te doen, voetballen vind ik niets. Maar nu ben ik constant met mijn werk bezig.
Er werden opmerkingen geplaatst over een bepaalde speler die het zo slecht deed. De meningen wijzigen zich snel bij voetballers.
Bij de voorlaatste wedstrijd had de man zo goed gevoetbald dat hij na de wedstrijd hoog in de lucht werd getild. Waarbij velen supporters bang waren dat hij zou vallen.
Nu waren de meningen bij deze wedstrijd zo gewijzigd, dat er enkele aanhangers dachten, we hadden hem vorige keer beter kunnen laten vallen, dan zat hij nu op de reservebank.
Plotseling hoorde hij een fluitsignaal, het was rust en als een blok stonden alle mensen op, renden naar de kratten bier en liepen hem gewoon omver. Terwijl hij op zijn rug lag, dacht hij daar moet je nog voor betalen ook. Ik ben het zat en ga proberen mijn huisdeur open te krijgen. Hij sloop stiekem weg. Opgelucht dat hij daar vanaf was.
Ongeveer een uur later werd er aan de deur gebeld. Ze komen natuurlijk de stoelen terug brengen, dit vond hij echt een hele sportieve daad.
Voor de deur stonden de twee bouwvakkers, echter zónder stoelen.
“Hè mafkees nu ze hebben gewonnen ga je toch niet in huis zitten? Het feest gaat nu pas echt beginnen. We gaan muziek maken en draaien CD,s van Frans Bouwer, Wolter Kroeze en vele anderen. We gaan dansen met zijn allen en een polonaise lopen.”
Hij sputterde nog even tegen, maar dat had geen zin. Ze trokken hem naar buiten.
Mien werd er geroepen. “Vermaak jij die man even? Hij weet niet hoe hij dat moet doen.”
Ze nam hem gelijk mee in een polonaise waar hij nogal stijfjes in mee liep. De dans daarna stelde ook niet veel voor. Er werd veel bij gedronken en iedereen vond dat het bij hém best wat vlugger kon. Er werden steeds nieuwe flesjes bier neergezet.
Langzamerhand leek de wereld om hem heen steeds meer te veranderen. Toen het echt niet meer ging werd hij op zijn eigen stoel gezet met zijn benen op die andere stoel.
Rond middernacht werd hij wakker, omdat het zo stil om hem heen was. Hij strompelde naar huis met zijn twee stoelen, maar er was één geluk hij had nu de sleutel van de buitendeur in zijn zak.
“Hè, hè, het zit erop.”
Bij de volgende wedstrijd zou hij wel zorgen dat hij niet thuis is. |
|
Notice: Undefined variable: submit in /www/www.seniorennet.be/webroot/old/Pages/Pascallekes_uitreiking/detail.php on line 422
