Notice: Undefined variable: submit in /www/www.seniorennet.be/webroot/old/Pages/Pascallekes_uitreiking/detail.php on line 352
FANTASIEWERELD 1
Kom, kom met me mee en kijk door mijn ogen naar een fantasiewereld.
Stel, je staat voor een raam en je ziet daar beneden een boom staan, waarvan de takken nauwelijks bewegen want er is maar een zuchtwindje.
Sluit nu je ogen en kom mee….dicht houden die ogen !
We bevinden ons onder die boom. Eén kant staat vol groen mos, de noordkant heb ik me laten wijsmaken. De zon wordt gefilterd door z’n kruin – de hoogste takken bereiken bijna de hemel die blauw is met hier en daar een wit schapenwolkje. Zwaluwen vliegen hoog af en aan, op zoek naar wat lekkers.
De zomer loopt op z’n einde, maar ‘t is nog warm. Kijk eens hoe mooi die boom is. Z’n schors is verweerd, hier en daar hangen al wat geelachtige bladeren, een voorteken van de herfst die er gauw zal zijn.
En luister, sssst…. Stil, hoor het gekwetter van de vogels in die boom. Verschillende soorten laten zich horen : getsjirp, gezang, gekweel – af en toe verandert er eentje van tak om daar verder z’n hoogste lied te zingen.
We gaan een stapje verder. De grond is zacht van het mos – enkele madeliefjes en boterbloempjes komen nog piepen en heel voorzichtig al een mini-paddestoeltje.
Hier is een muurtje van verweerde stenen dat leidt naar een trapje. - opgepast, want hier en daar ligt een steen wat los. Soms horen we een takje kraken onder onze voeten, maar verder hoor je niks anders dan de stilte en het vogelengekweel. Een zacht windje beroert onze wangen . en speelt door onze haren
We komen aan een brugje, maar dat is niet te vertrouwen. De houten planken geven geen zekerheid meer. En de reling is hier en daar stuk.Toch is het romantisch gelegen met een achtergrond van groen en veel bomen. Er onder moet een beekje gelopen hebben, maar daar is niet veel meer van te zien. Eén en al onkruid en een beetje glibberig lijkt me.
Op een bankje waarop al enkele afgevallen bladeren liggen kunnen we even verpozen en al dat moois in ons opnemen.
We bevinden ons blijkbaar in een verwaarloosde tuin, want in de verte zie ik de ruines van een oud huis. We gaan een kijkje nemen, kom ! Het staat wat scheef, de luikjes van de ramen lijken me niet meer zo stevig te zijn…enkele bloembakken staan op de vesterbanken, maar er staat enkel wat verdord gras en onkruid in.
Kom je mee even door de ruitjes turen ? Ze zijn te vuil, zelfs als we vegen kunnen we niet veel ontwaren., ‘t is te donker.
.De deur hangt schots en scheef in z’n hengsels, die zullen we maar niet uitproberen.
Misschien dat we volgende keer eens een poging kunnen wagen om er binnen te gaan. Nu stappen we voorzichtig verder, nog even achterom kijkend naar de klimop die bijna het ganse huis overwoekert.
Kom….
De laatste rozen laten nog even hun mooiste kleuren zien, doch vermits de tuin niet verzorgd is staan er niet zoveel bloemknoppen op. Toch heeft ‘t wel iets.
De rhododendrons zijn uitgebloeid, Witte en roze hortensias ontwaar ik nog wel hier en daar. En zoveel struiken waarvan ik de naam niet ken maar die door hun kleurenschakering een prachtig uitzicht bieden.
Kom, we gaan even verder. Het struikgewas wordt dichter en dichter. We voelen de spinnewebben, maar ach, wat geeft het. Torretjes kruipen ook af en aan, gauw weg voor ons, hèt grote gevaar.
Omdat we af en toe wat takken moeten wegduwen om door te kunnen, zien we regelmatig een geel/goud blad naar beneden vallen. Soms blijven we haken in de doornen van de braambessenstruiken die welig tieren. Bessen staan er allang niet meer aan. Jammer, want ze zullen zeker lekker zoet geweest zijn.
De lucht zien we niet meer want de boomtoppen strengelen zich in elkaar boven onze hoofden.
Kom je nog even verder mee….kijk, ginder wordt het wat lichter, we komen zo dadelijk uit het bos. En inderdaad, hier schijnt weer volop de zon, het licht, het leven. Een grote wei strekt zich voor ons uit waarin het vee nog rustig staat te grazen. Hoe idyllisch allemaal. Het zonnelicht doet een beetje pijn aan onze ogen na al die tijd in het schemer gewandeld te hebben.
We houden onze hand boven onze ogen ter bescherming, maar gauw went het weer.
Jammer dat onze wandeling afgelopen is, maar…….geen nood.
Iedereen kan die wandeling opnieuw en opnieuw maken door alleen maar de ogen te sluiten en z’n fantasie z’n gang te laten gaan. Telkens weer zal je iets nieuws ontdekken waar je de vorige keer overgekeken hebt.
De natuur zal ook steeds veranderen van kleur, van herfst naar winter, lente, zomer…..sneeuw en ijs zullen alles tot een sprookjesachtig geheel toveren, lentebloemen zullen bloeien en nieuwe taken, bloesems en blaadjes zullen de tekenen van de lente zijn. ‘s Morgens zal de lucht ijl zijn en is alles bedekt met lentedauw. Daarna wordt het zomer, warmer, met andere bloemen. De welgevulde takken zullen je beschermen tegen de hitte van de zon. ‘t Zal goed vertoeven zijn tussen het gebladerte. Proef van de bessen, ga zitten in het gras en geniet van alles om je heen.
Bij deze wandeling geeft het niet of je goed te been bent of niet, of je goed kan horen of niet, wààr je woont heeft ook geen belang…… iedereen kan ze maken als de fantasie maar groot genoeg is.
FANTASIEWERELD 2
Komaan, we sluiten onze ogen weer en keren nog een keertje terug om te proberen het huis te gaan verkennen.
Het weer valt niet mee – er is heel veel zotte wind, af en toe regent het heftig, om plots weer de zon te zien verschijnen waar dan ineens weer een regenwolk voor kruipt met alle gevolgen vandien.
Gelukkig hebben we een sjaal aan, een dikkere vest en laarzen aan onze voeten. Een paraplu open houden lukt niet- ofwel worden we nat, ofwel geven we het op.
Nee, we zetten door.
Eerst maar eens even schuilen onder de boom waar alles begon. De takken zwiepen van onder naar boven, van links naar rechts…..de bladeren vallen en blijven overal plakken. Gezellig is anders. Onder deze boom houden we ‘t toch niet droog, dus kunnen we even goed verder ploeteren.
‘t Weggetje af, het gammele trapje naar beneden, maar in plaats van door de verwaarloosde tuin te gaan slaan we linksaf, recht op het huis af.
‘t Staat er nog even verweerd bij – erger eigenlijk nog want er liggen kapotte dakpannen hier en daar verspreid. De klimop is gedeeltelijk losgekomen en hangt daar maar te slingeren. Eén van de bloembakken is ook al gevallen.
De luiken kletteren tegen de muur, nog even en ze vallen er af.
Kom, we proberen de deur te openen. De klink wringt wel wat tegen maar geeft toch mee. Voorzichtig doe ik de deur op een kiertje…..ai, wat een gekraak, wat een gepiep. We gluren naar binnen maar ‘t is er zo donker. De deur doen we wat verder open zodat er toch een straaltje licht in de hal valt. Bah…..wat ruikt het hier muf en wat is het stoffig. Maar we stappen dapper verder.
Bwèkes, al die spinnewebben die in ons gezicht kietelen en in onze haren plakken….vies ! We horen wat gekrabbel, waarschijnlijk een paar muisjes die gestoord weglopen.
Onze ogen beginnen te wennen aan het donker. We zien zelfs enkele meubels staan. Ze zijn allemaal bedekt met wat eens witte lakens waren maar waar nu centimeters stof op liggen. Er fladdert iets……een vogel, een vleermuis ?
De doeken zijn hier en daar nat ook want het regent binnen op sommige plaatsen. Niet te verwonderen. We horen de wind gieren, de luiken blijven klepperen, de deur slaat dicht met een knal. Wat nu ?
Gelkkig heb ik eraan gedacht om een lamp mee te brengen. Ze doet het, gelukkig maar. Ik schijn eerst naar beneden….de vloer is drassig, smerig, vies en vuil. Toch zie je dat het eens een mooie houten vloer moet geweest zijn. Hij kraakt onder onze voorzichtige stappen.
Willen we eens zo’n laken opheffen, heel zachtjes dan ? Ooooo, ‘t lijkt een piano te zijn of wat er dan van overschiet. Het deksel staat nog omhoog. Het ckavier doet me denken aan een bijna tandeloze mond. Veel muziek zal hier niet meer uitkomen. Een oude koperen kandelaar ligt neer, nodeloos en dof.
Ik schijn naar de andere kant…..daar staan nog enkele kasten, eveneens bedekt. Maar er ligt overal zoveel stof op dat het in onze neuzen waait als we er nog maar naar kijken. ‘t Doet ons niezen.We zullen die maar laten liggen, veel zal er niet meer te zien zijn.
Een beetje verder zie je goed dat er een tafel staat met enkele stoelen errond. Smakelijk ziet het er allemaal niet uit want het doek ligt vol pluimpjes, dode insecten, rotte bladeren, steengruis en wat nog allemaal.
Daar in de hoek moet een open haard zijn. Er liggen nog wat houtblokken, veel asse en een zwarte ketel hangt er boven te bengelen aan een verroeste ketting. In die ketel zullen wel de éne of andere familie viervoeters huizen. Laat maar hangen.
O kijk, een klok tegen de muur – ze tikt niet meer maar doet me dadelijk denken aan het liedje “mijn grootvaders klok”. Ze is mooi…..geweest. Om die weer goed te krijgen is specialistenwerk voor nodig.
Aan de muur hangen enkele scheve platen, oude, verweerde foto’s, maar ‘t is te donker om te kunnen ontwaren wie of wat er op staat.
Sfeer hangt er hier wel, dat valt niet te ontkennen.
Onze ogen hebben het schijnsel van de lamp hoe langer hoe minder nodig.
Hier……een deur die naar een trap naar boven leidt. Maar IK ga er niet op hoor. Ik vrees dat de treden ons gewicht niet gaan houden…..
En wie weet wat zouden we boven vinden…..een vergaan lijk of zo ?
Brrr…mij niet gezien. Ik heb het hier wel bekeken…..
Kom, we proberen terug naar buiten te gaan. Maar wat knelt die deur plots. Dat komt vast en zeker van die harde slag. Met wat trekken en duwen lukt het ons toch om ze los te krijgen. Nog even, en de paniek had ons te pakken gekregen.
Gauw terug naar buiten waar het opgehouden heeft met regenen. De zon komt ons zelfs flauwkes begroeten. De wind is ook wat gaan liggen.
We stappen maar terug. Toch niet zonder even te denken aan de mensen die hier gewoond hebben. Hopelijk hadden ze een gelukkig leven
Ik kijk nog even achterom en verwonderd blijf ik stofstijf staan……
Het huis is helemaal veranderd, geen ruïne meer. De luikjes hangen recht, de koperen deurknop blinkt als goud. De dakpannen liggen mooi zoals ze moeten liggen en kijk, er kringelt een rookpluim uit de schouw. De bloembakken zijn gevuld met witte en rode geraniums. De ruiten blinken als spiegeltjes.
De klimop is gesnoeid en hangt gezellig boven de bovenramen waar spierwitte gordijntjes lichtjes fladderen omdat de ramen op een kiertje staan.
Het weggetje is mooi aangelegd, geen mosje te bespeuren en langs de zijkant bloeien de mooiste rozen en verspreiden zoete geuren.
Daarachter licht een tapijtje van gras, bezaaid met madeliefjes, boterbloempjes…..een kleurrijke step, een rood emmertje en geel schepje.
Aan de wasdraad hangt fris wasgoed te fladderen in de zachte lentewind.
Als je goed luistert hoor je binnen een zware stem, wat gepingel op een piano, een kinderschaterlach, een hond die speels blaft en een jonge-vrouwenstem die een wiegenliedje zingt.
Ja…….zo moet het hier geweest zijn. Zo wil ik dit huis in gedachten houden.
Hier heeft GELUK geheerst.
En ik draai me om en keer terug naar de boom……m’n gedachten dwalen af naar een verre tijd, een mooie tijd, een gelukkige tijd.
FANTASIEWERELD - 3
Ik was gebleven toen ik het huis netjes en verzorgd verlaten had, klaar om andere fantasieën hun gang te laten gaan, maar niks.
Dus ben ik maar zachtjes op m’n stappen teruggekeerd en opende stilletjes de voordeur die op een kiertje stond.
Beneden hoor ik nog steeds gelukkige geluidjes van een ouderpaar met enkele kindjes. Ik hoor rommelen in de potten, de tafel dekken, teken dat er gaat gegeten worden. Heerlijke geuren komen me tegemoet, maar ik kan ze niet zo direct thuisbrengen. Ze doen me in ieder geval watertanden.
Zachtjes, op m’n kousenvoetjes sluip ik de trap op. Er moet niet geweten worden dat er onverwachts, nieuwsgierig bezoek is.
De trap kraakt hier en daar een beetje, maar ze horen het gelukkig niet. ‘t Is een donkere trap, met stevige trapleuning en langs de zijkant een lichthouten lambrizering. Er hangen wat prenten aan de grijs-groene
geschilderde muur : enkele familiefoto’s, een kleurrijke tekening – misschien van één van de kinderen – een mooie pentekening – een hobby van de heer des huizes ?
Ergens in een hoekje zit een donkerbruine teddybeer te wachten tot hij mee in ‘t bedje kan.Hij hangt wat onderuit en z’n lieve ogen kijken zomaar wat in de verte.
Zo schattig.
De eerste kamer die ik voorzichtig open is de voorzekers de slaapkamer van de ouders : een donker bed bedekt met een patchwork-sprei (alles komt toch terug !), een commode met enkele schuiven waarop enkele foto’s van de kinderen en een kandelaar. Aan weerszijden van het bed de nachtkastjes met een simpel nachtlampje en een wekker langs een kant. Zo’n wekker van vroeger, pure nostalgie. Een kruisbeeld en een wijwatervat met palmtakje ontbreken niet
Evenmin een kleerkast met 3 deuren – bestonden er toen wel 4-deurs kleerkasten ? Alles even netjes. Naast en voor het bed een ovaal matje met frisse kleuren. Aan het raam aangepaste overgordijnen , het raam een beetje open zodat er frisse lucht binnen kan.
In de kamer een deur die uitgeeft op een simple badkamer. Wel; wel, al een bad op poten…zò mooi, er is terug vraag naar. De vloer blinkt in wit/zwarte tegels.
Eén lavabo met spiegel erboven ; een glazen tabletje waarop het hoogstnodige staat. Onderaan is er een kastje, ik veronderstel met handdoeken en zo. Er is nog een ouderwets toilet,doortrekken is er niet bij geloof ik, want er staat een met water gevulde emmer naast. Een medicijnkastje hangt er ook nog. Op de vensterrichel staat een toiletzakje, een potje met watten., een schaar., wat scheergerief, nog kwast en zeep.
Aan een haak aan de wand hangt een badjas en een grote badhanddoek hangt over het bad. En dat is het dan.
Ik verlaat de kamer en steek de gang over. Daar is de kinderkamer. Wat lief : een schommelstoel die nog een beetje wiebelt – heeft mama haar kind misschien nog niet zo lang geleden gevoed ? Een zonnestraal schijnt pal op de stoel en geeft hem een warme gloed. Een blauwe gehaakte cape hangt nonchalant over de rug van de stoel
Ik zie een wit gelakt helembedje, de dekentjes nog een beetje teruggeplooid. ‘t Geeft de indruk dat het nog een beetje warm aanvoelt. Verder een wit-gelakte commode
Met enkele kinderfiguurtjes op uitgestald en een 6-tal schuiven. Ik kan me niet houden en doe een van de schuiven voorzichtig open. Net wat ik dacht : luiers,
Slabbetjes, hemdjes,sokjes en nog van dat liefs.
In het kleerkastje hangen de kleertjes frisgewassen aan kleurige kinderkapstokjes. Meisjeskleedjes….
Op een schab liggen versgestreken lakentjes met mooie
borduurseltjes en nog enkele dekentjes.
Op de donker geverfde vloer een witte, zachte mat.
En aan de zachtroze geverfde muur met hier en daar
Een kinderafbeelding, enkele lieve plaatjes van dieren.
Aan het raam wapperen donkerroze gordijntjes.
Verliefd op al dat moois verlaat ik zachtjes de kamer.
Er is nog een deur : de deur van de jongenskamer.
Die is wat rommeliger. Er ligt wat speelgoed her en der verspreid. Toch is alles aangepast voor een jongen.
Een wat groter bed, een schommelpaard dat z’n beste tijd heeft gehad, een bankje met wat kussens, wat blokken om te bouwen…..
Stilletjes verlaat ik de kamer. Hopelijk heeft niemand me gehoord, maar ik denk het niet, want ik hoor nog steeds, als ik voorzichtig de trap afdaal, gelach en gerommel, èn gestoei.
Hier heerst vrede, hier heerst geluk…..
Wat mag er ooit gebeurd zijn dat het huis in zulke verloederde toestand werd achtergelaten zoals ik het eerst zag…..
De oorlog, een ongeluk, tegenslag…….wie zal het zeggen ?
Ik denk dat het huis al z’n geheimen voor zichzelf zal houden. |
|
Notice: Undefined variable: submit in /www/www.seniorennet.be/webroot/old/Pages/Pascallekes_uitreiking/detail.php on line 422
