Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 14 Juli 2013




Karla

Karla, een jonge koe uit Heks
had last van meer dan één complex.
Ze vond haar uier veel te klein,
en haar billen hadden een te volle lijn.
Ze droomde van een plastische operatie
door een koeienchirurg met goede reputatie.
Haar droom groeide uit tot een ware obsessie
en mondde uit in een zware depressie.
Ze verloor haar eetlust en loeide klagend,
boer Gus alzo om aandacht vragend.

Gus die zijn Karla zo erg zag treuren
Dacht:"'t Wordt tijd om die vaars eens op te beuren."
Hij sprak met haar over koetjes en kalfjes
en tegen dikke billen waren er wel zalfjes.
Toen liet ze zich gewillig bij de horens vatten.
Gus mompelde:"Allez, dat is dan al datte!"

Hij leidde haar naar een wei achter de kerk
en zei tegen zijn stier:"John, vriend, er is werk!"

Maanden later lag ze vredig in de wei
met een welige uier te pronken.
Voldaan, dromerig en in gedachten verzonken,
herkauwde ze met een kalf aan haar zij.

Gus wreef zich in de handen,
hij had een dikbilleke erbij.

Janina

[Alterego1]

op 15 Juli 2013



De heuvel van Pensa

Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde

Wat verder hoor ik kinderen joelen en spelen
Deze opvang van geluiden kan me nooit vervelen
En toch sluipt er weemoed in mijn vermoeide hart
want ook nevenwerkende signalen spelen part

Allen, de verlorenen zie ik beneden revue passeren
gezichten die ik nooit vergeten zal om diverse redenen
Medelijden, niet met mezelf, overvalt me telkens weer
Ik zou hun zo met een vraag weer tot leven wekken Mijn...heer?

Hun schaduwen verdwijnen, oplossend in het niets
Ik blijf eenzaam achter op de heuvel hopende op iets
Papa zei nog, jong geen illusies maken, gewoon leven
Deze raad heeft hij mij drie minuten er voor gegeven

Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde

Jure

[Alterego1]

op 16 Juli 2013




Zo maar even

Ik heb lang gezwegen.
Heb je wat voor,
zit alles je weer tegen?
De tijd brengt het zo dat je
alles goed moet overwegen.
Je moet zo op je woorden letten
en alles wikken en wegen
je mag vandaag de dag
niet veel meer zeggen.
Daarom had ik altijd gezwegen
maar ik kan er niet meer tegen.
Ik ben ook maar een mens,
en heb m'n eigen mening,
soms ben ik het wel eens zat
zodat ik denk 'hoe kan dat'.
Er zijn mensen die achter mij staan
als een ander me soms laat gaan.

Maar de dag van vandaag
zijn er niet veel mensen meer spontaan,
ik weet niet wat ik ze heb aangedaan.
Maar er zijn anderen die zeggen
trek het je niet zo aan.
Jij hebt voor elke persoon altijd tijd,
voor iedereen,en jij kunt luisteren
naar problemen van anderen.
Terwijl je het zelf
ook niet zo makkelijk hebt.
Toch zijn er altijd mensen die weten
hoe ze mij kunnen raken,
soms wordt het me toch te veel
mij te laten afkraken.
Maar als ik kon kiezen,dan denk ik,
ik heb toch niks meer te verliezen.
Er zijn ook veel mensen die me kennen
Die weten hoe ik ben.

Monika

[Alterego1]

op 17 Juli 2013




Levenslied

Wat is mijn verlangen groot
blijft het tot aan de dood?
Teder beminnen
met al mijn zinnen
hoe stil ik mijn verlangen
als ik denk aan je wangen
word ik bevangen
door die honger naar jou...!

Wandelen in de natuur
de stilte zo puur
al het groen,
een kabbelende beek
het maakt me week
en verwonderd van geluk
niemand maakt het stuk !

Nele

[Alterego1]

[Alterego1]

op 18 Juli 2013




Ook herkenbaar?

Een echtpaar kijkt samen naar de tv
naar een Vlaamse reeks met veel bekende namen,
zij kan het niet laten de acteurs steeds op te noemen
het lukt haar goed tot opeens…
“Oh die ken je toch ook dat is euh…oei oei…
hoe heet die nu alweer, zijn naam ontsnapt me even”
en ze gaat verder “ je weet toch dat die getrouwd is met …
met dinges… goh zeg… je kent ze ook
ze speelde mee in Quiz me quick
hij haalt zijn schouders op en zegt
“Aan mij moet je dat het niet vragen”
Maar zij geeft niet op: “maar allè
die naam ligt op het puntje van mijn tong”
maar hij luistert maar half en half
“Stt..zwijg nu toch” nu heb ik het niet kunnen verstaan”
zegt hij een beetje geïrriteerd
maar zij kan zich moeilijk op het verhaal concentreren
want die namen blijven haar ambeteren
“pfff…nu ga ik niet meer praten
straks zal ik het wel weten” zegt ze gelaten
’s avonds liggen ze al een poos in bed
als ze plots zegt: ”Vic De Wachter…dat is zijn naam”
manlief schrikt “hé ik sliep al bijna”
maar zij zegt met een zucht
“nu ben ik ècht opgelucht
sorry dat ik zo riep
ik wist niet dat jij al sliep
maar nu begin ik ook te gapen
oef…nu kan ik ook eindelijk inslapen."

Neske

[Alterego1]

op 19 Juli 2013




Iedereen...

We leven vaak zo afstandelijk
Toch zijn we met zijn allen
van elkaar afhankelijk
Al wil je er meestal
niet aan toegeven
Iedereen heeft iemand
nodig in het leven
Vaak wil je alles
alleen doorstaan
Maar wie kan
zoiets eigenlijk
echt helemaal aan ?

We vergeten soms dat we
allemaal maar mensen zijn
Met voor ieder veel vreugde
maar ook vaak heel veel pijn
Allemaal dragen we
onze blijdschap en verdriet
Bij de één merk je het wel,
bij een ander niet
Maar als je goed
tussen de regels leest
Dan zie je
de echte dingen het meest

Nienka

[Alterego1]

op 20 Juli 2013



Dementie

Ik moet naar huis
maar de deuren zijn gesloten.
ik heb geen sleutel,
moet ik er harder tegen aan stoten?

Ik moet naar huis
maar ze zeggen dat ik hier woon.
Kom maar, u bent wat in de war.
Ik vraag: 'Waar is mijn zoon?"

Ik moet naar huis,
de lichten gaan al aan.
Kom maar, wij brengen u naar bed.
Ik kijk haar niet begrijpend aan.

Maar ik moet naar huis
en de deuren blijven dicht!
De zuster trekt mij tegen zich aan.
En ik? Ik kijk hoopvol naar haar gezicht.

U hoeft niet naar huis,
daar is alles al geregeld, ze weten ervan.
U slaapt vannacht bij ons.
Ik geloof haar omdat ik niet anders kan.

Maar morgen? Moet ik naar huis.

Ninjavincent

[Alterego1]

op 21 Juli 2013




Je mag

Je mag mij altijd storen
Met de liefde van je hart
Daarmee word ik herboren
Verdwijnt ook alle smart

Je mag ze altijd sturen
Je liefde en je gein
Ik zit niet bij de buren
Mijn deur zal open zijn

Je mag voor eeuwig blijven
Je bent een deel van mij
Eén ziel en toch twee lijven
Alleen samen zijn we vrij

Norman

[Alterego1]

op 22 Juli 2013



Regen op mijn hart

Had ik maar een paraplu
die, geopend boven mijn hart
de regen weert die, zoals nu,
mij dompelt in een zware smart

Iemand is mijn regenscherm
onbereikbaar soms, maar toch
dichtbij, die luistert naar de kern
van mijn verdriet, het helpt alsnog

Ik voel de koepel van liefde
die zich over mijn hartje spreidt
het is alsof mijn geliefde
de regendruppels heeft omgeleid

De straaltjes zon die woorden zijn
doen de regendruppels vervagen
behoedzaam verdrijven ze de pijn
begrijpend, ook zonder vragen

Opgelucht kan ik weer verder gaan
ik voel me heel wat beter nu
vergeten is die regentraan
dank zij mijn liefdesparaplu

Rapke

[Alterego1]

op 23 Juli 2013



Ik zie ze vliegen

Van hier naar daar
dan weer naar ginder,
Zo snel, zo vlug,
en wip, ze zijn weer terug.

Hun huisje om de hoek
sinds lang niet meer bewoond,
is zonder veel omhaal
door ‘n echtpaar ingetroond.

Vraag niet naar hun naam
zelfs niet naar hun kleur.
Het gaat zo snel, is in
een vingerknip gebeurd.

Twee van de drie huisjes
zijn bewoond, en nesten
die vind je overal, goed verstopt
in bomen, hagen, struiken.

De mezen hebben hun hart verpand
aan woning nummer één.
Jaar na jaar, zijn ze er weer,
honkvast, keer op keer.

Ik ben wel blij
met dat kleine grut,
toch mis ik tot mijn spijt,
het winterkonink-paar
mijn solisten van weleer;
die ben ik kwijt.

Ik zie ze vliegen, af en aan
de toegewijde ouderparen.
Als de jongen straks
hun woonst verlaten,
begint het grote feest.

Zo bleef eens een heel nest
weken in de bomen stoeien.
Af en toe nog bedelend om
een hapje bij ma of pa, die
zich nog enige tijd bemoei(d)en.

Ria

[Alterego1]

op 24 Juli 2013



Windharp

Met frêle vingers
streel je de zeven snaren
van mijn hart

Vol melancholie
een liefdesmelodie

De speelse wind
zingt mee
Hemelse harmonie

Hij slalomt
door het groen
der bomen

In mijn dromen
laat ik alle klanken
samenstromen

Papieren vlinders
dansen zacht
emotie
in de nacht

Robbe

[Alterego1]

op 25 Juli 2013



Tas vol herinnering

Hier zochten zij verpozing
in dit park genoegzaam op ‘n oude bank
genoten van mens en dier rondom
‘n zacht kabbelde waterplas

Zij torste dagelijks brood voor dieren
deelde lachend pepermunt
aan hen die graag lusten
graaiend vanuit haar
goedgevulde tas

Sinds zij hem ontviel
en hij door eenzaamheid wordt geplaagd
keert hij dagelijks terug
naar hun stekje dat
zoveel dierbare herinneringen draagt

met de tas…hij bergt zoveel kostbare momenten
ging mee daar waar ook zijn geliefde was
hij draagt nog steeds sporen van
haar zorgzame handen vermengd

met geuren van oud brood
pepermunt en verdroogd gras

Schrijfster

[Alterego1]

op 26 Juli 2013




Toegift

Ik schenk je viooltjes
een tuil rode rozen
bloemen van krokussen
orchideeën in dozen
ik wil je nog geven
wat woordjes heel teer
de maan en de sterren
het zand en het meer

Mijn liederen die geef ik
ook al mijn tijd
Venus en Mars
een stuk eeuwigheid
de geur van de weiden
de koelte van steen
het lispelen van winden
en ‘t regengeween

Je hoeft niet te danken
ik geef alles graag
zo schenk ik je d’ aarde
zijn korst en zijn kraag
en voor ik ‘t vergeet
geef ik je erbij
de engelen en hemel
en als toegift nog mij.

Sunset

[Alterego1]

op 27 Juli 2013




Mijn lief is de tuin

Klaprozen,slaapmutsjes
en vingerhoeds kruid
in 't stralend licht
mijn tuin is de bruid.

Bloesems haar sluier
haar adem is zoet.
Zang,zingende vogels
een hemelse groet.

Warme zon laat haar stralen
in vurige gloed.
Dank,dank goede aarde,
voor uw gaven, zo zoet.

Tineke