Bosrankje's Laar II

[ferry]

dag rankje :
fijn , deze illustratie brengt een beetje evenwicht ,
deze dagen zijn soms al triestig genoeg ! Liefs Fernanda

[hilde m]

Lief Rankje,
ja, het zijn triestige dagen,
dagen met veel te veel vragen,
waar we toch geen antwoord op krijgen.
Alter biedt ons het juiste alternatief,
met z'n lieve illustratie hierboven.
Liefs Hilde m.

[ferry]

lieve rankje
ik kom hier altijd lezen
maar als ik niets schrijf , kun jij dat niet weten

wel : de pps " mistige nevels " van Aline vind ik een pareltje
ik zou het samen met " moeder" en " kerkhof" van Toon Hermans willen afprinten maar heb mijn kladblok nog niet gevonden .
ik probeer het straks via word .

al die andere gedichten van jou op pps
"woorden "
" mijn lieve onbekende "
" vragen "
" stilte "
zijn allemaal zo overweldigend dat ik soms de juiste woorden niet vind . Ik ben maar een leek

Na jouw " stilte " en dat van denook wou ik een " stilte " van mij plaatsen met inderdaad een andere benadering als jullie toen je net
die topic opende en "Allerheiligen " voorstelde maar
ik had juist "Herfstblues "geschreven .
Zo meisje , soigneerd u ( heb er zelf al 2 keer mee gezeten - zeer zware verkoudheid )en spoedig herstel !

Liefs Fernanda

[denook]

lieve rankje,

ik las je bij 'samen dichten - samen schrijven'.

Je vader moet een fantastisch iemand zijn geweest.
Hij had twee woningen: zijn huis en ZIJN bos.
In zijn bos wou hij sterven.
Dat dit ook is gebeurd - alhoewel veel te vroeg - kan
vandaag alleen maar als een 'niet door het lot bepaald
gebeuren' worden aanzien.
Misschien waren zijn laatste gedachten wel iets als
'zie je wel'.
We weten het niet, maar een dergelijke gedachte, nu
vanop afstand, kan ook louterend werken.

Je schrijft: nooit zal ik veranderen en zal altijd trouw
blijven aan zijn levensfilosofie, die ook de mijne is.

Waarschijnlij zijn je vaders ideeën en opvattingen druppels-
gewijs, doch krachtig, in u doorgedrongen.
Het is niet moeilijk een dergelijke filosofie mooi en waardevol
te vinden. Om ernaar te leven, consequent, is wel een sterk
karakter nodig. Dat je dat hebt, daar ben ik van overtuigd.

Je schrijft ook: ik huilde als een ontroostbaar kind ... en toch
was ik gelukkig, want ...

Dergelijke emoties zijn eigen aan ieder mens met het hart
op de juiste plaats.
Is het jou nog niet overkomen dat, op momenten van bijna
perfect gelukkig zijn, er vreugdetranen vloeien die vermengd
worden met tranen van - op dat ogenblik niet direct definieerbaar
doch stil aanwezig - verdriet. En ook omgekeerd: tranen van
verdriet die ook tranen van geluk doorlaten op hetzelfde ogenblik.
Ik ken die gevoelens en hun ontladingen alleszins.

Hier wil ik het voorlopig bij laten. We gaan nu samen wat kuisen;
die is zaterdag blijven staan.


groeten in vriendschap aan beiden - -denook- -

[Bosrankje]

Inderdaad Hilde, het is een heel verblijdend en lieve
illustratie van Alter na die sombere gedachten rond
Allerheiligen en Allerzielen.......

Ferry, ik ga ook dikwijls bij jou lezen maar laat niet
altijd sporen na. 'k Ben blij dat je apprecieert wat ik
schrijf zelfs ben je niet zo een elfjes- en sprookjes-
vriendin
Je "herfstblues" vond ik prachtig maar waarom heb
je het niet bij "samen dichten" geplaatst? Doen hoor,
Ferry, het hoort erbij !

Binnenkort, na 2 november zal er een ander thema komen,
misschien stilte of iets vrolijks, een beetje zien wat iedereen
graag heeft.
Nog bedankt voor je beterschapswensen en tot.....

Hilde en Ferry,
Veel liefs van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Beste denook,

alles wat je zegt is juist en 'k ben heel blij
dat je het zo goed begrepen hebt

Wat je beschrijft over geluk en verdriet ken
ik zo goed .......

Daarom, schrijf ik hierbij enkele zinnen van
Kahlil Gibran hieromtrent :

.... de bron waaruit je lach ontspringt, werd
vaak gevuld met je tranen.
Hoe kan het anders zijn ?
Hoe dieper de smart in je wezen kerft, hoe
meer vreugde je kunt bevatten.........

.... wanneer je blij bent , schouw dan diep
in je hart, en je zult zien dat enkel wat je
smart gegeven heeft, ook vreugde brengt.
Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw
in je hart en je zult zien dat je weent om wat
je vreugde schonk.......

Want vreugde en smart zijn onafscheidelijk !

Bedankt voor je bezoek, denook en groetjes
in vrede en vriendschap voor jullie beiden
van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Beste vrienden,

Het is al meer dan een week dat ik tegen een agressieve
virus vecht en kon nog meer denken dan anders. Ik mocht
niet naar mijn moeder, en ik heb veel tijd gehad
om "grote kuis" te doen. Niet in ons appartement want ik
had geen kracht (te hoge koorts en te weinig eten) maar wel
in mijn geest ! Wat een programma !

Met die sombere dagen dacht ik nog meer aan mijn vader en
ik besefte pas ineens dat ik niet naar het kerkhof kon gaan,
zoals de meesten van jullie, want mijn vader heeft geen graf !
Het was zijn wil en zijn gedacht maar voor de eerste keer
voel ik echt een soort gemis. Ik begrijp eindelijk wat mijn
dochter voelt. Zij mist een ontmoetingsplaats met hem.
En daardoor ben ik straks van gedacht veranderd over mijn
eigen heengaan. Ik zal mij laten begraven en niet zoals ik
altijd dacht, de zelfde weg kiezen als mijn vader,mijn as met
de wind laten zweven tot naar de aarde........
Zij zal een plaatsje hebben waar ze met mij kan komen "babbelen"
haar zorgen vertellen, haar gelukjes met mij delen en een mooi
"tuintje" onderhouden met mijn lievelingsplantjes.....

En dan vannacht, heb ik intens de laatste momenten van mijn
vader herbeleefd en als een soort therapie, heb ik geschreven
zonder een moment te stoppen............. huilend maar bevrijd !

Het zijn heel intieme momenten maar ik wil het hier plaatsen.
Misschien zal het ook andere mensen kunnen helpen...?

****************************************************
De moeilijkste momenten.....

Tot nu toe heb ik er met heel weinig mensen over gehad.
En toch is het misschien niet slecht er over te spreken,
voor mij en ook voor veel andere mensen die ooit eens
er mee geconfronteerd zullen zijn.......

Klinisch dood !

Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over
nagedacht........lange discussies met medeleerlingen
van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de
morgen.

Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal
verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn
onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen,
wou het gewoon niet aanvaarden !

Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader !
Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet
verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog
zoveel te doen.... moest mij nog zoveel leren...... neen !
Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken
en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom,
we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en
in de tuin ! 't was maar een grapje.... kom.....

Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n
lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en.....hij ademde
zonder moeite, zonder apparaten, slangen.......

Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet...
neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets !
Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der,
op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of
kwetsuur.......

Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà,
Pepère is gered, nu komt alles in orde !

Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn
handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat
ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan.....

Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het
echt erg was.... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.

Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik
bekijken......... hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar
me kijken en niets meer tegen mij zeggen !
Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij
gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije
loop aan een tranenstroom........ ik kon bijna niet meer
ademen en had hevige maag en darmkrampen. Ik was
liever daar terstond gestorven om hem terug te vinden !

Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik
niet alleen was met mijn verdriet...... daar binnen was de
hele familie naast hem en moest ook kampen met de
emoties, de angsten, het verdriet.
Ik ging dus terug naar de Spoed.... liep precies op wolken
maar geen mooie droomwolken....... nachtmerries, griezels......

En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar...... hij zal daar
staan en op je wachten...... hij zal zijn armen open doen en
zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen......
en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is
al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het
Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes
enz... verstopt voor de kinderen.

Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen"
afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel
tijd in de paasvakantie en meer hulp........ maar het Lot had
het anders beslist........

Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke
testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !

Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht
en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan..
Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste !
Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?

Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd
met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde....... ze
begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op
mijn wangen rollen....... Ik had hem zo graag vastgehouden
maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even
weg moest........

Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou
gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood !
Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn
hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren.....
misschien zelfs nog meer maar..... hij is er niet meer, zijn Ziel
is heengegaan.

Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn
dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem,
en streelde zijn hand.......
En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn
ogen en ging rechtop zitten.... hoestte een beetje, draaide zijn
hoofd en ging dan terug liggen.
Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik
werd ineens bang..... wie weet, misschien had hij pijn of voelde
zich niet goed.......
Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was.
Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar
omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.

Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want
zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet
koud en men had kunnen denken dat hij sliep.......

De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik
ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen
of niet !

Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip-
trekkingen........

Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon
zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor
altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan....
dus, pépère, als je moet gaan....... wij laten je los.... zelfs is
het moeilijk.... ga je weg........ wij houden van jou voor altijd.....
maar ga naar waar je moet..........
En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn
dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen
zweeg....... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had....
pure liefde........

Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet
hij zich dan terug achterover vallen...... hij had zijn laatste adem
uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen
heb om over te gaan.
Het is iets dat mij echt kan troosten.... en ik hoop dat ik, ook zo
geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is........

Bosrankje

[gustilpe]

Bosrankje, net gelezen over de dood van je vader, ik weet zeker dat je hem goed geholpen hebt met hem zo nabij te zijn, lichamelijk en geestelijk, ik heb tien jaar gewerkt op een palliatieve afdeling, mensen die zo liefdevol iemand nabij weten om te helpen sterven, sterven meestal rustig. Je zal het je nooit beklagen dat je hem met al je liefde omringde.

[ria]

...met tranen in mijn ogen gelezen,
diep ontroerend,
getuigend van een grote wederzijdse liefde.
Mooier kon zijn overgang niet zijn,
ook al liet hij voor jou Rankje,
je moeder, dochter en de hele familie
een groot verdriet en een lege plek achter.

Ik heb veel eerbied voor jou,
dat je dit hier zo liefdevol, maar toch ook zo
leesbaar voor iedereen, neerschrijft.

Een dikke zoen, Betty en een lieve omhelzing,
en een spoedig volledig herstel,
ria

[Robol]

Beste Rankje

Ik las het verhaal over je vader. Goed dat je het neerschreef. Goed dat je het deelt met je poëzie- en andere vrienden. Schrijven is bevrijden...ja zoals je schreef...grote kuis van je geest...

Je woorden gaan over de hele wereld en wie weet...naar de kosmos.

liefs

Robbe

[ferry]

rankje :
mag ik de woorden van Ria volledig copiëren en ten volle beamen .
Liefs Fernanda

[Bosrankje]

Beste vrienden,

Gustilpe, Ria, Robbe, Ferry en alle lezers,

Bedankt, jullie woorden zijn hartverwarmend

Lieve groetjes in vrede en vriendschap van

Alter en Rankje

[Morgenstern]

Lief rankje
Heb hier met tranen in mijn ogen
zitten lezen over jou vader ook ik
sluit me aan bij de woorden van
Ria Ook ik heb geen graf van mijn
dochter zij wilde vrij zijn en vliegen
met de wind.
Wens je nog een vlugge beterschap toe
Lieve groetjes voor jullie beide Morgenstern en Herman xxx

[Bosrankje]

Mijn lieve Morgenstern,

Dikwijls denk ik aan jou en aan je verdriet .

Bij jou is het nog veel moeilijker om te aan-

vaarden want een kind verliezen is niet de

normale gang van 't leven........ een vader

wel en toch........

Dus, bedankt voor je bezoek en je lieve

woorden....... Ik wens je ook veel moed

Veel liefs van Alter en Rankje voor jullie

beiden xxx

[ria]

lieve vrienden, dank voor alles, ook voor alle schoonheid hier.
ria