mijmeringen 2
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Op 23 augustus vertrekken we voor de derde maal naar Roemenië.
Verleden jaar schreef ik er uitgebreid over maar toch wil ik hier graag voor de nieuwkomers een samenvatting geven:
Roemenië een land dat nog steeds zwaar gebukt gaat onder de erfenis van de beruchte dictator Nicolae Ceausescu, zodat armoede, stinkfabrieken en zwerfhonden nog steeds hand in hand gaan langs kapotgereden wegen.
In juni 2007 bezochten wij voor het eerst Roemenië. We doorkruisten dit grote land van noord naar zuid, van oost naar west.
Wat ons het meest opviel was de grote achterstand van dit land. Slechts een klein deel van de Roemeense bevolking is er materieel op vooruit gegaan sinds 1989. Op het platteland is echt niet veel veranderd, we waanden ons 50 à 100 jaar terug in de tijd. Een groot deel van de rurale bevolking is nog steeds aangewezen op landbouw. Het kippenhok en het varkenskot vervullen ook nu nog een cruciale rol en veel stadsmensen blijven op familie in de dorpen vertrouwen als het gaat om de broodnodige vitaminen en eiwitten.
Tractoren of landbouwmachines zijn er amper, in tegenstelling tot Hongarije met zijn grote luxe landbouwmateriaal, paard en kar zijn er des te meer.
Het hooien, is nog steeds handenarbeid, de talloze hooimijten zijn wel 6 m hoog.
De kleine plattelandshuisjes zijn meestal volledig van hout.
In vele dorpen hebben mensen geen stromend water, langs de weg staan op bepaalde afstanden waterputten. Veel wegen zijn nog onverhard, op wel verharde wegen is voortdurend waakzaamheid geboden wegens diepe kuilen.
Het schooltje van Sacadate
Het is een arm dorp, eenvoudige kleine huisjes, waterputten hier en daar langs de straat, we haalden water naar boven, het was vervuild, daar moeten de mensen het mee doen. Er zijn geen verharde wegen in het dorp. Als het regent worden de straten herschapen in modderpoelen.
Enkele jaren al bieden we hulp aan die schooltje, er is een tekort aan zowat van alles. Maar ook deze kinderen van dit armoedig dorp hebben recht op volwaardig onderwijs.
Tot een paar jaar geleden bood het Roemeniëcomité van Ternat hulp aan dit schooltje, doch zette de hulp na vele jaren stop. Wij mochten het resterende geld verleden jaar overmaken.
Zoals gevraagd kregen we alle facturen opgestuurd, ze kochten een PC, ook deze kinderen mogen niet achterblijven, een Printer, een ijskast voor de melk die de kinderen gratis krijgen, niet in brikjes zoals hier maar losse melk en lesmateriaal.
Uit Vlaanderen hadden we een massa schoolgerief bij voor de kinderen.
Het schooltje was niet voorzien van toiletten, de kinderen deden hun behoefte in het open gras. Van staatwege werd beloofd toiletten te bouwen, benieuwd of ze er zullen zijn!!!!!
We planden om in de maand mei terug te keren maar door gezondheidsproblemen kon de geplande reis niet doorgaan.
Met spijt in het hart kunnen we het schooltje dit jaar niet bezoeken, het nieuwe schooljaar start pas op 15 september. De dagen worden snel korter, door de grote afstanden op slechte wegen vinden we het te gevaarlijk om zo laat in het jaar de reis aan te vatten.
We bezoeken wel Simona, kleuterleidster en directrice, waar we elk jaar bijzonder welkom zijn. Zij spreekt slechts een mondvol Engels, haar moeder een mondvol Frans, een buurvrouw enkele woorden Duits, zo loopt onze conversatie.
We bezoeken Pope Nicolae en zijn vrouw Nicoleta, zij is ook kleuteronderwijzeres.
Haar echtgenoot is een orthodox priester, ze noemen hem ‘de pope’. Ze vormen een jong gezin met twee dochtertjes. We proefden de wijn gemaakt door Nicolae (de pope) zelf en hier ook moesten (ik benadruk moesten) we eten.
De pope zit vol idealisme. Hij werkt in Sibiu tussen de grijze betonblokken zoals men overal ziet aan de rand van de Oostblokse steden.
Hij droomt ervan een eenvoudig kerkje te bouwen tussen de blokken en met een zaal waar hij straatkinderen en rondhangende jongeren kan opvangen en begeleiden. Veel jongeren spijbelen of gaan helemaal niet naar school, zwerven doelloos rond, verzeilen in de criminaliteit, deze woonblokken zijn de armenbuurten. Het zijn dat soort jongeren dat naar het Westen trekt, inbraken pleegt enz en zo hun land een slechte naam geven. De pope wil deze jongeren helpen, hen een toekomst bieden.
In de woonblokken leven ook veel oudere mensen, zeer arm. Een woonblok bestaat uit verscheidene verdiepingen. De flatjes hebben een woon-slaapkamer van vier op vier meter, een piepklein keukentje en sommigen een eveneens piepklein badkamertje. Niet overal vindt men echter deze luxe. Er zijn woonblokken waar er per verdiep (tiien tot twaalf flatjes) slechts één keukentje en één badkamertje te vinden is.
De pope zet zich in voor deze arme ouderen. We hadden nog een bepaald bedrag te spenderen naar eigen goeddunken. Ik vroeg hoe we dat best konden doen. Hij stelde voor voedselpaketten te maken voor een tiental personen.
De volgende morgen zouden we Sibiu verlaten maar de pope kon ons toch overtuigen om voor ons vertrek samen met hem een aantal mensen te bezoeken.
Ik haal hier slechts één voorbeeld aan. We bezochten een oud vrouwtje, ellendig, ziek, zich behelpend met twee afgezaagde wandelstokken. Ze kwam uit een welstellende familie. Jong, werd ze verliefd op een hoge partijfunctionaris, hun liefde was wederzijds. De partij verbood hen te trouwen. Het vrouwtje weent bij haar verhaal, ze is haar hele leven blijven wachten op de man van haar dromen, heeft geen familie.
Haar huis werd haar door de partij ontnomen, privébezit mocht niet, slechts enkele meubeltjes mocht ze houden. Er staat een bed, een tafel, twee stoelen en een kast. Ze krijgt 110 euro pensioen per maand, is ziek, kan geen dokter betalen.
Geen geld, geen dokter, dat is de bittere realiteit. Dat is maar één van de schrijnende gevallen. Mircea, onze gastheer uit Sibiu, die ook nu weer optrad als tolk, kon zelf zijn tranen niet bedwingen. Ik nam het vrouwtje stevig in mijn armen, kuste haar terwijl ze aan het jammeren was. Wij waren diep ontroerd!
Thuisgekomen maakten we plannen om de Pope verder te helpen. We probeerden langs Kerk in Nood hulp te krijgen voor het bouwen van de kerk en de zaal. alle papieren zijn in orde maar.... de stad weigert grond aan het bisdom te verkopen..... zeer benieuwd naar het nieuws dat we daar gaan krijgen.
We zetten een hulpprogramma op om regelmatig voedselpakketten te kunnen garanderen voor de arme oudjes.
Roemeniëkenners gaven ons de raad om hier een rekening te openen en bij bezoek het gespaarde bedrag zelf te overhandigen, anders blijft er onderweg altijd wel iets hangen, zo zei men ons.
Met veel dank aan ons koor en een aantal vrijgevige mensen kunnen we een niet onaardig bedrag overhandigen.
We brengen ook een bezoek aan Adi, het meisje uit de barakken aan de rand van Avrig, ‘de kolonie’ genaamd, het zijn overblijfsels van het leger. Precies een klein dorp op zijn eigen, ook hier geen verharde wegen. Hetzelfde fenomeen verleden jaar als aan de school, mensen en vooral kinderen komen kijken naar de wagen met vreemde nummerplaat.
Adi is de oudste van drie, haar moeder overleed toen ze vijf jaar was. Adi was een knappe leerling, kon later in Duitsland studeren, dankzij twee gezinnen uit Vlaanderen die haar volledige universitaire studies bekostigden. Adi vroeg ons of we het niet eigenaardig vonden dat zij nog steeds in de barakken woont, wij bevestigden haar vraag. Voor haar is het normaal, zegt ze, zij heeft nooit iets anders gekend.
Adi is begin deze maand getrouwd, we gaan haar zeker feliciteren.
In de barakken wonen veel zeer arme gezinnen. Onze garage ligt volgestapeld met klederen, alles mooi gecontroleerd en gesorteerd, dat brengen we voor de mensen in de barakken. Onze wagen zal zoals verleden jaar volgestouwd vertrekken maar we hebben het er voor over. We krijgen hulp van vele mensen waarvoor we zeer dankbaar zijn.
Het gezin in Sibiu waar we drie of vier nachten zullen verblijven verwachten ons blij. De man is een gediplomeerd elektrieker en verdient 150 euro per maand. We maakten kennis met hun zoon, hij ziet de toekomst somber in, veel jongeren koesteren een soort heimwee naar het communisme,.zei hij, raar maar waar.
Onder het communisme had iedereen werk maar was er heel weinig te koop. Nu zijn er veel werklozen, liggen de winkels vol maar hebben ze geen geld.
Na al deze sociale contacten maken we tijd voor ontspanning, we reizen verder naar het noorden, Maramures, de streek van beren en wolven.
de natuur in Roemenië is prachtig met zijn enig mooie landschappen in de Karpaten. Transsylvanië met zijn historisch mooie Saksische steden zoals Sibiu of Hermannstadt en Brasov of Kronstad. De kloosters van Bucovina vooral bekend om hun ouderdom en hun sprekende fresco’s.
Roemenië biedt onderdak aan meer dan de helft van de Europese beren en wolven, er zijn nog dorpen waar op zondag mensen in traditionele klederdracht rondlopen alsof ze nooit iets anders aan hebben. De turbulente geschiedenis heeft er een schat aan architectonische schatten achtergelaten, tot complete middeleeuwse stadjes toe, zoals Sighisoara.
We zien er erg naar uit om onze vrienden te bezoeken en hopen dat alles naar wens mag verlopen!
We weten de hulp die we kunnen aanbieden is slechts een druppel. Er moet meer structurele hulp komen en overdracht van kennis. Maar een druppel maakt voor sommigen dan toch een klein verschil!
gustilpe
Verleden jaar schreef ik er uitgebreid over maar toch wil ik hier graag voor de nieuwkomers een samenvatting geven:
Roemenië een land dat nog steeds zwaar gebukt gaat onder de erfenis van de beruchte dictator Nicolae Ceausescu, zodat armoede, stinkfabrieken en zwerfhonden nog steeds hand in hand gaan langs kapotgereden wegen.
In juni 2007 bezochten wij voor het eerst Roemenië. We doorkruisten dit grote land van noord naar zuid, van oost naar west.
Wat ons het meest opviel was de grote achterstand van dit land. Slechts een klein deel van de Roemeense bevolking is er materieel op vooruit gegaan sinds 1989. Op het platteland is echt niet veel veranderd, we waanden ons 50 à 100 jaar terug in de tijd. Een groot deel van de rurale bevolking is nog steeds aangewezen op landbouw. Het kippenhok en het varkenskot vervullen ook nu nog een cruciale rol en veel stadsmensen blijven op familie in de dorpen vertrouwen als het gaat om de broodnodige vitaminen en eiwitten.
Tractoren of landbouwmachines zijn er amper, in tegenstelling tot Hongarije met zijn grote luxe landbouwmateriaal, paard en kar zijn er des te meer.
Het hooien, is nog steeds handenarbeid, de talloze hooimijten zijn wel 6 m hoog.
De kleine plattelandshuisjes zijn meestal volledig van hout.
In vele dorpen hebben mensen geen stromend water, langs de weg staan op bepaalde afstanden waterputten. Veel wegen zijn nog onverhard, op wel verharde wegen is voortdurend waakzaamheid geboden wegens diepe kuilen.
Het schooltje van Sacadate
Het is een arm dorp, eenvoudige kleine huisjes, waterputten hier en daar langs de straat, we haalden water naar boven, het was vervuild, daar moeten de mensen het mee doen. Er zijn geen verharde wegen in het dorp. Als het regent worden de straten herschapen in modderpoelen.
Enkele jaren al bieden we hulp aan die schooltje, er is een tekort aan zowat van alles. Maar ook deze kinderen van dit armoedig dorp hebben recht op volwaardig onderwijs.
Tot een paar jaar geleden bood het Roemeniëcomité van Ternat hulp aan dit schooltje, doch zette de hulp na vele jaren stop. Wij mochten het resterende geld verleden jaar overmaken.
Zoals gevraagd kregen we alle facturen opgestuurd, ze kochten een PC, ook deze kinderen mogen niet achterblijven, een Printer, een ijskast voor de melk die de kinderen gratis krijgen, niet in brikjes zoals hier maar losse melk en lesmateriaal.
Uit Vlaanderen hadden we een massa schoolgerief bij voor de kinderen.
Het schooltje was niet voorzien van toiletten, de kinderen deden hun behoefte in het open gras. Van staatwege werd beloofd toiletten te bouwen, benieuwd of ze er zullen zijn!!!!!
We planden om in de maand mei terug te keren maar door gezondheidsproblemen kon de geplande reis niet doorgaan.
Met spijt in het hart kunnen we het schooltje dit jaar niet bezoeken, het nieuwe schooljaar start pas op 15 september. De dagen worden snel korter, door de grote afstanden op slechte wegen vinden we het te gevaarlijk om zo laat in het jaar de reis aan te vatten.
We bezoeken wel Simona, kleuterleidster en directrice, waar we elk jaar bijzonder welkom zijn. Zij spreekt slechts een mondvol Engels, haar moeder een mondvol Frans, een buurvrouw enkele woorden Duits, zo loopt onze conversatie.
We bezoeken Pope Nicolae en zijn vrouw Nicoleta, zij is ook kleuteronderwijzeres.
Haar echtgenoot is een orthodox priester, ze noemen hem ‘de pope’. Ze vormen een jong gezin met twee dochtertjes. We proefden de wijn gemaakt door Nicolae (de pope) zelf en hier ook moesten (ik benadruk moesten) we eten.
De pope zit vol idealisme. Hij werkt in Sibiu tussen de grijze betonblokken zoals men overal ziet aan de rand van de Oostblokse steden.
Hij droomt ervan een eenvoudig kerkje te bouwen tussen de blokken en met een zaal waar hij straatkinderen en rondhangende jongeren kan opvangen en begeleiden. Veel jongeren spijbelen of gaan helemaal niet naar school, zwerven doelloos rond, verzeilen in de criminaliteit, deze woonblokken zijn de armenbuurten. Het zijn dat soort jongeren dat naar het Westen trekt, inbraken pleegt enz en zo hun land een slechte naam geven. De pope wil deze jongeren helpen, hen een toekomst bieden.
In de woonblokken leven ook veel oudere mensen, zeer arm. Een woonblok bestaat uit verscheidene verdiepingen. De flatjes hebben een woon-slaapkamer van vier op vier meter, een piepklein keukentje en sommigen een eveneens piepklein badkamertje. Niet overal vindt men echter deze luxe. Er zijn woonblokken waar er per verdiep (tiien tot twaalf flatjes) slechts één keukentje en één badkamertje te vinden is.
De pope zet zich in voor deze arme ouderen. We hadden nog een bepaald bedrag te spenderen naar eigen goeddunken. Ik vroeg hoe we dat best konden doen. Hij stelde voor voedselpaketten te maken voor een tiental personen.
De volgende morgen zouden we Sibiu verlaten maar de pope kon ons toch overtuigen om voor ons vertrek samen met hem een aantal mensen te bezoeken.
Ik haal hier slechts één voorbeeld aan. We bezochten een oud vrouwtje, ellendig, ziek, zich behelpend met twee afgezaagde wandelstokken. Ze kwam uit een welstellende familie. Jong, werd ze verliefd op een hoge partijfunctionaris, hun liefde was wederzijds. De partij verbood hen te trouwen. Het vrouwtje weent bij haar verhaal, ze is haar hele leven blijven wachten op de man van haar dromen, heeft geen familie.
Haar huis werd haar door de partij ontnomen, privébezit mocht niet, slechts enkele meubeltjes mocht ze houden. Er staat een bed, een tafel, twee stoelen en een kast. Ze krijgt 110 euro pensioen per maand, is ziek, kan geen dokter betalen.
Geen geld, geen dokter, dat is de bittere realiteit. Dat is maar één van de schrijnende gevallen. Mircea, onze gastheer uit Sibiu, die ook nu weer optrad als tolk, kon zelf zijn tranen niet bedwingen. Ik nam het vrouwtje stevig in mijn armen, kuste haar terwijl ze aan het jammeren was. Wij waren diep ontroerd!
Thuisgekomen maakten we plannen om de Pope verder te helpen. We probeerden langs Kerk in Nood hulp te krijgen voor het bouwen van de kerk en de zaal. alle papieren zijn in orde maar.... de stad weigert grond aan het bisdom te verkopen..... zeer benieuwd naar het nieuws dat we daar gaan krijgen.
We zetten een hulpprogramma op om regelmatig voedselpakketten te kunnen garanderen voor de arme oudjes.
Roemeniëkenners gaven ons de raad om hier een rekening te openen en bij bezoek het gespaarde bedrag zelf te overhandigen, anders blijft er onderweg altijd wel iets hangen, zo zei men ons.
Met veel dank aan ons koor en een aantal vrijgevige mensen kunnen we een niet onaardig bedrag overhandigen.
We brengen ook een bezoek aan Adi, het meisje uit de barakken aan de rand van Avrig, ‘de kolonie’ genaamd, het zijn overblijfsels van het leger. Precies een klein dorp op zijn eigen, ook hier geen verharde wegen. Hetzelfde fenomeen verleden jaar als aan de school, mensen en vooral kinderen komen kijken naar de wagen met vreemde nummerplaat.
Adi is de oudste van drie, haar moeder overleed toen ze vijf jaar was. Adi was een knappe leerling, kon later in Duitsland studeren, dankzij twee gezinnen uit Vlaanderen die haar volledige universitaire studies bekostigden. Adi vroeg ons of we het niet eigenaardig vonden dat zij nog steeds in de barakken woont, wij bevestigden haar vraag. Voor haar is het normaal, zegt ze, zij heeft nooit iets anders gekend.
Adi is begin deze maand getrouwd, we gaan haar zeker feliciteren.
In de barakken wonen veel zeer arme gezinnen. Onze garage ligt volgestapeld met klederen, alles mooi gecontroleerd en gesorteerd, dat brengen we voor de mensen in de barakken. Onze wagen zal zoals verleden jaar volgestouwd vertrekken maar we hebben het er voor over. We krijgen hulp van vele mensen waarvoor we zeer dankbaar zijn.
Het gezin in Sibiu waar we drie of vier nachten zullen verblijven verwachten ons blij. De man is een gediplomeerd elektrieker en verdient 150 euro per maand. We maakten kennis met hun zoon, hij ziet de toekomst somber in, veel jongeren koesteren een soort heimwee naar het communisme,.zei hij, raar maar waar.
Onder het communisme had iedereen werk maar was er heel weinig te koop. Nu zijn er veel werklozen, liggen de winkels vol maar hebben ze geen geld.
Na al deze sociale contacten maken we tijd voor ontspanning, we reizen verder naar het noorden, Maramures, de streek van beren en wolven.
de natuur in Roemenië is prachtig met zijn enig mooie landschappen in de Karpaten. Transsylvanië met zijn historisch mooie Saksische steden zoals Sibiu of Hermannstadt en Brasov of Kronstad. De kloosters van Bucovina vooral bekend om hun ouderdom en hun sprekende fresco’s.
Roemenië biedt onderdak aan meer dan de helft van de Europese beren en wolven, er zijn nog dorpen waar op zondag mensen in traditionele klederdracht rondlopen alsof ze nooit iets anders aan hebben. De turbulente geschiedenis heeft er een schat aan architectonische schatten achtergelaten, tot complete middeleeuwse stadjes toe, zoals Sighisoara.
We zien er erg naar uit om onze vrienden te bezoeken en hopen dat alles naar wens mag verlopen!
We weten de hulp die we kunnen aanbieden is slechts een druppel. Er moet meer structurele hulp komen en overdracht van kennis. Maar een druppel maakt voor sommigen dan toch een klein verschil!
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 17 aug 2009, 19:07, 2 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Lieve Gustilpe,k'om je een fijne maandag wensen 
Ik heb gelezen over Roemenië,hierbij wens ik u een mooie reis,
nu dat alles goed gaat met het kleintje,zal je met een gerust hart kunnen genieten van die mooie reis.
Groetjes~~Assa
Ik heb gelezen over Roemenië,hierbij wens ik u een mooie reis,
nu dat alles goed gaat met het kleintje,zal je met een gerust hart kunnen genieten van die mooie reis.
Groetjes~~Assa
Groetjes van assa
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Gustilpe,
Ik wens jou en die met je gaan een
hele fijne vakantie,pas goed op jezelf
en kom behouden terug!
Heel veel lieve groetjes schrijfster.
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Tijd: mooi gedichtje
Beste Gustilpe: ik wens je een "vruchtbare" uitstap naar het voormalig oostblokland, waar er inderdaad nog veel werk aan de winkel is.
Maar geniet ook van de Roemeense natuur. Want die is er heel mooi.
mvg
Robbe
Beste Gustilpe: ik wens je een "vruchtbare" uitstap naar het voormalig oostblokland, waar er inderdaad nog veel werk aan de winkel is.
Maar geniet ook van de Roemeense natuur. Want die is er heel mooi.
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
gustilpe schreef:- Tijd -
traag kronkelend
en louterend,
vaak hollend
en botsend,
soms verstild
en smachtend,
gestaag naderend
de uiterste grens
van het duister
en opnieuw
de dageraad!
gustilpe
MOOI !!!!
om je een geslaagde reis te wensen
kom ik later nog terug
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
neske - Lid geworden op: 01 aug 2007, 19:48
- Locatie: Vlaams Brabant
Gustilpe,
Mijn broer met enkele mensen is ook ooit naar Roemenië vertrokken met een camionette volgeladen met allerlei kleding en eetwaar. Die heeft ook zo'n toestanden zoals jij hier schreef verteld.
Ik zal je ook nog komen "uitwuiven"
Groetjes
Neske
Mijn broer met enkele mensen is ook ooit naar Roemenië vertrokken met een camionette volgeladen met allerlei kleding en eetwaar. Die heeft ook zo'n toestanden zoals jij hier schreef verteld.
Ik zal je ook nog komen "uitwuiven"
Groetjes
Neske
Zoek de zonnekant in het leven de schaduw volgt vanzelf
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
'k Ben blij voor jou dat je weer naar Roemenie gaat !
Het lot van je medemensen is voor jou zo belangrijk
dat die reis alleen maar goed kan zijn voor je gezondheid !
We zullen je wel missen maar je gaat ons nadien zo veel
moois en interessants vertellen dat het de moeite waard is !
Geniet van je belevenissen en het geluk dat jullie daar
brengen !
Lieve zomergroetjes van ons driekes (en luna)
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Gustilpe
ik heb je mooie topic bijgelezen en al het prachtige dat je weer maakte
Ik ben heel blij te lezen dat het met Siebrechtje beter gaat !!!!
Het was ook heel interressant nog eens je beschrijving van Roemenie te lezen .
Ik hoorde dat Roemenie 7 maal Belgie is met 22.000.000 inwoners
wij hebben dus maar een klein stukje gezien maar ik kan nu toch een beetje beter volgen
We hebben wel gevaren tussen Servie en Roemenie ( de ijzeren poort )en naar de havenstad Tulcea en met de bus uren van Tulcea naar de vlieghaven van Constanca
We kregen een documentaire film ( die mijn man Georges al 2 maal bij ons op Canvas gezien had ) over de 25 jaar onder het bewind van Ceaucescu
Die film is echt aan te raden
De boeren moesten hun land en hun papieren afgeven om grote kolkozen te maken
hun woonsten werden afgebroken en zij moesten naar de grauwe woon blokken , de honden bleven achter en zo is het probleem van de vele zwerfhonden ontstaan
na de val van het communisme konden zij hun land terugkrijgen als ze het konden bewijzen maar vermits al hun eigendomspapieren verbrand zijn verandert er niets , integendeel hun sociale zekerheid is ingestort
We hebben rondgereden in Boekarest waar Ceaucescu een halve oude stad heeft laten afbreken om zijn brede lanen en zijn immense paleis te bouwen !!
De plaatselijke gids wou ons met de bus naar een soort ( zoals Bokrijk bij ons ) brengen maar onze begeleider , een journalist die in de Standaard gazette schrijft en maandelang door al die landen trok weigerde en zei dat wij gekomen waren om de oude stad te zien
zodoende hebben wij rondgelopen in al die openliggende straten waar het onkruid in de putten staat , ze hadden de ruines van de oude stad opgegraven in de straten en wilden daar glas op leggen
maar geen geld meer , hélaas zonder verlichting
's avonds of met 50 cm sneeuw in de winter kunnen die mensen niet buitenkomen of ze verongelukken
Hier en daar zag je dat op die grote grauwe oude appartementsblokken eentje zijn muur en balconnetje geel of roos of groen geschilderd had
net kleurige steepjes hoop
hélaas het kleine beetje verbetering dat er was sinds 1989 ligt nu door de crisis stil, en de miljoenen steun die ze kregen van de europese
gemeenschap werd geblokkeerd omdat het niet terecht kwam waar het moest en er praktisch niets verwezenlijkt werd
Het is nog hetzelfde bestuur als onder de communisten en dezelfde rijken
zitten op de strategische plaatsen en verrijken zich
de armen werden armer
Ze hebben nog geen euro's zodat wij daar niets konden kopen
wel jammer anders konden wij als toeristen toch nog iets bijdragen voor hun economie
Je kon nog aan de overblijvende oude gebouwen zien dat het een prachtige stad met grandeur is geweest
de verbetering zal nog heel veel tijd vragen
Jammer dat wij jullie nu niet hebben kunnen steunen want dan weet men toch dat het goed terecht komt
Nog eens mijn bewondering voor de hulp die je daar brengt
en mag ik jullie toch mooie vakantiedagen wensen!!
Liefs Fernanda
ik heb je mooie topic bijgelezen en al het prachtige dat je weer maakte
Ik ben heel blij te lezen dat het met Siebrechtje beter gaat !!!!
Het was ook heel interressant nog eens je beschrijving van Roemenie te lezen .
Ik hoorde dat Roemenie 7 maal Belgie is met 22.000.000 inwoners
wij hebben dus maar een klein stukje gezien maar ik kan nu toch een beetje beter volgen
We hebben wel gevaren tussen Servie en Roemenie ( de ijzeren poort )en naar de havenstad Tulcea en met de bus uren van Tulcea naar de vlieghaven van Constanca
We kregen een documentaire film ( die mijn man Georges al 2 maal bij ons op Canvas gezien had ) over de 25 jaar onder het bewind van Ceaucescu
Die film is echt aan te raden
De boeren moesten hun land en hun papieren afgeven om grote kolkozen te maken
hun woonsten werden afgebroken en zij moesten naar de grauwe woon blokken , de honden bleven achter en zo is het probleem van de vele zwerfhonden ontstaan
na de val van het communisme konden zij hun land terugkrijgen als ze het konden bewijzen maar vermits al hun eigendomspapieren verbrand zijn verandert er niets , integendeel hun sociale zekerheid is ingestort
We hebben rondgereden in Boekarest waar Ceaucescu een halve oude stad heeft laten afbreken om zijn brede lanen en zijn immense paleis te bouwen !!
De plaatselijke gids wou ons met de bus naar een soort ( zoals Bokrijk bij ons ) brengen maar onze begeleider , een journalist die in de Standaard gazette schrijft en maandelang door al die landen trok weigerde en zei dat wij gekomen waren om de oude stad te zien
zodoende hebben wij rondgelopen in al die openliggende straten waar het onkruid in de putten staat , ze hadden de ruines van de oude stad opgegraven in de straten en wilden daar glas op leggen
maar geen geld meer , hélaas zonder verlichting
's avonds of met 50 cm sneeuw in de winter kunnen die mensen niet buitenkomen of ze verongelukken
Hier en daar zag je dat op die grote grauwe oude appartementsblokken eentje zijn muur en balconnetje geel of roos of groen geschilderd had
net kleurige steepjes hoop
hélaas het kleine beetje verbetering dat er was sinds 1989 ligt nu door de crisis stil, en de miljoenen steun die ze kregen van de europese
gemeenschap werd geblokkeerd omdat het niet terecht kwam waar het moest en er praktisch niets verwezenlijkt werd
Het is nog hetzelfde bestuur als onder de communisten en dezelfde rijken
zitten op de strategische plaatsen en verrijken zich
de armen werden armer
Ze hebben nog geen euro's zodat wij daar niets konden kopen
wel jammer anders konden wij als toeristen toch nog iets bijdragen voor hun economie
Je kon nog aan de overblijvende oude gebouwen zien dat het een prachtige stad met grandeur is geweest
de verbetering zal nog heel veel tijd vragen
Jammer dat wij jullie nu niet hebben kunnen steunen want dan weet men toch dat het goed terecht komt
Nog eens mijn bewondering voor de hulp die je daar brengt
en mag ik jullie toch mooie vakantiedagen wensen!!
Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Morgenstern - Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
- Locatie: Wachtebeke
Gustilpe
Kom je een goede reis toewensen
geniet er maar van en kom gezond
en wel thuis .
Morgenstern en Herman1944
Tot weder horen
Kom je een goede reis toewensen
geniet er maar van en kom gezond
en wel thuis .
Morgenstern en Herman1944
Tot weder horen
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa,
heel mooi hoor,
de pc en de morphen, heel leuk met dat poesje en het vogeltje,
dat is wel ware vriendschap hé!
heel fijn, bedankt!
Morgenstern en herman,
bedankt voor de fijne wensen,
tot over enkele weken!
Fernanda,
wat je schreef over Roemenië herken ik zo, het is de waarheid, de mensen van het platteland werden hun bezittingen afgenomen en moesten verhuizen naar de betonblokken.
Ceauçescu was van plan om 7000 dorpen te doen verdwijnen en 6000 wou hij doen herbouwen met woonblokken om plaats te maken voor landbouwgrond, daar kwamen de grote kolhozen. Dit plan wekte internationale afkeer op, maar heel veel dorpen waren toen al verdwenen. Gelukkig kwam een voortijdig einde aan dit project.
In Boekarest was ik nog niet, wil ook wel graag eens, maar dat zal ook niet voor nu zijn.
Dat Boekarest half afgebroken werd, is een schande. maar niet enkel Boekarest, het was de bedoeling dat bijna alle steden hetzelfde zou overkomen. In veel steden werden de historische binnensteden met de grond gelijk gemaakt om plaats te maken voor de betonblikken. Veel cultuurerfgoed is zo verdwenen.
In Transsylvanië vindt men nog een groot aantal mooie Saksische steden, zoals Sibiu, Brasov, Targu Mures, Sighisoara dat stamt uit de Middeleeuwen.
Zeer goed van de begeleider om de oude stad Boekarest be bezoeken, de plaatselijke gidsen tonen niet graag de werkelijkheid.
Zo zie je maar dat je er niet kunt reizen als het donker is, de verraderlijke putten en wegen, echt om je te verongelukken, daarom hadden we liever in mei geweest, maar door omstandigheden was het niet mogelijk.
Ik ben benieuwd wat we gaan te horen krijgen ginder, ik wist niet dat de steun van de Europese Gemeenschap geblokkeerd werd, ik zal moeten mijn vragen op een papiertje schrijven.
En inderdaad het is nog hetzelfde bestuur als onder de communisten, zo verandert er niets of zeer langzaam! Maar onder het communisme had iedereen werk, waren gezondheidszorgen gratis, arme mensen zijn er nu slechter aan toe.
Fernanda, bedankt voor de lange uitleg, ik leerde er weer bij!
tot over enkele weken,
lieve groetjes,
gustilpe
heel mooi hoor,
de pc en de morphen, heel leuk met dat poesje en het vogeltje,
dat is wel ware vriendschap hé!
heel fijn, bedankt!
Morgenstern en herman,
bedankt voor de fijne wensen,
tot over enkele weken!
Fernanda,
wat je schreef over Roemenië herken ik zo, het is de waarheid, de mensen van het platteland werden hun bezittingen afgenomen en moesten verhuizen naar de betonblokken.
Ceauçescu was van plan om 7000 dorpen te doen verdwijnen en 6000 wou hij doen herbouwen met woonblokken om plaats te maken voor landbouwgrond, daar kwamen de grote kolhozen. Dit plan wekte internationale afkeer op, maar heel veel dorpen waren toen al verdwenen. Gelukkig kwam een voortijdig einde aan dit project.
In Boekarest was ik nog niet, wil ook wel graag eens, maar dat zal ook niet voor nu zijn.
Dat Boekarest half afgebroken werd, is een schande. maar niet enkel Boekarest, het was de bedoeling dat bijna alle steden hetzelfde zou overkomen. In veel steden werden de historische binnensteden met de grond gelijk gemaakt om plaats te maken voor de betonblikken. Veel cultuurerfgoed is zo verdwenen.
In Transsylvanië vindt men nog een groot aantal mooie Saksische steden, zoals Sibiu, Brasov, Targu Mures, Sighisoara dat stamt uit de Middeleeuwen.
Zeer goed van de begeleider om de oude stad Boekarest be bezoeken, de plaatselijke gidsen tonen niet graag de werkelijkheid.
Zo zie je maar dat je er niet kunt reizen als het donker is, de verraderlijke putten en wegen, echt om je te verongelukken, daarom hadden we liever in mei geweest, maar door omstandigheden was het niet mogelijk.
Ik ben benieuwd wat we gaan te horen krijgen ginder, ik wist niet dat de steun van de Europese Gemeenschap geblokkeerd werd, ik zal moeten mijn vragen op een papiertje schrijven.
En inderdaad het is nog hetzelfde bestuur als onder de communisten, zo verandert er niets of zeer langzaam! Maar onder het communisme had iedereen werk, waren gezondheidszorgen gratis, arme mensen zijn er nu slechter aan toe.
Fernanda, bedankt voor de lange uitleg, ik leerde er weer bij!
tot over enkele weken,
lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
