Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

uit de bron van je hart
wellen stille beekjes
zich verenigend tot
een brede stroom die
uitmondt in de delta
van mijn vingertopjes
ons een oceaan van
tederheid zijn.
**********
sunset 21-02-2011
**********

[sunset]

ontwaken

wanneer zoals een twijg
donker tegen horizon
zij nacht ontgroeit
windgedragen golven
haar rusteloos bewegen
diep in inham van armen

gezicht, half schaduwlicht
als vage schildering
slaperig zich ontbloot
en ’t eerste stadsrumoer
van dag nog steeds in rust
slaapstille adem beroert

ontwaak ik.
**********
sunset 22-02-2011
**********

[sunset]

't wordt reeds lichter
‘t donker kauwt op elzentwijgen
kruinen blijven mat in schemer
smelten buigzaam tot contouren

deinen langzaam uit hun sporen
zenden speelse stille wijsjes
willen heser ritselend ruisen

steiler rijzen silhouetten
horizont en huizenrijen
dringen dagwaarts alle wezens

't grenzenloze draagt al telkens
't zwarte, 't wordt reeds lichter
en het licht dat heeft gewicht.
**********
sunset 23-02-2011
**********

[Gast]

heel mooi !!

[sunset]

.
.
.
vergeet-mijnietje,
Dank je wel; en geniet van je dag.
Liefs, sunset
.
.
.

[sunset]

herinneren

op haar las ik mijn eerste boeken
loste de eenzaamheid op in lucht
opende fantasie ‘t geschrevene
dat werkelijk werd en echt

sloeg ik de eerste bladzij om
verschenen elfen, dwergen, draken
heksen met hun verwaaide haar
- voor mij allemaal waar -

die jeugd en vensterbank zijn weg
de huizen worden zo niet meer gebouwd
te zelden nog zie ik intieme plaatsjes
en het bedroeft mij in het hart dat rouwt.
**********
sunset 24-02-2011
**********

[sunset]

er hangt iets in de lucht

iets hangt er in de lucht
wanneer hartendame
een halfgevoede foetus
vroeg naar bed draagt

misschien vallen net
warme sneeuwvlokken
of regen, druipend slijmerig
zó hoe iemand ooit
de zon tekende

ik noem het eenvoudig liefde
een dromend fluiten
terwijl wij rennen
tot het niet meer gaat

huid geperst tegen lantaarns
schaduwen over elkaar.
**********
sunset 25-02-2011
**********

[sunset]

bittere nasmaak

in mijn slaap bijt ik de dag hard
en tanden vermalen nachten
elk tot enkele seconden getik
van de wekker; het geknars van kaken

verweert wijl ik nog kauw zonder
te slikken en daarna knaag aan
het verleden: tot op het bot gaande
verhalen van vader en moeder

die mij de broodnodige slaap roven
en het hout uit elkaar waarvan men zegt
dat het ’s nachts werkt terwijl ik me omdraai
het bed ietwat meegeeft in het gekraak

wrijf ik de laatste rijm van dromen
en ontwaak met in mijn mond
een bittere nasmaakt van tranen.
**********
sunset 26-02-2011
**********

[sunset]

tegen de oevers golvenslag
de meeuwen slapen nog
met open ogen en dagen wonden
in ’t water beeft de volle maan

ik gooi wat boeien in vloed
van uitdijende kringen.
**********
sunset 27-02-2011
**********

[Gast]

mooi !!!

[sunset]

.
.
.
vergeet-mijnietje,
Dank je voor je bezoekje en je reageren en nog een heel prettige maandag verder.
Liefs, sunset
.
.
.

[sunset]

’t bouwvallige

nagelschaartjesdiepe
scheuren verraden:
het innerlijk veroudert
aarde tegemoet

tot bloedens toe lief-
gehad dit huis uit steen:
murengrijs en
schervenkantig

(het uiterlijk)

zweeds staal
het skelet
buiten zowel als binnen
holle gangen

(het innerlijk)

kronkelingen van
atavistische opwelling
een kleine dosis
gevoel.
**********
sunset 28-02-2011
**********

[Gast]

mooi hoor !!!

[sunset]

.
.
.
vergeet-mijnietje,
Mijn dank voor je langskomen en reageren. En geniet van je maandag.
Liefs, sunset
.
.
.

[sunset]

wachtend op de ochtend

‘k loop de dag achterna die
kleurend aan horizon verdwijnt
alsof hij zich schaamt voor de nacht

terwijl de hemel bomen
belicht tot zij zwart worden
en met het duister vergroeien

en in ‘t huis lampen vervanging zijn
met wie ik het donker verlicht
voor te gaan slapen

wachtend op de ochtend
die duisternis oplost
als een hem bekend raadsel.
**********
sunset 01-03-2011
**********