Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

negenennegentig maal

trotseer ik
tand des tijd
versteende zuilen
op mijn rug
schenk ik ogen
laat woorden zien

handen grijpen
de schreden
naar nieuwe oevers
al draag ik gelaten
het huidige weten
dat ons tekent

na negenennegentig
maal vallen
keren wij terug
tot onszelf
groeit over wonden
huid.
**********
sunset 08-02-2011
**********

[sunset]

lente ademen

is het dit licht dat zich als lood
stort in de zee of toch die wolk
die uitvloeit in een avondrood

de houten steigers, ’t water
dat tegen mosbegroeide palen klotst
of zelfs die dode zwaluw op een duinentop
met lentehemel volgepropt

het is heel simpel de manier waarop
al lijkt het of er niets gebeurt
en toch, reeds overal en nergens:
een wereld die zich langzaam kleurt.
**********
sunset 09-02-2011
**********

[sunset]

kom laat ons samen liggen

kom bij me in de avond
met alles wat zo tijdens dag
nog aan je hangen blijft
en schaam je niet
wij zijn slechts spindels
die door glinsterstof roteren
en nooit begrijpen kunnen
wat zich in rafels om ons legt

schaam je toch niet
niet voor ’t versletene
of dat wat in je handen
onaanzienlijk lijkt
maar leg je bij mij
laat nacht ons dan ontkleden

wanneer zij door plantages
oogstend gaat, dag aan ons trekt
wil ‘k graag naast jou ontwaken
zien hoe wij werkelijk zijn
- wat stumperig soms
in ‘t naakte ademloos.
**********
sunset 10-02-2011
**********

[sunset]

valt de schaduw van de nacht
op winden die ‘t geween
van te vele zielen klagen
die voor lijden nooit gedacht

drenken kelken vol verlangen
wonden die het bloed
uit versteende harten dragen
die reeds koud zijn, zonder gloed

treft een beeld van liefde
ogen bijna blind
die in ‘t duister staren
wachten, beven, bangen.
**********
sunset 11-02-2011
**********

[sunset]

verloren dagen

wij klemmen dagen zacht tussen vingers
laten ze in afgronden vallen en treuren hen,
als zwevende donsveren, lang en mild na

- zij worden leeg geboren, sterven leeg
(sterven leeg?); dat besef maakt dol
gediagnoseerde monotonie schreeuwt het uit

in dode gangen spat alles uit elkaar
gaan gebloemde zetels in vlammen op
laat dagelijkse routine ons wegzinken in de grond
het warme bloed koelt langzaam af -

wij klemmen dagen zacht tussen vingers
laten ze in afgronden vallen en treuren hen,
als tere zwevende donsveren, lang en mild na.
**********
sunset 12-02-2011
**********

[sunset]

doden wegen zwaar

en ik sta op, dring voor tot aan de rand
wenend neem ik mezelf dan bij de hand;
de zee brult anders naar de maan
hij lacht terwijl ik met hem vecht
snel als een windhond, ademloos
een panter die fel naar me springt
en dreigt – plots klinkt bazuingeschal

mijn zinnen schreeuwen en het klinkt
als echo die uit bergen schalt
alsof wel duizend geesten nu vermomd
rondom mij dansen in mijn waan
wijl angsten honen, met mij lachen
de laatste vreugden zelfs verdwijnen;
de pijn die zij in mij ontvlammen
verast mij als een brand het dorre land

en het wordt nacht, mijn taaie geest hij lacht
tot in de nieuwe dag waar hij verdwijnt
teruggetrokken in vermoeid verweer
sterven gevoelens - de doden wegen zwaar
ontsierd bezaaid met etterende wonden
staan zij op lemen voeten (net als die legerschaar);
en enkel God zal ooit berechten
terwijl ik op Zijn oordeel wacht.
**********
sunset 13-02-2011
**********

[_Nele_]

lieve Sunset,

schrijver bij uitstek van mooie
liefdesgedichten,wens jullie
voor morgen een fijne Valentijn

liefs

Nele

[bo'ke]

sunset,


zoals je weet, kom ik hier en in jouw site regelmatig lezen;
nu laat ik tevens een groet achter.


een vriendelijke groet
bo'ke

[sunset]

.
.
.Nele,
Dank je voor het wensend moois dat je hier achterliet. Ook jou een heel fijne Valentijnsdag (al is mijn gedicht van vandaag geen lofzang op de liefde omdat ik ook eens diegenen die, om welke reden ook, buitenspel staan, wil laten zien).
Liefs en knuf, sunset


bo'ke,
Het weten van het lezen maakt blij; groeten verdubbelen die blijdschap.
Dank je wel en geniet van je dag.
Liefs en warme genegen knuf, sunset
.
.
.

[sunset]

Valentijn?

vogels, vlindervleugelend
krassen luid
op ‘t ritme van gebroken harten;
de hemel betrekt
bliksemt, dondert
(de nachtjager let op ons)

waar wind bevriest
beven wij lucht
aan zeeën van tranen
groeien bomen door geloof en liefde
bewatert met rouw
op een strand van hoop
lokt de maan golven
naar waar de laatste nacht slaapt

grijze winden drijven regensluiers
over tweesprongen weg;
kinderen zingen klaagliederen.
**********
sunset 14-02-2011
**********

[sunset]

niet één mag worden vergeten (de willekeur van macht)

prikkeldraadspitsen wijzen binnen
elke twijfel weg wat automaten
en wachters betreffen, de laatste moed
van de ander hangen zij als buit af

een liefdesgedicht voor sigaretten schrijf je
tegen de celwand waar een angst
voor het vuurpeloton reeds lang is geweken
en zij telkens weer terugkeert tijdens de verhoren

heb je hen definitief verlaten
de staatsveiligen, het haten zelf
bevriest in de tralies en een nummer
raak je nooit meer kwijt

net als de twijfel dat mensen
mensen zijn toen jij slechts stukgoed was
met streepjescode, geïnfecteerd en epidemisch
wil hoop zich in jou branden

het binnen en buiten
deelt jouw wereld en het vergeten
is zo geliefd dat je schrijft
is meer…
**********
sunset 15-02-2011
**********

[sunset]

‘t lascieve

heel mijn zijn is lijf
als ik adem, word ik
zingend geboren in het begin
tussen mensen geen woord
geen God want verleiden
start niet met een appel;
’t is het lascieve strelen van blikken
de gave van vrouw genadig te zijn
in haar schoonheid als lach
en mocht ik blind zijn zullen mijn handen
het van haar lippen lezen als kus
in een moment, meer dan toevallig

geborgen tederheden zijn altijd daar
wanneer ik ernaar verlang voel ik nabijheid
bedwelmt mij de geur van je wezen;
alleen al hoe je in mijn ogen kijkt
opent mij reeds het hart.
**********
sunset 16-02-2011
**********

[sunset]

altijd en overal

zeg vaarwel
tegen nacht
die ankerloos
eenzaam ochtend
tegemoet grijst
en sluit je ogen

de hemel straalt
geeft zichten vrij
vernevelt het denken
en niets is helder
ondanks dit en dat

in gedachten het gisteren
morgen het verlangen
net als eenzaamheid
weet wat ik ben
zelfs wat ik word
wanneer jij zegt
hoe dicht wij ons zijn
en toch, zo ver boven
- of onder - lief ik jou.
**********
sunset 20-02-2011
**********

[Gast]

mooie gedichten !!!

[sunset]

.
.
.
vergeet-mijnietje,
Dank je wel.
Liefs en knuf, sunset
.
.