Gewoon, gedichten - 3

sunset · 24 aug 2010, 20:49

.
.
.gustilpe ,

Je woorden die je hier telkens weer neerzet, zijn hartverwarmend. Daarvoor dank ik je. En natuurlijk ook voor de mooie foto genomen tijdens je Peru-bezoek die je me schonk.
Vriendschappelijke groet en een prettige verderzetting van deze stormachtige dinsdag,
sunset

bo'ke,

Nog nooit gezien, voelt het alsof ik jou al een (te korte) eeuwigheid ken. Dank je wel voor je regelmatig lezen bij mij en ook voor je zichtbare bezoekjes hier door je warme lieve woorden die je steeds weer achterlaat. Nog een heel prettige dinsdagavond verder.
Liefs en knuf, sunset
.
.
.

sunset · 26 aug 2010, 07:41

soms voelt het zo

te laat, als ons een kraai
de ochtend steelt, een slag
- en of zij valt of verder vliegt -;
ik praat te luid en

wens me ver van hier, wil
‘t liefste niemand hoogstens iemand
anders zien en wijs naar ’t venster:
kijk, zelfs het uitzicht is gebleven

en ik wil man zijn, niet in het verleden
leven – een nagel krast over het glas -
jij zwijgt alsof jij elders bent
dwaalt door je eigen droomkastelen.
**********
sunset 26-08-2010
**********

sunset · 27 aug 2010, 08:53

dolle vlinderende dwaasheid

steeds als ik jou de eerste keer zie
draag ik onschuldmaskers op halve
weg naar ’t graf kom jij dichterbij;
voor jou maak ik parapluis van brede grasperken
vliegen zorgen ervoor dat ik mijn lachen
totaal uitlach, een briefje achterlaat
waarop staat waar ik ben

en dat ik een hik wil tekenen
die op ´t eerste blad plakken
afzender zijn en dit verhaal van muggen dwepen
die in brede tijdcorridoren hangen
stil in de lucht vliegen als uren

– hoe laat is het? -

het is alsof schaduw
onder schoenmaat 41 verschrompelt
en elke vrouw heet als jij.
**********
sunset 27-08-2010
**********

sunset · 28 aug 2010, 09:01

dát

slechts weinig wat niet verandert
in meer dan zestig jaren: ‘t gezicht
en de overgang tussen sleutelbeen
en schouder, dij naar de knie

in mij een fladderen alsof een vlinder
mij verlaat en een ander binnenkomt
wanneer ik vraag: hou je van me
neem je jouw blouse en bloost

( zou je nu gaan ben je nooit weggeweest
omdat ik in liefde geloof
haar me voorstel als iets
dan van nergens naar ergens vloeit )

de ogen, schaamte verstopt
in verzwegen schaduwen van venusheuvel
gevormd met een wellustig lachen
zich wentelend in navels

die plaatsen; die druk.
**********
sunset 28-08-2010
**********

bo'ke · 28 aug 2010, 14:58

Sunset,

Misschien troffen we elkaar reeds in een vorig leven ???

Maar wat mezelf betreft, wil ik in een volgend leven enkel
terugkeren wanneer ik als boreling de wijsheid meekrijg
van een 80-jarige. Dat zou pas echt interessant zijn niet ???

ondertussen heb ik graag bijgelezen
een lieve groet
bo'ke

sunset · 29 aug 2010, 08:48

.
.
.

bo'ke,

Wat mij betreft heeft wijsheid niets met aardse jaren te maken. Sommigen hebben de wijsheid vanaf het begin in hun zijn, anderen rijpen in dit leven nooit in en tot wijsheid.
Die vertrouwdheid die ik bij en met jou voel ... 't Zou best wel eens kunnen.
Dank je voor mooie woorden die je hier achtergelaten hebt en geniet van de zondag.
Liefs en knuf, sunset
.
.
.

sunset · 29 aug 2010, 08:49

ooit was het thuis

klimop stut het huis;
zonder zijn armen en bladeren
zou het neerknielen voor mij

op ’t eind van een zomer
zijn de dahlia’s weg
nadert de herfst
en weldra de winter

-
daar vond ik geen oor
toen mijn hart weende
om het sterven van het kind
mijn borst, vuist na vuist
mij in mijn hals klopte
ik met lege handen
wortels van morgen
in dromen verstopte
-

de klimop kent de naam
van mijn hoop
en dat ik hier was
houdt hem vast
onder daken van vreemde huizen

thuis, in gescheurde tijd.
**********
sunset 29-08-2010
**********

sunset · 30 aug 2010, 08:46

’t verval van graden

binnen roesten bloemen
verdrinken in laatste adem-
water van einde augustus-

dagen nadat maar pas
het bevend kaarslicht
zweet liet zien

lacht ‘t nu obsceen
en blikt met dode grijze
ogen door nat vensterglas

overal begint het stijgen
water over dijken
wijl wij hopen te verzanden

wordt natuurgeweld luider
blaffen windhonden hees;
weldra baren nachten ijs.
**********
sunset 30-08-2010
**********

sunset · 31 aug 2010, 07:20

tussen – tijden (van seizoenen)

vogelloze hemel valt
uit organen van tijd
blauwe lucht in augustus
verstopt zich onder ‘t dak
voor klauwen van nacht
nestelt zich in ‘t stro
en beschermt de broed

de volgende ochtend
kleurt brutale wind
fris het voorhoofd

verwonderde ogen
bekijken bladeren
blikken loodrecht omhoog
naar maan die met stokken
zich van aarde afstoot
en naar bos dat bang is
voor de komende nacht.
**********
sunset 31-08-2010
**********

sunset · 01 sep 2010, 05:04

inkleuren

verdeel tijd met kleurdruppelende kwast
ondanks grijze tegenwerpingen op wit linnen;
de vuist houdt de schacht omkneld
drenkt varkensharenborstel in bonte pigmenten;
in aarden schalen liggen uitvloeiende kleuren:
rood als ijzerhoudende grond, aquamarijnblauw
dooiers in ’t leemgemengde, groene stippen
huppelend over steenkoolzwarte ravenveren

langzaam ontstaan geometrische vormen
van onzichtbare driehoeksverhoudingen
ronde duivelskringen, korte elliptische geluks-
momenten strelend als muziektonen;
ochtend ontwaakt, vogels zingen zijn lied.
**********
sunset 01-09-2010
**********

sunset · 02 sep 2010, 07:24

de zomer van 2010

onder ’t water spuit olie sedert de breuk
kerven wij bedrukt zwijgen in dagboeken
het stroomt uit alle poriën
- traag schommelt het vervuilde nat -

gele boten tussen opblaasbare barrières
wekenlang zwart goud in diep blauw;
as die valt in plaats van ochtenddauw
- soms beeft de aarde ’s middags -

zij graven zich in; helemaal alleen
boren zij vol vertrouwende zekerheid
een gat in diepten van de zee
- olie vist nu visgronden leeg -

happend naar lucht onder roet-
zwarte wolken vluchten de bodem
niets reinigt noch blust wat verbrandt
- natuur vermoord in zee en op land -
**********
sunset 02-09-2010
**********

sunset · 03 sep 2010, 07:40

mijn blauw

jij bent mijn blauw
omkadert wolken met je kleur
zou ‘t enkel jou maar geven
dan nog schijnt mij de zon

want jij bent ’t blauw
ook achter grijze wolkenvelden
die regelmatig door de dagen zweven
weet ik dat ik je steeds kan vinden
in ’t hemels blauw

zelfs als ik mij gevangen voel door grauw
rondom mij bliksemschichten lichten
de donder snauwt en ’t pijpenstelen regent
ik mij in mij verloren voel

wanneer ik dan naar boven schouw
zie ik een regenboog
en kort daarna
toch altijd jou;
mijn blauw.
**********
sunset 03-09-2010
**********

sunset · 04 sep 2010, 07:42

aan mijn jongste

soms was ik twee
en meer persoonlijkheden
(zakken vol snoepjes, paperclips
briefjes die naar hout ruiken;
één zuiver witte zakdoek
geplooid en gestreken
- belangrijke dingen dus -)

ik stap naar buiten, op straat
lichtvoetig alsof ik zweef
tel stappen na die ons scheiden
en vind nooit echt een getal
voor schoonheid en angst

ik noem je Sarah
omdat ik altijd al wil
dat dát je naam is.
**********
sunset 04-09-2010
**********

Sarah is een Hebreewse meisjesnaam en betekent 'princes'

Bosrankje · 04 sep 2010, 08:59

Beste sunset,

Wat een aangrijpend gedicht...
pijn en verdriet zijn er zo voelbaar !

We hebben veel genoten van al je
andere teksten die we regelmatig
komen lezen (dat weet je)

Warme septembergroetjes van

Alter en Rankje

sunset · 06 sep 2010, 07:09

.
.
.
Lieve Bosrankje,

Dank je voor het achtergelaten moois en je bezoekje. Het pleziert me dat mijn gedichten jou, jullie laten genieten.
Ik hoop dat Alters herstel zich heel goed doorzet en wens jou, jullie een heel prettige dag. Zelf ben ik nog steeds (te) druk en heb enkel de tijd om gedichten te plaatsen en te reageren op reacties. Het lezen en zeker het reageren bij anderen schiet er bij in. Sorry daarvoor.
Liefs en knuf, groetjes
sunset
.
.
.