--"Ons Dagboek"--

[schrijfster]

[sunset]

de hand Gods

een hand die ‘k niet vergeten kan
schept zelf het medelijden af
van nachtelijke droefheid
doorvoelt dit zwarte laken
naar vocht waaruit hij stamt
tot eerste vogelkelen
gaten in ‘t donker fluiten
de blauwe slaap daar stroomt
die kieuwen sluit, de long beveelt
aan land te kruipen

God schiep de man en vrouw.
**********
sunset 11-12-2009
**********

[katrijn2]

Gebroken licht ...
in de ogen van de man
die het niet meer zag zitten na zijn ontslag.

Gebroken licht ...
in de ogen van de vrouw
die moe was de eindjes aan elkaar te knopen.

Gebroken licht ...
in de ogen van het kind
dat verlangde naar hetzelfde als zijn klasgenootjes.

Gebroken licht ...
in de ogen van allen die het onrecht zien
maar zich te machteloos voelen om het te veranderen.

Licht van God,
schijn in de ogen van die man,
die vrouw, dat kind en ons allen.
Laat ons alert blijven
voor de noden van onze medemens.


uit bezinningstekst derde zondag van de Advent

[sunset]

het scheppen van gedichten

(in eenvoudig bladen schrijfpapier
zit ’t nog verborgen)

over het maagdelijk wit
ontvouw ik zeilen
van woorden
voel hoe water opdringt
het klateren ontwaakt
in verwarrend ruisen
golf na golf, rechtstreeks
vanuit mijn vingers stort zich
onstuimig een stroom.
**********
sunset 19-12-2009
**********

[herman1944]

[lotte]

--------------------------------------------------------------------------------

goeie kerstnacht ...ons dagboek...

had dit nog nooit meegemaakt
---Een prettige Kerstviering---

enkel voor de inwoners van onze nieuwe parochie
was ik er "alleen"
toch voelde ik me daar één met d' anderen

Was verrast, hier moeten veel jonge gezinnen wonen

In de kerk
zoveel ouders

zoveel kinders
de jongsten
een paar maanden oud, in hun buggy
de oudsten
de vormelingen verzorgden de woorddiensten

allen verkleed als herders of engels

met als apotheose
in de gangen vormen handjes
een lange ketting

Een lied van Herman Van Veen
wordt met tamboerijnen begeleid


Wij komen van Oosten, wij komen van ver A la berline postiljon
Wij zijn er drie koningen met éne ster
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie
Wij zijn drie koningskinderen
Sa, pater trok naar Vendelo, van cher ami

Gij sterre, gij moet er zo stille niet staan
A la berline postiljon
Gij moet er met ons naar Bethlehem gaan
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie...

Te Bethlehem in die schone stad
A la berline postiljon
Maria met haar klein kindeken zat
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie...


En 't kindeken heeft er zo lange geleefd
A la berline postiljon
Dat 't hemel en aarde geschapen heeft
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie ...


Ja hemel en aarde en dan nog meer
A la berline postiljon
Dat is een teken van God de Heer
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie ...


Wij hebben gezongen al voor dit huis
A la berline postiljon
Geef ons een penning, dan gaan we weer naar huis
A la berline postiljon

Van cher ami, tot in de knie ...

[Robol]

"'t Is goed in het eigen hart te kijken
des avonds voor het slapen gaan..."

wijze woorden van Alice Nahon
(ik wou dat ik zo dichten kon)

Iedereen kent het gedichtje
denk ik

--------------------------------------

"Kliekjesvorming, pesterijen,
zijn die eigen aan de jeugd?
Ze deden kinderhartjes schreien
Ze brengen droefheid en geen vreugd"

"Voor het jaar 2009 gaat slapen
is 't goed
de moed
bijeen te rapen"

"Over 't stugge hart te strijken
Mekaar in vrede de hand te reiken"

Ik wens iedereen een vredevol jaareinde
en een gelukkig nieuw jaar
zonder horizon


Robbe

[katrijn2]

Dagboek, moest jij van mij zijn, dan liet ik me nu onbelemmerd gaan in woorden en beelden. In beelden plaatsen ben ik niet goed en het mocht hier vroeger ook niet … nu wel denk ik; en … dagboek je bent ook niet van mij, doch van ‘ons’, wie dat ook allemaal mogen zijn. Ik zal me dus niet laten gaan, al zal dat moeilijk zijn, wanneer de ideeën in mij rondtollen en ik weer door dezelfde gevoelens word beheerst als zondag in hartje Brussel.
Ik kwam er reeds meerdere keren en telkens ervaar ik intenser de kracht en de warmte van het gebeuren; een gebeuren dat ook een fenomeen is in deze tijd dat vooral ouderen bezig houdt, meer dan zelfs.

Tijdens mijn opvoeding werd ik overdadig met de lepel van de godsdienst gespijsd; zo veel en steeds opnieuw zodat er onuitwisbare sporen zijn overgebleven. Ik, neen wij, trachten ieder weekend een misviering mee te maken. De redenen om al eens over te slaan mogen niet licht zijn. Wij gaan niet stereotiep naar dezelfde kerk. Neen, we zoeken en vergelijken. Zo zijn we ook in Brussel terecht gekomen, pal in het centrum, op 300 meter van de Grote Markt. Oh ja, het fenomeen waarvan sprake in de eerste paragraaf was dat van de ‘leegloop der kerken’ waar inderdaad vele ouderen een probleem mee hebben.

Er hangt zoveel ongewoons over de vieringen dat het moeilijk is te verwoorden. Zo is ze ook iedere week volledig in het Nederlands en zijn er steeds twee priesters – wat een luxe! Wanneer ik er de eerste keer kwam had ik de idee … ik ben in een sekte terecht gekomen. Niets is minder waar bleek achteraf. De gelovigen zijn niet alleen van Brussel, doch komen meest van de weidse omgeving: Dilbeek, Kapellen-Op Den-Bos, Asse, Roosdaal, Groot Bijgaarden … en nog veel verder. Iedereen kent er iedereen en men begroet er elkaar persoonlijk. Ook de priesters begroeten met naam en toenaam. Het lijkt alsof de mensen dit wekelijks uurtje een bijzondere plaats in hun week-gebeuren geven en er dan ook blij verwachtend naar uitzien. Dat lijkt niet zo, dat is zo; men voelt het aan.
Alle leeftijden en lagen van de bevolking zijn er vertegenwoordigd, allen broederlijk in harmonie en warm geloven verenigd. Een wijze op pensioen gestelde filosoof-theoloog brengt er een homilie waarvan ieder woord blijft hangen. Een jonge vrouw kondigt aan dat ze – zoals ieder jaar – weer vele kousen breide en ze volgende week zal verkopen voor haar goede doel. Een ex-minister deelt mee dat er deze namiddag een betoging is om de inval van Israël in de Gazastrook, vandaag precies één jaar geleden, te herdenken; vertrek daar … aansluiten daar … .
De ganse misviering ademt spontanëïteit uit: meebidden en zingen, consecratie anders gebracht, originaliteit van altaar en plaatsen der stoelen, alles doordacht, functioneel en uitnodigend. Op de stoel naast mij stond deze zondag een ingekaderde foto van een pas overleden gelovige. Die stoel blijft vier weken leeg en elke zondag in die periode komt de priester er een kaarsje plaatsen tijdens de viering. Op het einde ven de mis mag iedereen die zich geroepen voelt een mededeling doen. Daarna nog krijgen alle jarigen van de voorbije week een applaus. “Wie verjaarde deze week?” Een paar handen gaan omhoog. “Ha, voor Louis en Martha een warm applaus!” Dat is dan het einde.

Wij zijn geen habitués. Na de mis drinken we een aperitiefje in een oud café, recht tegenover de kerk. Tot soms een half uur na de viering duurt het voor de laatste gelovigen de kerk verlaten; ze blijven er bijpraten in de kerk, want het volgende weerzien is pas volgende week.

Mag ik terugkomen op het fenomeen ‘leegloop der kerken’?
Ik vraag me af, mochten alle vieringen verlopen zoals hier, het er niet helemaal anders zou uitzien …

Een toemaatje, ’t is hier toch een dagboek. We wandelden zondag nadien langs de kerstmarkt om daarna in de buurt te belanden in ‘La Dolce Vita’, een klein gezellig pasta- en pizzahuisje. Het zat er propvol, op twee plaatsjes na, helemaal achteraan. We wurmden ons langs de tafeltjes en onderweg hoorden we ongeveer alle Vlaamse dialecten. Toen de mensen naast ons vertrokken en ik vroeg waar ze ergens vandaan kwamen … “van Tielt mevrouw, maar da zul je wel niet kennen”. We waren fier te kunnen zeggen dat we er zeer goede vrienden hebben …

Een gewone zondag kan toch feestelijk gevuld worden met een eenvoudig verloop.

Katrijn2

Mocht iemand in de bekoring komen om ook eens naar Brussel af te zakken en er een viering mee te maken … laat iets weten. Wie weet drinken we dan samen een aperitiefje achteraf. We komen er ongeveer één keer per maand, gewoon omdat we ook andere bezigheden en verplichtingen hebben. Maar kom, het is altijd te regelen.

[brun]

Bekoring

Waar mensen samenkomen en elkaar vinden, spontaan en oprecht!
Een heerlijke plaats om te vertoeven.
Ik neem deze blz. van het dagboek met me mee
en hoop dit ooit eens te mogen beleven.

brun

[sunset]

stilte en vrede

onder de boom waarop zij rijpten
mesthoop, door hennen omfladderd, opgezeten
nemen zij hun bad in ‘t stof

pruimen in mijn vrolijk gemoed
dringen mij ’t gedenken op
om (blauw?) inzicht te krijgen

(van de schrijver dezes)

pluimvee is eeuwig
eeuwiger de pruimen
en appels, krieken
die mijn jeugd vormden

en mensen
(zelfs wanneer het herinneren
soms zwaar op de maag valt)
toch hunker ik ernaar
- diep in mij -
om eindelijk vrede
met hen (en mezelf)
te sluiten.
**********
sunset 31-12-2009
**********

[lotte]

Goede nacht "ons dagboek"

sluiten we samen
een tumultvol 2009

openen we samen
een sereen 2010

wensen we samen
iedere lezer een gezond nieuwjaar.

[katrijn2]

dag dagboek, ik ben nu blij dat jij er bent,
en wil je gebruiken zoals een dagboek graag gebruikt wordt:
woorden en zinnen in neerpennen over wat ons is overkomen en willen
vastleggen voor later, en eigenlijk ook willen delen met gelijkgestemde
zielen van het ogenblik.

Deze morgen kon ik het laatste deel van Braambos meemaken op één.
Het was een gesprek (-zeker geen interview-) met de eerste Europese
President.
Nu moet ik vooraf toegeven dat de man al veel vroeger mijn bewonde-
ring meedroeg als een politicus van een uitstervende soort.
Nu ik hem ook nog in een ziels-blootgevend-gesprek mocht proeven
kon mijn dag (-en wellicht vele dagen daarna ook-) niet meer stuk.
Waarden, wijsheid, menselijkheid, nederigheid, zoekende zelfkennis, ...
het was er allemaal. En op welke manier werd het gebracht!
Lieve lezers die hier vandaag mochten voorbijkomen, mag ik?
Deze uitzending wordt vanavond om 23 uur herhaald op canvas.
Het programma duurt een uur, doch het is slechts in het laatste gedeelte
van het programma dat je kunt genieten van Herman Van Rompuy.
Om te genieten zijn er een paar voorwaarden: houd het rustig rondom,
zet ogen, oren en vooral geest open en laat er waarden naar binnen
stromen. Waarden die waarschijnlijk ook in u verborgen zitten doch wel
een beetje diep.
Met een juiste ingesteldheid en een openheid bij het begin van dit jaar
borrelen ze zeker naar boven en zul je misschien warm glimlachen naar
ons dagboek ...

katrijn2

[sunset]

tot ziens

wij staan op andere oevers
van een oneindig water
mij tegemoet: jouw zachte adem
herinnering aan het voorbije

ik sluit mijn ogen
lijden toont jouw gezicht
en in mijn hart
ontwaakt verlangen

zacht is de wind
hier op dit strand
stil, nu jij bent heengegaan

waarheen dreef ons de zee?

mijn hart valt
in het bodemloze
en in mijn hoofd hoor ik je stem

ik teken al jouw tranen na.
**********
sunset 05-01-2010
**********

[Bomi]

Dat het nieuwe jaar mag geven,
gezondheid, alles wat je hart verlangt.
Een aangenaam en liefdevol leven
dat wens ik jou, met heel mijn hart.

Liefs,
Bomi.

[katrijn2]

dag Dagboek,
weet je nog hoe ik hier zondagmiddag overenthousiast kwam
vertellen over een programma van Braambos, op één, diezelfde
voormiddag gezien. Ik maakte zelfs een beetje reclame voor de
heruitzending, 's avonds op Canvas.
Vermits ikzelf niet kan 'herbekijken' zoals men ons aanprijst, heb ik
dan de avond zelf nog eens het gesprek gevolgd en er nog eens
van genoten.
Wat ik nu kwijt wil dagboek...
In het gesprek wordt meerdere keren verwezen naar een boek,
geschreven door de gast van het gesprek.
Vermits de aangehaalde fragmenten uit het boek en de linken
naar het boek ook meer dan interessant en boeiend waren, heb ik
me gisteren het boek aangeschaft.
Wat een boek !! Voor mij de ontdekking van de laatste jaren -
aan te bevelen aan iedereen die nog nadenkt, nog droomt, nog
stilstaat bij begrippen waar weinigen nog bij stilstaan.
De titel: 'De binnenkant op een kier - Avonden zonder politiek'
De auteur ... lees eens in ons dagboek bij zondag 3 januari ...

katrijn2