Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

waar blijft de tijd

zij vertellen je van olijftakken
van winden en van het mysterieuze
van meisjesborsten in avonden
zie ik je, soms mild lachend
leunend op ellebogen op ’t strand

(jij bent er eenvoudig
zonder één enkel woord, zonder geluid)

zij vertellen hoe zij vertellen
van winden, van meisjes
onder olijventakken hun boosheid
blijven je altijd vreemd
net als hete zoenen

van meisjes onder twijgen
die verder warm blij lieven
en ik zie jou, zie al die jaren
alle winden en die woorden
van hen voor jou; God…
**********
sunset 04-01-2011
**********

[sunset]

voornemens

deze keer wil ik
stenen als eerste oprapen
een woudsmaak in mijn mond
jouw beeld achter mijn ogen
nieuw beginnen

straten kiezen terugtocht
waar vrienden mij wachten
mijn voetafdrukken
miljoenen jaren in ‘t asfalt
eindelijk aankomen

stations van
verbruikte afscheiden
vliegvelden en
busstelplaatsen
zullen mij tegemoet zien.
**********
sunset 05-01-2011
**********

[sunset]

herinneringen

de kelder staat vol ’t ingemaakte
en heimelijk eet ik appels, peren
een boenwasgeur zweeft om de hoek
waar mestvaalt stinkt
en angst zich overgeeft

het stof bedekt de vensterbladen
in kamers glinsteren kleine deeltjes
grijs zijn dezelfde winterdagen

de uren breng ik door aan ramen
droom bij de rockmuziek van meisjes
val tanden uit – zij groeien scheef
en ook mijn linkeroog loenst in verkeerde banen

de veel te kleine boerderij en grootgezinnen-
huizen vuil van dat wat spoorweg brengt
verwonder ik mij over meeuwen
en treinen ratelen naar de vertes
waar zich de eerste lijnbus kruist
mij naar de boeken brengt

en naar het monster dat zich school noemt
waar altijd nog een deel van mij
door veel te lange hoge gangen rent
en angstig voor de klasdeur wacht

als kind bewaart men
zeldzaam mooie schatten.
**********
sunset 06-01-2011
**********

[bo'ke]

Een goeie namiddag Sunset,


'herinneringen' werd mij net voorgelezen; ik kon achterhalen dat het
gedicht door jou geschreven was.... toch knap niet ... hoe jij schrijft ...


veel schrijfplezier verder

een lieve groet
bo'ke

[sunset]

.
.
.
bo'ke
Werd je net voorgelezen? Dat snap ik niet helemaal. Er scheelt toch niets aan je ogen hopelijk (of interpreteer ik het nu helemaal verkeerd).
Dank je voor je warme mooie reactie en geniet van je dag. Ik mag jou(zoals je weet).
Liefs en knuf, sunset
.

.

[sunset]

koortsige droom

nachtblinde vensters rokerig behangen
‘t slapende haar verwaaid in gedroom
donkere gezellen in lichtarme tijden
getuimeld van hoogtes in ’t diepe van zee

ruisende stiltes die polsslag begeleiden
een vlucht in het duister door schaduw bewaakt
koortsige stemmen verstoren ’t gefluister
het roepen verstomt en ik kom daarna.
**********
sunset 07-01-2011
**********

[sunset]

voor mijn dochter S.

het podium nog donker leeg
duwt lichtman zacht
de schakelaar hoog
het fonkelt glinstert
helder wit
het middelpunt
toont jou

hoe je dat doet
de eng begrensde
honderd meter in het vierkant
waar wereld speelt en trekt
mijn blik van pas naar pas
verliest zich in je feeërieke
dans-muziek

de schakelaar
snel naar benee
doven de schijnwerpers
’t magische lost op
in ’t sterven bij de laatste toon
klopt ’t alledaags weer
op ritme van applaus.
**********
sunset 08-01-2011
**********

[sunset]

’t verglijden in ‘t vergeten

aan randen van de tijd leeft zij
op oevers van een zevenmanenzee
van onbekende namenloze planeten
die slechts bestaan uit machteloos geween

soms, als een eenzaamheid ziel vult
kijkt zij plots helder, is er weer
beeft van verlangen naar wat was
- grijpbaar nabij en toch onnoemelijk ver

en ‘k vraag mij af wat voelt een mens
waarvan de naam in tranen wordt geschreven
als zij opnieuw in een wereld vlucht
alleen door haar gekend.
**********
sunset 10-01-2011
**********

[sunset]

moeder

in ‘t droeve van mijn hart
het druppelen van een naam
langzaam in ‘t zwijgen; valt
breekt en ontplooit tranen

hoe graag had ik gehoord
- al was het slechts eenmaal -
dat liefdevolle in een stem
waar jij verstierde in ’t volharden

vermeerderen kille herfstdromen
en ‘t rad van tijd dat draait en draait
zijn velgen nat van het vergeten
splijt ‘t gisteren en het heden

jouw lijf nu rustend in de schaal
van koude aarde, leeft slechts de ziel
en het gebrekkig fonkelen van wie je was
in ’t ruisen van de regen.
**********
sunset 11-01-2011
**********

[sunset]

voor ’t laatst 2010

de dood kwam vroeg dat jaar
dat toch zo anderskleurig was
de tijd al overrijp viel van een boom
in werkelijk ware groene droom

werden de tinten hemelblauw
net als de ogen van een vrouw
met stille woorden op de lippen
en ’t immer zwijgen zonder reden

maakte het einde de wereld wit
toen winter vroeg zijn intree deed
ijsbloemig op het vensterglas
in ’t jaar dat toch zo anderskleurig was.
**********
sunset 12-01-2011
**********

[ria]

Mooi gedicht Sunset, ik breng wat blauw voor je mee! ria

voor ’t laatst 2010

de dood kwam vroeg dat jaar
dat toch zo anderskleurig was
de tijd al overrijp viel van een boom
in werkelijk ware groene droom

werden de tinten hemelblauw
net als de ogen van een vrouw
met stille woorden op de lippen
en ’t immer zwijgen zonder reden

maakte het einde de wereld wit
toen winter vroeg zijn intree deed
ijsbloemig op het vensterglas
in ’t jaar dat toch zo anderskleurig was.
**********
sunset 12-01-2011
**********

[sunset]

.
.
.ria,
Dank je wel. Als zonneman en als ik zo naar buiten kijk, komt dat blauw van jou heel goed van pas.
Liefs en nog een heel rustige dag verder, sunset
.
.
.

[sunset]

de temperatuur neigt naar omhoog

het woord valt uit
verdreven tijd
kent geen bestaan
heeft zelfs geen droom

ik zit en zwijg
wijl ‘t groen ontwaakt
in eindige schroom

smelten de lentevlokken
in een vermoeden van april
zoeken de dagen water
en sterren keren zich af
van elk tumult

de winter is weer stil.
**********
sunset 13-01-2011
**********

[sunset]

schemergrijzig januari

naakte bomen in het grijs
kronkelen sjaals om halzen
windt zich januari in het grauw-

bleke neuzen regenen
donker op het land

zelfs lampen
kunnen ‘t niet verlichten.
**********
sunset 14-01-2011
**********

[sunset]

verloren tijd van toen

de leegte van kind-verleden
omkaderd door mishandelende gevoelens
verlangt maar een paradijselijk moment

in de oude ziel van deze man
wacht nog steeds dat knaap-hopen
verstopt in vastgeroeste verzen

het ongebruikte van de verloren tijd
redt zich in het getik van een klok
houdt het voor altijd vast.
**********
sunset 15-01-2011
**********