Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

wanneer het hemels blauwt
in avonden zomerse manen
geuren strooien en stille tonen
over bloemen in hartetuinen;
in klanken van vogelgezang
een afscheid ligt en een begin

wanneer nacht dag verspijst
en dan sterren fonkelen laat
streelt een warme adem huid
ogen worden wijd en verwonderd
wandelt liefde door muren
op haar wang zijige rozenblaadjes

lotussen in vijvers sluiten lach
op in hun bloem.
**********
sunset 26-06-2010
**********

[sunset]

dagen dragen
grijze sluiers
uit bescherming
en angst om in
‘t bonte te verdrinken

tussen ons
stoffen herinneringen

’t ongezegde valt
gevaarlijk luid
uit verdorde monden
echoot ongehoord
achter ’t laatste rood

uit onze ogen
druppelt sneeuw.
**********
sunset 27-06-2010
**********

[sunset]

leg het oor op d' aarde in harmonie van hoeven
galoppeert een kudde manewapperend aan de horizon
op wolken lijkende tekens westelijk drijvend

daaronder stroombedden met bijna droge beekjes
en springende vissen door stropend gift gekneveld
tomeloos dansend de loden ondergang

van zonnige vlinders omgonzen het vuur
warmt knoken en ook de buik met vergiftigd goud
dat onstuitbaar opborrelt waar eens mustangs graasden.
**********
sunset 28-06-2010
**********

[sunset]

Nog iets meer dan een week, dan ga ik weer.



Venetië

‘s avonds in ‘t donker een melancholische stad
omsloten door water in duizende armen
(zo veel meer gezien dan een ander ooit had)
glanst zij in dagen weeft tover in ’t warmen
van zoekende harten (die ooit liefgehad)

op honderden plekjes waar niemand voor kiest
pulseert een grandeur in ’t tonen van pracht
al voel je er ‘t verdriet over strijd tegen het nat
(en te vele toeristen) die zij snel verliest

nog zijn daar haar bruggen
en mag je daar tranen
’t paleis van de dogen haar kathedralen
in schoonheid nog steeds door geen geld te betalen
praalt zij met een charme van mooi oude vrouw

Venetië Venetië hoe ik van je hou.
**********
sunset 29-06-2010
**********

[Bomi]

-
-

Sunset,


Over 'sun' hebben we niet te klagen
bedrukt, worden er door gesmoord
las hoe je weer, je ziel hebt ontladen
het deed deugd, warm, woord na woord.

Geniet van je 'oude dame' het dogenpaleis
en laat je meevaren door de gondelier
luister naar het waterlied, klotsend rijm.
Fijne reis!

Bomi.

[sunset]

.
.
.
Bomi

Dank je om even langs te komen en voor je warme woorden. Ik wens je een heel prettige (en weer heel zomerse) woensdag en mij bij jou (en de anderen) te verontschuldigen voor het feit dat ik, wegens chronisch tijdgebrek (ik ben al blij dat ik tijd heb om te plaatsen en op de persoonlijke reacties te reageren), bij jou (noch bij de anderen) zichtbaar op bezoek kom. Ik hoop dat het zich na de zomer eindelijk verbetert.
Oprecht vriendschappelijke groet, sunset
.
.
.

[sunset]

warmte-leven

blikken dringen diep onder mijn ribben
verzachten mij als hemelsblauwe
oceanen die stranden bevloeien;
in geheimen van ogen
onzichtbare momenten
die ‘t zweven brengen:
een snelle wimperslag
een lichte aai

laten woorden blozen zonder schaam
want jij bent onweerstaanbaar
onbetaalbaar zijn je lippen
vingertopjes laten zuchten

benen schrijven zich heel lang
en lende dans ik tegemoet
in wiegen, zinken; liefdesnachten
die beginnen uit je hand

wij zijn jaargetijden
tussen vuren van de dag.
**********
sunset 30-06-2010
**********

[sunset]

La Danaide

een waterval uit haar ontgroeit het liggen, buiten
druppelen stromen zacht in steen die reeds haar hand
in harde inzicht bergt; ogen sluiten

zich verdeeld, de lege; in een hurkend element
strelen zinloos verre stralen licht
de rug : weldra herkent,

herinnert, altijd nog, - dan weer aan gene vale
schaduw blootgesteld die onberoerd
alsof hij tere huid uit ’t nog niet zichtbare wil halen

opwaarts dringt en zelf ’t gevoel bepaalt
- haar luisterend oor hoort van heel ver een fluit
de tonen als zijn stem die nader komt

de man die ’t lot voor eeuwig zal bepalen.
**********
sunset 01-07-2010
**********



geïnspireerd door: La Danaide van Rodin

[sunset]

wanneer mussen uit de lucht vallen

zelfs de ochtendhemel neemt zich zijn kleuren
uit kleurpotlodendozen, een spoor van pastel
tussen wolken als weerkaatsing geestelijke diefstal
in de verte knettert het nog lang niet gekend celluloid

‘s middags is er het muistil loeren
net boven ’t asfalt wervelt traag
vers verhitte lucht
muren adem niet

achter ramen: brokaatzware gordijnen als wallen
rolluiken als zongedroogde huid;
in ’t zacht geworden teer slaat een torenkraai
moedeloos met zijn vleugels
het borstdons, de tenen zijn reeds
versmolten met de straat

soortgenoten komen aangewaggeld
- als in slow motion – met knikkende kopjes
maken zij de kring alsmaar kleiner
dan vliegen veren, een zwartgrijs gewervel
en middenin, in zachte overgave, een klagend jammeren

de muren blijven stokstijf staan
- lucht gooit geen echo terug -
zonder wolken zie je nergens gezichten.
**********
sunset 02-07-2010
**********



en een toegift omdat mijn jongste kleinzoon jarig is vandaag *glimlacht*



Quinten, 02 juli 2006

minuten sluipen traag
door warme uren
‘t verwachten springt
over zijn grenzen

zelfs de gedachten
lachen moe in ‘t rond
het wachten is
als loop je tegen muren

en je gevoel
doet jubelend kond
hoop zweeft
door ruimtes

je droomt
’t genoegen dat
nimmer verwondt
hij staat gereed

dansend in ochtend.
**********
sunset 02-07-2010
**********

[sunset]

jouw geur op mijn huid

met vingerkleuren
schilderen wij
vuurstormen

voor ‘t geopend venster vlucht
de hete adem van de stad
daarachter vergeten wij
de vreemde huizen en mensen
de nacht kent zijn eigen taal
fluisterend, zonder woorden
schrijft zij duizende gedichten

(jouw zacht zoenen
in ’t eerste daglicht
weeft mij dromen
door ’t klamme haar

als je van me af laat
kleeft jouw geur
nog op mijn buik).
**********
sunset 03-07-2010
**********

[Alterego1]

[sunset]

.
.
.Alterego1

Dank je wel hoor; mooi.
Ik wens je nog een heel prettige avond en morgen een heel fijne dag.
Vriendelijke groet, sunset
.
.
.

[sunset]

een wind zingt

mooi ben je, fluister ik
- haar sneeuwwitte schouders
dragen hem door de nacht

paardje rijden, zegt zij
ben je het vergeten?
deze bank in ‘t park
ik een volle kelk
lang zuchtten ons libellen
de laatste kus

mooi ben je, dring ik aan
- haar schoenen ploffen
neer in ’t gras

en hoor je het, murmelt zij
in ’t donker tussen ‘t slapen
wind zingt het simpele woord.
**********
sunset 05-07-2010
**********

[sunset]

herontdekking van de hemel

de maan stijgt op
uit daken tegenover
- zeg jij -
knoopt hem
een boerenzakdoek om
en neigt de zoldering
tot op stoelen
hangt dingen in ’t gebalk
voor dat wij hen ontvoelen
en streept het dagwoord
uit ons urenboek

de sterren staan ons borg
murmel jij zacht
en plant me bloemen
op de naakte huid
met tedere vingertopjes;
hoe zacht jouw binden

en in je zomerschoot
een vinden van de hemel
door mij altijd
als nieuw bekeken.
**********
sunset 06-07-2010
**********

[_Nele_]

Sunset,

word hier altijd héél stil,
en geniet..

lieve groeten

Nele