Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 28 Juli 2013



Héél alleen

Héél alleen
Héél klein , achtergebleven
Starend in de vlam van een kaars,
ze zorgt voor het schaarse licht,
nét genoeg voor het schrijven van dit gedicht

Verdwaald in gedachten
Op zoek naar jouw blauwe ogen
Ogen, die gisteren nog naar me lachten
Doch,ik zie nu twijfel op je gezicht

Heeft m’n gevoel me dan zo bedrogen ?
Heeft de liefde me dan zo verblind ?
Mag m’n hart niet langer spreken ?
Ik heb mezelf belogen

Mijn droomprins is verdwenen
Als woestijnzand met de wind
Verdriet en wanhoop is verschenen
Liefste van mij,
ik heb je zo bemind…

Tinneke

[Alterego1]

op 29 Juli 2013



Het ongeletterde alfabet

Hier op tafel staan twee lege kopjes.
Tea for two. In de ochtend.
Ze blijven achter als een porseleinen herinnering.

Bevriezen het beeld.
Van een man en een vrouw.
De theekopjes bewaren haar. Levend.

Onzichtbaar zichtbaar.
Terwijl ze zo juist nog tastbaar was.
Maar nu ongrijpbaar weg.

Doch ik schrijf haar terug.
Aan tafel waar we zaten.
Gebukt onder woorden.

Toen lieten we dan maar onze lichamen spreken.
Om elkaar beter te verstaan.
Het alfabet van huid en honger.

En goesting. In mekaar.

Uvi

[Alterego1]

op 30 Juli 2013




Onder de parasol

Fel schijnt het zonnetje
op de kindjes hun bolletje.
Ze gingen zich afvragen
of het wel gezond was
om zo'n hitte te verdragen.
Ze liepen naar binnen arm in arm
als twee boezemvriendinnen
en zochten een parasol
om hen te beschutten.
Die moest de warmte tegenhouden
zodat de zon
hen niet zou uitputten.
Ze zongen alle twee tegelijk.
Men kon het horen
tot in de villawijk
parapluutje
parasolletje
ene voor de regen
ene voor de zon
pardon

Yna

[Bosrankje]

Op 31 juli 2013






Zongebruind geluk


Je loopt langs het strand
je ranke lijfje bruingebrand
je haren, een blonde sluier
van zongevangen licht.

Je bent zo ver weg
en wat ik ook zeg
het dringt niet eens door
je geest speelt met water.

Dat ruist en dat fluistert
terwijl jij er naar luistert
naar onvertelde sprookjes
in een wereldvreemde taal.

Een meeuw krijst en zwenkt
over het water en wenkt
naar een boot aan de einder
en de wereld valt stil.

Alleen jij langs het water
je huid bruin gebrand
met ogen als sterren
vol zinderend geluk.


Michelly

[Alterego1]

op 1 Augustus 2013




Hete zomerdagen

Als een gloeiende vuurbol
staat die 'koperen ploert'
van hoog in de lucht
de aarde te verwarmen
thermometers stijgen als dol.

Mensen puffen en zweten
onder die branderig hete zon,
te veel is echt te veel
ook al is die zon toch
deels onze levensbron.

Broeierig hete zomerdagen,
slapeloze zwoele nachten,
't doet mensen gedreven
naar koelte smachten.

Alterego

[Alterego1]

op 2 Augustus 2013



Onweer in de nacht

Jupiter Fulminator,
waarom zo woedend
wat wil je van ons ?

Hemelse watervallen,
spetterend vuurwerk,
en een dondersymphonie ...

De warmte in de kamer
is verstikkend...maar de ramen
moeten nog even dicht blijven !

Ik hou het niet meer vol,
open de deur van ons balkon
en krijg een verfrissende douche...

Zeus, is nog kwaad...
hij bromt en gromt en tiert
maar ik vrees hem niet !

Ik lach hem uit, daag hem uit
en blijf genieten van de streling
van het hemelse water
op mijn gezicht...

Bosrankje

[Alterego1]

op 3 Augustus 2013




De duif

Deze namiddag start met een lawaai
dat explodeert tegen de luiken.
Het terras spoorloos onder een donzen tapijt
kan het omgekomen leven nog ruiken.

De veertjes puzzelen een profiel
van een uiteengereten duif.
Te jong om vandaag te ontslapen.
Te laat om te pronken als postduif.

Bo'ke

[Alterego1]

op 4 Augustus 2013




Vergeten wereld

De vreemde vrouw
streek met zachte hand
langs zijn wang.
Verward, wazig en bang
keek hij haar aan,
wist niet wie ze was.
Zijn geest dwaalde,
in een grijze schemerzone,
ruimte die niemand kende,
onontdekt terrein.

Ze kuste zijn wangen,
starend liet hij haar begaan
liet het hoofd hangen,
soms ontweek hij haar.
Ogen vol tranen keek ze
naar hem, haar man
jaren samen, hun verleden
voor hem verdwenen.
Samen dronken ze thee,
uiterlijk een gelukkig stel,
zij moest nu sterk zijn,
voor twee.

Bomi

[Alterego1]

op 5 Augustus 2013



De Noordzee

Zonder verpinken
Starend in de verte
Naar de waterlijn aan de horizon
Fixerend op één punt

De zon die ondergaat
Als een dreigend gevaarte
Neemt zij het licht mee
Waar wij mee leven

De warmte die zo zalig was
Wordt weggerukt
In enkele minuten
Blijft er alleen een zwart gat

Geen onderscheid meer
Tussen hemel en aarde
Is er een eindpunt
Of is het oeverloos
Het lijkt gewoon
Een grote zwarte doos.

Claire Vanfleteren

[Alterego1]

op 6 Augustus 2013



Avondrust

Voorbij
de laffe wamte
van de dag
heerlijk fris
het klamme gras
de avondgeuren
van boomgaard
en van struikgewas
verdwenen in
een peillos zwart

Zo innig
is de kalme sfeer
van nieuwe stilte
hoor er valt
een appel neer
de aarde draagt ons
veilig op haar hand
zaligheid van rust
je mond te weten
die vragend nadert
en mij kust

Elisa

[Bosrankje]

Op 7 augustus 2013



Elegie


in 't schijnsel
van de volle maan
ruist zacht het riet
een afscheidslied

voor veerman
en voor passagier
de lange weg
naar Ispahan

aan boord alles
zo roerloos stil
de wind zelfs houdt
zijn adem in

geen stemgeluid
verstoort de rust
geen stergeflonker
licht de nacht


Elleke

[Alterego1]

op 8 Augustus 2013




DE RODE BALLON

Dat kleine kind
zo zeer bemind
speelt in de zon
met een ballon
en als het lacht
oh wat een pracht
niets op aard
is zoveel waard
als dat kleine kind
zo zeer bemind

De rode ballon
wil naar de zon
hij danst in de wind
aan de hand van het kind
rukkend om vrijheid
zorgt hij voor blijheid
tot het koordje breekt
en het kindje weent
maar ’t grote verdriet
deert hem niet

want de rode ballon
is op weg naar de zon

Fernanda

[Alterego1]

op 9 Augustus 2013



Kalender

Vandaag, zei vader toen hij thuiskwam van zijn werk, 't is zomer
Je ziet het niet, je voelt het niet, je wordt het zeker niet gewaar
zei moeder tegen vader, man, wie dat zegt is gewoon een dromer.
We zeggen dat de lente stopt op eenentwintig juni van elk jaar

Maar zomer, liefde, trouw, geduld, geloof en twijfel zijn begrippen
met de eigenschappen die traditie deze termen heeft geschonken,
en telkens deze klankengroepen weer gevormd zijn door twee lippen
valt de inhoud tegen in contrast met hoe die woorden eertijds klonken

Wanneer men zegt dat poëzie de saus moet zijn van 't mensenleven
is dat even dom als eisen dat de zomer elke dag moet branden op het land
en dat gedichten lezen rijkdom is alsof de zon ons geen geluk kan geven
en dat kijken naar de wandkalender een gebrek is aan gezond verstand

Frankie

[Alterego1]

op 10 Augustus 2013



Zomerkinderen

Weet je nog, Jetje, die middag, hoogzomer:
jij onder de linde bij de hofpoort
met het spel van licht en schaduw op je
grote ogen, lievrouwkesblauw
en dansend over de gouden sproetjes omheen je neus.
Je lachte verlegen en boodt me een mandje
met kersen die geurden naar zomer en spijt.
We bloosden, wat bang om ons kleine geheimpje.

Die middag had ik je voor 't eerst willen zoenen,
waar we lagen, hand in hand in 't hoge beemdgras
en dwaze woordjes schreven op de oneindigheid van de zomer.
Weet je nog, Jetje, de vurige liefdesdans van zon en vlinders,
wit en blauw en goud in een warreling van leven en doodgaan...
Ik voelde de vraag van jouw vingers onder de waterval
van leeuwerikkenzang: kom, kom bij me!
verlegen schreef ik toen alleen mijn naam
op je lieve voorhoofd.

Give

[Alterego1]

op 11 Augustus 2013




Vermogen

Het vermogen om de wereld te aanschouwen
zoveel materiaal ons gegeven
te kunnen genieten van de rijkdom der natuur.

Het vermogen om de zang der vogels te volgen
te kunnen genieten van hemelse muziek
en een stem om te bidden en te zingen.

Het vermogen om te groeien met
talenten en bouwstenen om deze aarde
meer bewoonbaar en leefbaar te maken.

Het vermogen om te beminnen met
een hart en een lichaam om lief te hebben
en lief te zijn voor elkaar.

De levensgaven gratis gekregen en
de mogelijkheid om er ontdekken,
scheppend en weldoend mee om te gaan.

Gustilpe