het leven zoals het is....

uvi · 14 mei 2007, 09:27

hilde m schreef:Voor mijn dochter, die het nog altijd zo moeilijk heeft :

Een droom van wit satijn,
gehuld in een waas van geluk
een wolkenloze hemel
een stralende dag
hoe vlug ging alles stuk.

Gebroken, verkracht,
de toekomst zo zwart als de nacht,
dat is wat hij je bracht.

Verloren dromen
komen spoken
houden je in hun macht.
Reik ons je hand,
we trekken je uit dit drijfzand.

Goedenmorgen Hilde,

Ik lees droefheid.
In de ogen van je woorden.
Ze betogen.

Of is het eerder een stille mars.
Van wit verdriet.
Met tranende kaarsen.

Mijn God,
hoe dikwijls laat Jij
ons in de steek.

Gelukkig
schiep JIJ
de moeders ...

Uvi

En, helaas,
ook dàt is verschillend
voor iedere dochter.

hilde m · 15 mei 2007, 06:22

Neen, geen witte stille mars.
'k Wou soms dat ik een moordenaar was.
Het moederinstinct,
beschermen, verdedigen,
desnoods ook wreken.
't Zit allemaal in onze bast.
Een boze moeder heeft kracht,
ze vecht voor haar kroost
haar leven geeft ze loos.
Pas op, want deze moeder is boos,
maar....voelt zich ook machteloos.

Bedankt Uvi, voor je bezoek,
het maakte onvoorziene reakties los.
Liefs Hilde m.

Bosrankje · 15 mei 2007, 08:49

Lieve Hilde,

Gisteren had ik weinig tijd om op forum te komen en
het is nu pas, als ik je kom bedanken voor jouw bezoek
dat ik over je dochter lees......
Wat een prachtige, delicate verwoording van een meelij-
dende moeder ; ...een droom van wit satijn, gehuld in een
waas van geluk.....verloren dromen komen spoken...

Maar ik ben zeker dat je dochter met zo'n liefdevolle en
sterke hulp uit dit drijfzand zal zich kunnen bevrijden en
je moet blijven hopen en geloven dat ze ooit iemand
ontmoet die haar genoeg bemint en vertrouwen geeft
dat ze de zuivere schoonheid van de liefde ontdekt......

Dat is wat ik jullie wens uit de diepte van mijn hart.

Veel liefs van Bosrankje

ria · 15 mei 2007, 11:19

Lieve Hilde,

Je woorden zijn
zo fijnbesnaard,
en toch draag je mee
met je kind
dat je zo oprecht bemint,
de last op haar schouders
de pijn in haar hart.

Daar zijn moeders voor
hun hele leven lang,
ze zorgen en koesteren,
drogen tranen
dragen mee het verdriet,
zolang moeders leven,
vergeten ze hun kinderen niet.

Werp al je zorgen op de Heer,
zo leerde mij mijn moeder,
"heeft Hij het niet zelf gezegd?"
en sinds ik zo probeer te leven,
geeft mij dit vreugde weer.

Ik denk aan jullie
ria

sunset · 16 mei 2007, 08:13

Voelbaar jouw machteloos droef verdriet. En ook jouw - terechte - woede. Maar laat je niet door je woede leiden. Want dat is nooit goed. Maar dat wist en weet je wel.

hier vind ik vrede

hoe rijk de dag die mij beschenkt
geurend de bloemen die hem kleuren
naar huis begeleidt mij stille bries
als goud in rood de zon zich drenkt
de groene akkers nimmer treuren

diep in het woud waar ‘k werkelijk leef
op ‘t zachte mos onder de bomen
een zweem van nevelfrisse kus
van liefde die het leven schreef
voor mij als wondermooie dromen

die mij beschermen als was ‘k een kind
dat danst in laatste zonnestralen
en ‘k weet dat ‘k mijn vrede vind
in schemering van avondland
heling voor zielekwalen.
**********
sunset 16-05-2007
**********

Liefs en mijn warme omarmende genegenheid, sunset

hilde m · 17 mei 2007, 11:40

Bosrankje,
hartelijk dank voor die woorden van hoop.
ja, we moeten geloven dat alles goed verloopt.

Ria,
hartelijk dank voor je woorden van troost,
gesteund door de kracht van geloof.

Sunset,
hartelijk dank voor je geschenk
dat prachtige gedicht.

Verdriet, heeft vele gezichten,
verdriet, is overal thuis
het valt niet af te meten
iedereen draagt zijn kruis.

hilde m · 18 mei 2007, 07:46

Vier wielen en een stuur.
't Is dan ook nog zo duur.
Toch houden mannen ervan,
ze weten er alles van :
Optrekken in 50 seconden,
remmen met ABS
een bocht nemen met ESP
comfortabel rijden met heel het alfabet,
als het kon, namen ze "hem"
ook nog mee naar bed.

Gast · 18 mei 2007, 14:44

hilde m schreef:Vier wielen en een stuur.
't Is dan ook nog zo duur.
Toch houden mannen ervan,
ze weten er alles van :
Optrekken in 50 seconden,
remmen met ABS
een bocht nemen met ESP
comfortabel rijden met heel het alfabet,
als het kon, namen ze "hem"
ook nog mee naar bed

een vrouw vier gezichten en een wil
is dan ook nog zo duur en nooit stil
toch houden mannen ervan
Hoor ze denken ik weet er alles van
hij laat ze wassen plassen en boenen
en zet haar naar zijn hand met bloemen
daarna gaat zij er eventjes van genieten
dan de bocht voor het bakken van frieten
wij de mannen leven met het abc
voor haar neemt je best de grote Van Daele mee
en.... als het nog even kan,
ja...dan!!Sjarel

Robol · 18 mei 2007, 15:12

Beste Hilde !

Gelukkig zijn er uitzonderingen, die de regel bevestigen...

Voor mij is de auto geen heilige koe en als het kan
geef mij maar een boemeltreintje
dat zachtjes door het landschap
drentelt...

Poëzie is passie...

vriendelijke groet

Robbe

Afbeelding

hilde m · 18 mei 2007, 15:51

Ja, robol,
dat zie ik ook wel zitten,
dat boemeltreintje.
Liefs Hilde m.

hilde m · 19 mei 2007, 10:09

Een scala van gevoelens,
rijzen en dalen,
maken de dag.
De geest rust nooit,
zwerft langs
goede en slechte dingen,
langs herinneringen.
Ook 's nachts slaapt hij niet,
spint dromen en nachtmerries.

hilde m · 20 mei 2007, 22:54

Soms denk ik wit,
dan weer zwart,
neen, toch maar grijs
dat lijkt mij het wijst.

Wikken en wegen,
alles afwegen
en soms valt het
dan nog tegen.
maar ja,
zo is het leven.

hilde m · 21 mei 2007, 06:54

Aan de einder,
waar de lucht,
raakt de zee,
is het leven daar fijner?
neem me dan mee.

Zijn er ginds geen zorgen,
schijnt de zon er elke morgen,
neem me dan mee.

Word je daar niet gekwetst,
doet iedereen er z'n best,
neem me dan mee.

Kun je er woorden geloven,
heerst er mededogen,
kan je er rustig slapen,
de deuren openlaten,
neem me dan mee.

Is er geen ziekte of lijden,
zullen we er altijd bij elkaar blijven,
neem me dan mee,
naar dat paradijs over zee.

hilde m · 22 mei 2007, 13:33

Gelukkige verjaardag zoon,
mijn eerst geborene.
Heb ik je al verteld,
hoeveel we van je houden,
hoe fier we op je zijn.
Onze wensen en verwachtingen,
heb je ruimschoots ingelost.

Toch zet je binnenkort onze wereld
op z'n kop.
Je vertrekt voor je werk over zee,
neemt je familie met je mee.
Wat zullen we jullie missen,
jij, onze lieveling Hanne
en baby Lukas.
Meer dan drie maanden,
vijftien weken lang,
ik weet niet of ik dat wel aan kan.

Ach ma,
't Komt allemaal wel in orde.
Ik installeer een webcam.
Ja zoon,
één die ik niet knuffelen kan.

Bosrankje · 22 mei 2007, 14:02

Beste Hilde,

Daar zou je willen gaan en je
verwoordt het zo mooi in jou
gedicht maar........is het echt
beter ?......

Liefs