de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

[wizzard]

SDW proficiat voor je verhalen, ik lees ze met veel plezier. ik hoop dat je nog bijlange niet uitverteld zijt zodat we nog lang van je vertelsels kunnen genieten.

[jadi]

Men moet wel realiseren dat mijn ervaringen over een periode van 68 jaar lopen en dat ik steeds proactief ben geweest zelfs nu ben ik als hobby nog aktief en DE EUROPEESE LUCHTVAART en regelmatig aanwezig in de EU-INSTITUTIONS te BRUSSEL dus nog wel wat toetelichten!!

Amaai,je hebt een immens geheugen SDW en zo te lezen ben jij nog lang niet uitverteld.En nog steeds actief,. je moet het maar doen.

[SDW]

Een vlucht die mij ook steeds bijblift is deze.

Ik was tijdens een NATO oefening met een Generaal VIP op bezoek van uit Brusel-Eterbeek in de streek van VIRTON en had de Generaal op het voetbalveld afgezet en hij was opgehaald door een ontvangstcommitie en ik bleef wachten in mijn helicopter genietend van een intresans boek.

Plots zie ik dat er iets gebeurt in het dorp en ik verneem dat een jong kind bij het spelen met een wapen van de Paras zich ernstig verwond heeft.

Via een bekende dokter van de Para's verneem ik dat dit een onoplosbare verwonding is want het betreft een hofdwonde met een sienpistool en de fusee is in zijn oog terecht gekomen en fosfoor kan men niet uitdoven. want de enige plaatst dat dit kan is te luik in het AZ maar dat is te ver af en transport duurt te lang.

Ik stijg op en land in de hof van de kliniek en ga de behandelende dokter opzoeken die me bevestigd dat dit een vogel voor de kat is want men kan hier de fosfoor niet neutraliseren.

Ik ga naar het kind kijken en zie dat hij niet te groot is en ik hem op de achterbank van de AL II kan leggen en stel voor aan de dokter om te trachten het kind met de helicopter naar Liege te vervoeren wat hij aanvaard en wij snel vertrekken.

Het weder is zeer slecht en de stank in de cabine is zeer slecht enkele malen zegt de dokter mij land maar hij sterft maar ik vlieg door en bereik moeizaam de omgeving van luik maar weet niet waar ik kan landen nabij het hospitaal.
Dus ik roep Liege-bierset TWR op per radio en vraag dat een verkeersleider die deze plaats kent aan de voet van de toren komt om mij dat uit te leggen en ik land in de buurt van de toren en de man tracht het mij uit te leggen om geen tijd te verliezen neem ik de ATCO mee aan boord om mij de weg te wijzen en we landen in de omgeving van het hospitaal nabij de maas waar we een afspraak hadden geregeld met een ambulance die het kind overnam.

Voor mij zending volbracht en ik blijf in Liege slapen en keer s'anderendaags bij dageraad terug naar de oefenzone, waar ik bij mijn aankomst door twee MP wordt opgevangen om mij in het lokale cachot te stekken want ik heb die VIP Generaal geheel letterlijk en figuurlijk in de kou laten staan want die wist van niets en had ik ook niet getracht te verwitigen.

Gelukkig had ik toen reeds goede persoonlijke contacten met de toemalige Minister van Landsverdediging waarmede ik een aantal zendingen had gedaan en er een goede band was ontstaan en heb ik hem onmiddelijk gebeld om hem de toestand uit te leggen met het gevolg dat in de plaats van het cachot ik werdt uitgenodigd voor ontbijt bij de burgemeester met enkele VIP.

Het kind heeft het ongeval overleeft mits zware verminking, Ik kreeg van de Minister de toelating per telex om met de kinderen van zijn school en andere belangrijke personen in de streek om hen een vlucht in de aanwezige helicopters te geven om de negatieve sfeer ten opzichte van het leger bij de lokale bevolking te beperken.

Een incident wat mij steeds zal bijblijven onafgezien de kwade VIP Generaal die later met mij nooit meer wilde vliegen....... wat ik ook geenprobleem vond want het was een onaangenaam heerschap met veel noten op zijn zang., ik aanvaard dat ik had moeten trachten hem te doen verwitigen maar eerlijk gezcht ik had de man volledig vergeten hoor !!!!!

[jeronimo]

Graag wil ik er even tussenkomen.
Ik kreeg een privé bericht over de " oorlog 40-45".
Deze persoon wenst naamloos te blijven wat we zeker aprecieren.
Dit is het bewijs dat er velen van onze lezers wel een verhaal hebben maar er niet durven of kunnen over vertellen.
Sommigen zijn bang voor de schrijffouten. !
Weet wel dat niet iedereen van onze leeftijd de kans gehad heeft om
te studeren, het bleef gewoonlijk tot de derde graad, of 14 jaar.
daarna was het naar de fafriek of ergens een stiel leren.
Hetgeen nu volgt zal misschien sommigen aanzetten om ook iets
te schrijven
Onderwerp: Den oorlog 40-45???
Beste jeronimo ik ben pas bij de seniorenclup daarom zo laat mijn reactie
Maar ik speek daar nooit over omdat ik nu soms snachts er van droom.Het was in 40 mijn vader was gedeserteerd had alles in de water put gesmeten zijn kameraden durfden ziet.Maar ik en moeder zaten in
(onderstand)=shuilkelder 2 meter onder de grond met 12;er waren 3 mannen bij een duitser kam den onderstand binnen bedrijgde iedereen en moest er uit en tegen de muir staan vrouwen en kinderen rechts en de 3 mannen links.Er kwamen nog 2duitse bij en vroegen waar die soldaten waren en niemand antwoorde!!!!!en plots een onmenselijk gluid geroep en getier iedereen liet zich vallen en ze verdwennen,we stonden recht helaas niet iedereen vier bleven liggen vol bloed en gekeun en dat hoor ik 70 jaar later nog het verschikelijkste dat ik heb meegemaakt de 3 mannen en een vrouw was dood en een kind had een kogel in zijn bil.
NOOIT heb ik dit verteld en mijn moeder sprak er nooit over en van mijn
vader die alles had zien gebeuren ook niet.Later heb ik van PA vernomen
dat zijn kakkers waren gepakt en die heef hij nooit meer weergezien.dit is mijn kindergeheim,ware het niet dat men mij toch niet ken had ik het meegenomen in mijn graf.Zelfs mijn vrouw weet het niet soms zegt ze wat kunt ge draaien en keren in dat bed??maar dat is de reden.Ik beef er nog van en SORRY voor de fouten want ik herlees het niet ik schrijf het als ware het gisteren gebeurd ik wens dit aan niemand zo iets mee te maken op zo een jonge leeftijd.Ik kijk ook NOOIT naar die kinderen in Irak,ik kan het niet zien.Ik voel me verlost en verlicht.Groetjes .

[Wout]

Jeronimo heb als kind in September '44 ook zo iets meegemaakt. Gelukkig liep het af zonder slachtoffers. Vergeet ook nooit meer die uren voor een geïmproviseerd vuurpeleton, Je blijft er aan denken.

[SDW]

JERONIMO zoals ik vroeger rreds verteld heb ln mijn verhaal werden wij in 1944 bij de eerste inval van de Canadezen in Merksem toen de duitsers terugkwamen werden wij bevolen uit de kelder te komen en tegen de muur gezet met een vervaarlijk kijkende duitser met zijn machinegeweer op ons gericht.
Gelukkig kwamen wij er zonder kleerscheuren van af maar soms droom ik nog van die toestand die onze naamloose bezoeker beschrijft

[SDW]

Heden morgend ontmoete ik nog een der anciens van het LT/AVN te Braschaat welk mij nog een intresant anecdote in herinnering bracht tijdens mijn opleiding.
Tijdens de laatstre fase van de opleiding in Belgie kreeg ik van de instructeur op een bepaalde zeer beperkte plaats met de helicopter te landen, na de nodige verkenningen stelde ik vast dat de met boomen omgeving niet groot genoeg was, gezien onze trainingsbeurt ten einde liep gaf de instructeur geen demonstratie hoe ik dat moest uitvoeren ;;; en kreeg ik een rode fich in mijn dossier.
De volgende vliegbeurt met een andere leerling ging de instructeur terug naar deze plaats en gaf een demonstratie hoe men daar kon landen.
De landing gebeurde met succes , MAAR........... toen ze terug wilde opstijgen bleek dit niet mogelijk en heeft men de helicopter uitteen moeten doen en met een grote kamion terug naar de basis brengen!!!!

Wat was de reden? tijdens de landing blaast de wind van de rotor de takken van de boomen uit elkaar en kan men er landen, maar bij het op de gond staan voor terug optestijgen zuigt de rotor de lucht naar beneden en wordt de opening boven de helicopter kleinner want de takken buigen zich naar beneden zodanig dat men niet kan opstijgen

Ik heb mijn rode fiche behouden ook omdat ik s'anderdaags tijdens de algemene briefing de vraag stelde of men als piloot ergens ging landen er ook moest terug kunnen opstijgen

[Ivita]

Ik ben een na-oorlogs kind maar hoop dat als mijn man volgende zaterdag terug thuis komt, als 't God belieft, hij niet teveel nachtmerries zal overhouden aan de verschrikkelijke dingen die hij zeker en vast gezien heeft maar voor mij zal verzwijgen.
Velen voor hem zijn verwond, verminkt of in een bodybag terug gekomen. Dit is niet 40-45 maar 2000-.....?

[SDW]

Heel juist hij zal je steun nodig hebben om zich hier weer aan te passen hoor.

[SDW]

Een aantal vragers wensen te weten welke graad ik in het LEGER had??

Als PILOOT droeg ik nooit geen graad of rank , enkel mijn vLEUGEL van PILOOT.

Tijdens een vlucht met de ALOUETTE II moest ik met een top VIP vliegen en kwam zijn kazakedrager ( de adjunkt) mij vragen hoe men mij moest aanspreken en ik stelde dat PILOOT volstond hij drong aan naar mijn GRAAD( of RANK) en ik heb me in de stoel van mijn HELICOPTER gezet en hem gezegd:
" HIER BEN IK DE BAAS NA GOD !!!"

[SDW]

Normaal was het roken aan boord van de AL II niet togelaten maar voor de pasagier had ik een klein assebakje laten maken dat ik kon bevestigen als zij dat vroegen.

Op een dag moest ik met een Generaal vliegen en al de andere piloten die er mee gevlogen hadden bekloegen zich over zijn manier van hen te behandelen.

Ik steeg er mee op en na een 15 minuten vliegen zag ik zijdelings dat hij een sigaret nam en zonder iets te vragen die aanstak.

Opdat ogenblik ben ik onmidelijk in autorotatie plots gedaald en in een wijde geland en riep" BRAND iedereen er uit" de Generaal zag groen van schrik en wist niet wat er gebeurde!!

Toen we geland waren bekeek ik hem en verkllaarde hem dat dit de procedure was bij brand en gezien hij niets had gevraagd en ik een vlam zag deze procedure had toegepast , zoals voorzien in de NOODPROCEDURES.

Ik heb nooit geeln last meer gehad met de betrokken Generaal die met mij steeds vriendelijk was, en schijnbaar heeft de interne tamtam dat incident de ronde gedaan want men heeft mij steeds gevraagd of men mocht roken ook de lastige Generaal.

[SDW]

Op een zaterdag dat ik terugkeerde s'avond van een zending met de HELICOPTER van een oefening met DE RESERVEOFICIEREN in de streek van BASTOGNE op lage hoogte terugkerende naar BRASCHAAT nam ik met de HF radio contact met de TOWER van BRASCHAAT VLIEGVELD en kreeg ik van de aanwezige verkeersleider de bovenvermelde reactie, met daarop de opdracht van alle verdere berichten te stoppen.

Zeer eigenaardig bericht dat ik nu verder zal toelichten !!!

Wat was er gebeurt??

Smorgends had ik afgetekend in wat we de autorisation book noemde vor een helicopter vluchtopdracht met de RIJKSWACHT te CHARLEROI en begaf mij naar het betrokken toestel in het gezelschap van een colega piloot " MD" welk een zending ging doen met de RESERVEOFICIEREN in de ARDENEN, tijdens het naar de toestellen wandelend vertelde MD dat hij er tegen opzag omdat hij dat een moeilijke opdracht vond waarvoor hij net de nodige operationele kennis had en hij liever de zending RIJKSWACHT zou hebben gedaan, gezien het een sympatieke knul was stelde ik hem voor van onze vluchten te verwisselen en dit per radio door te geven alvorens te vertrekken.

Bij het opstijgen gaf ik de omwisseling aan de TWR door en ik vertrok voor mij oefening met de RESERVEOFICIEREN in de ARDENEN en MD naar de RIJKSWACHT te CHARLEROI.

Toen ik opriep kreeg ik dit eigenaardig bovenstaande antwoord van de verkeersleider (RV) op de TWR te BRASCHAAT omdat hij zojuist had vernomen dat er een dodelijk helicopter ongeval had plaats gevonden in de streek van CHARLEROI met twee personen aan boord en in het autorisation boek stond mijn naam vermeld voor deze opdracht.
De ALMOEZENIER was reeds opgeroepen om mijn echtgenote op de hoogte gaan te brengen, toen ik lande kon men de gedane omwisseling begrijpen gezien in de autorisation boek deze niet was aangepast bij ons vertrek wat echter wel op de opname banden van de radio stond.

Mijn collega MD met een officier van de rijkswacht waren schijnbaar in een nieuwe in opbouw zijde hoogspanningslijn gevlogen bij hun bewakings of verkeersopdracht op een baan in de streek van charleroi met het fatale gevolg.

Enkele dagen mocht ik de eretekens van MD voorop bij de militaire begrafenis dragen.

Zoals u ziet warren het niet altijd pretige ervaringen !!!

[Wout]

SDW: :?:Sorry sdw ik reageerde met het vraagteken op de eerste paragraaf van uw bericht omdat er op dat ogenblik enkel dat te lezen was.
Ik zie nu dat gij uw verhaal vervolledigd hebt. Zo is het duidelijk nu.

[jeronimo]

SDW Mijn grootmoeder zei altijd; onkruid vergaat niet.!!
Van toeval en geluk gesproken. !!!
Wil er nog eens tussen komen met een privé bericht.
Het is het vervolg op vorige bijdrage en volgens onze moderator
Tilly heeft het zeker een plaats op onze topic.

Dag beste jeronimo.Ik ben zo tevreden dat ik de volgende nacht heb liggen denken dat ik het eindelijk van mij heb kunnen afzetten.maar ik ben ook niet gespaart gebleven tijdens die verdomde(sorry)oorlog ik moest naar school en dat was drie km heen en drie km terug en dit langs de groote baan waar veel vervoer was, wel met paarden en dan soms nam ik gebruik van dat vervoer om naar school te gaan,op een zekere dag zagen we vliegtuigen over vliegen die vlogen naar Engeland dat wisten we het was dagelijkse kost maar plots verliet één vlietuig de groep en kwam recht op ons af,de voer man sleurde me mee in de gracht en het vlietuig begon te schieten en de vier paarden waren dood en hij kwam terug om te zien of hij had geraakt en dan weer richting
Engeland .
Aan die mens heb ik mijn leven te danken en zijn we vrienden
gebleven tot het hem eens fatal is geworden zijn paarden en hij zelf zijn er in gebleven.Ik ben nog eens gekwest geweest door een landmijn en dat gans op het einde van de oorlog toen de brug was op gedraaid in Oudenaarde. De vluchtende Duitsers konden niet voor uit of achteruit
de Americannen stonden achter hun en wij werden naar huis gestuurd
De laaste duitsers vluchtten maar de Americanen hadden mijnen
geplaats en een tank reed er op, een ontplofing op 20 meter van ons en drie kinderen werden gekwetst ik had een stuk in mijn hoofd steken en de verplegers van het americaans leger hebben me verzorgd maar de plek in mijn schedel is een blijvende soevenier.

Ja, dit is het dan,BEDANK om naar mij te luisteren.
Sorry voor de fouten. Met de boeken van Pascal heb ik dit geleerd.

[SDW]

Ik heb tijdens mijn militaire loopbaan dikwijls betrokken geweest bij zaken die mischien niet 100% volgens het militair en burger wetboek juist waren maar ben toch steeds ongestraft gebeleven tot bij dit voorval:

Ik moest met een Krijgsauditeur naar de plaats van een ongeval vliegen in Duitsland waar er een collega en goede vriend met een AL II was gecrasth.

Bij de aankomst op de plaats van het ongeval bemekte een volledig vernielde helicopter en tevens nabij de daar nog aanwezige ambulance een lichaam op de grond liggende.

Wij stapten uit en een duitse politie man begroete ons en ik vroeg onmidelijk achter de piloot, waarop de man mij antwoorde dat de piloot en de 2 pasagiers in de nabije kroeg enkele snaps aan het slurpen warren om van de emotie te bekomen.

Waarop ik luidop zegde dan is het geen erg ongeval !!!

Na een korte vaststelling vloog ik de Krijgsauditeur terug naar Brussel en welke bij het uitstijgen mij zegde u hoort nog van mij !!!, wat ik eigenlijk niet begreep .

Drie dagen kreeg ik een oproep om binnen de 48 uur in Service dress mij aan te bieden bij de krijgsraad te Brussel.

Ik werdt daar voorgeleid voor een commitie van drie officieren waarbij de betrokken krijgsauditeur en werdt beschuldigd van oncorrect gedrag ten opzichte van de Belgische staat ???

Men nam het mij zeer kwalijk dat ik dit geen erg ongeval had genoemd in het bijzijn van Duitsers, omdat dit een teken was van geen respect voor burger hun zeer kostelijke uitrusting.

Ik heb hen er toen op gewezen dat voor mij bij het vernemen dat de piloot en passagiers ongedeerd warren dat dit voormij het meest belangrijke was en dus geen erg ongeval onafgezien de materiele schadde

Ik kreeg van de betrokken krijgsauditeur een strenge reprimade welk in mijn CNRA zou vermeld worden in het rood en ik mocht verdwijnen.

Nadien in een gesprek met de twee bijzittende oficieren wezn ze er mij op dat ik uit menselijke overweging zij mijn reactie begrepene en dat ik de reprimade niet te hard moest aantrekken en dat de krijgsauditeur nogal een overdreven ijverige man was die alles nogal kon opblazen !!

Tevens is de rode CNRA vermelding nooit ingeschreven en persoonlijk heb ik nooit spijt gehad van mijn uitspraak want een mensenleven is onbetaalbaar .......of niet ???