Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 18 Maart 2013




Dromen

En als ik droom dan ben ik ver van hier
'k zeg geen goei'ndag tegen pol noch pier
het overkomt mij steeds meer en meer
daartegen heb ik geen enkel verweer
door die dromen heb ik een dubbelleven
over de hele wereld durf ik te zweven
dan spreek ik met elk die luisteren wil
soms een antwoord, soms blijft het stil
dromen waaruit ik niet ontsnappen kan
zo vindt men mij hier dus nu en dan,
afwezig, gevlucht uit het echte leven,
dromend over al de liefde die ik wil geven.

Rapke

[Alterego1]

op 19 Maart 2013



Laat de lente nu maar komen

In de natuur kom ik tot rust,
zie het geringe en het grote,
geniet met al mijn zinnen.

Kleine dingen brengen
mij in verrukking,
blijdschap trilt in mijn ziel.

Een lieveheersbeestje
in winterslaap,
de eerste bloempjes
van de toverhazelaar.

Een zonnestraal die
dartelt tussen bomen,
diep in de winter zucht ik,
ach, laat de lente nu maar komen.

Ria

[Bosrankje]

Op 20 maart 2013





Waar een wil is...


Wie is het sterkst
de tere krokus
of de stoere eik?

Waar een wil is
is een weg
leert ons de praktijk

De gele krokus
die hier zo
minzaam bloeit

is dwars door
het eikenblad
gegroeid !


Robbe

[Bosrankje]

Op 21 maart 2013




Met jou is het altijd lente...


Lente bloeit in ons
elke dag van het jaar
als we naar elkaar kijken
en onze handen
zich verstrengelen.

Jouw warme lach
en je strelende blik
beroeren mij steeds
met diep in mijn wezen
een immens geluk.

Ik ben zo dankbaar
jou te hebben ontmoet.
's nachts als ik wakker word,
geborgen in je sterke armen,
klopt het hart in mijn keel
door overvloedige emoties.

In de schemering,
kijk ik hoe je slaapt
rustig en ontspannen.
Ik wil je kussen en omarmen,
in stilte bewonderen.

Mijn zon en sterrenhemel
ik noem je Merlijn, mijn ridder,
mijn griekse herder, niet meer zo jong
maar met verleidelijke
zilveren lokken.

En vandaag is 't echt lente.
Ik wil zingen, dansen en lachen
want om lente te beleven
moet je vrolijk zijn.

Lente is begin, vernieuwing,
herstel of wedergeboorte ;
oneindige cyclus der seizoenen

't Lijkt op een geboorte,
reëel maar ook mysterieus,
wonderlijk en toch zo natuurlijk,
zalig, soms omringd door pijn...

Met jou is het altijd lente...

Bosrankje

[Alterego1]

op 22 Maart 2013



Lentevaria...

Lente...Stimulatie
Liefde is 't zonnetje van mooie lentedagen,
polijstende stimulans voor innige harteklop,
mag nooit verkreuken,wel zuiver behagen,
heuglijk te hoeden na droezige regendrop

Lente...Drang
In de berkentop kweelt 'n merel zijn liefdeszang,
uitbundig en overfraai om 't wijfje te imponeren,
voorjaarszonnige lente wil 'n vurige levensdrang,
ook bij 't gevederde volkje extreem intensiveren

Lente...Vorstin
Als 't langverbeide lentepakketje zich ontboezemd,
verslindt ons dagelijks weer dat dagverse dagverhaal,
daarin toont 'n overgulle Dagvorstin zich ongeremd,
al is ze finaal met de Prins der Duisternis aan de haal

Lente...Aprilletje
Lenteweelde à volonté onder 'n laagje zonvernis,
wekt poëtisch rijkgekleurd gefantaseer tot leven,
dat zonnegloor verstoord door 'n speelse Aprilvis,
kan 't luisterlijk gevoel der poëten soms bederven

Lente...Kriebelt
Lentegenerositeit,'n jaarlijks weerkerende genieting,
als de 'Koperen Ploert' glanzend aan de hemel staat,
voelt men 't kriebelen,geeft de natuur 'n prikkeling,
't lenteseizoen,een weldaad,met bonte kleurenplaat

Lente...Allegaartje
Lentegrillen,lenteleven,lentemopperig,lentekriebeling,
lentezon,lentestimulatie,lentevorstin,lentestuwing,
lentekriebelt,lenteaprilletje,lenteallegaartje,lentedrang,
't klinkt mij in de oren als meerstemmig Paasgezang

Alterego

[Bosrankje]

Op 23 maart 2013



Woningnood


In een reusachtige, mooie eikenboom,
midden in het bos
woonden vijftig eekhoornpaartjes.
Ze hadden er hun knusse huisjes gebouwd
met takjes, mosjes en haartjes.

Maar op een dag begon de eik te zuchten
van pijn en van verdriet.
Ondanks de lente was hij lusteloos
en groeien, nee, dat kon hij niet.

Zijn takken plooiden naar de grond
toen hij eindelijk klagen ging.
De oudste en wijste uil uit het bos
belegde een spoedvergadering.

“Ze springen maar rond, tak op, tak af,
boom in, boom uit”, zo sprak de eik
“en vijftig huizen in één boom!
Ik lijk wel een sociale wijk!

Ik ben niet zo jong meer, ’t is loodzwaar,
mijn takken gaan het begeven.
Als daar niet snel een eind aan komt
kan ik niet verder leven.”

Iedereen vond dat de eik overdreef.
Zò erg was het nou toch ook wel niet
want eiken zijn sterk, ze worden héél oud….
En dus bleef de eik alleen met zijn verdriet.

Enkele takken hielden het niet langer uit.
Ze verloren hun blaadjes en verdorden.
Nu pas raakten de eekhoorns in paniek
want ze zagen hun huisjes verworden.

“Het is uit, dit is mijn einde,
ik sterf” kreunde de zieke boom.
“Voor ieder een huis, dat begrijp ik wel
iedereen heeft zijn wens en zijn droom.”

Toen sprak de uil met strenge stem:
“Motie: één enkele boom per gezin
en jullie zouden véél meer ruimte hebben,
er zijn bomen genoeg, klim erin.”

Natuurlijk moesten ze opnieuw vergaderen.
’t Was tenslotte geen slecht idee.
Uiteindelijk werd er overeengekomen:
één huis per boom, hoogstens twee.

Van toen af bouwden eekhoornpaartjes
hun huisjes in een vrije zone
waar vrienden dan ook af en toe
op visite mogen komen.

En de eik, die staat er nou nog steeds
mooier en groter dan ooit tevoren.
Zijn dode takken heeft hij eerder
in een zware storm verloren.

Op die takken groeien mosjes
en in de grote en kleine kloven
wonen wel duizend kevertjes.
Ga kijken als jullie het niet geloven.


Janina

[Alterego1]

op 24 Maart 2013



Ach, Amsterdam...

Zo lang geleden,dat ik er sliep
als hippie daar rondom de Dam.
Zwierf graag langs je
mooie grachten als ik er kwam.
Peukjes roken op het Waterloplein
Lekker hangen gewoon mezelf zijn

Neuzen in de kleine steegjes
schamel verlicht behalve de kozijnen.
Daar wemelde het van rood neonlicht,
met achter de raam de bezige vrouw.
Klaar voor iedere vent
die wat te vozen wou.

Ach, Amsterdam...
toch zoveel jaren geleden, dat ik er kwam
Als jonge hippie, mis het soms nog,
het bivakkeren op de Dam!

Schrijfster

[Bosrankje]

Op 25 maart 2013




’t ontwaken van de lente


het leven kleurt in helder donker
tinten die in nuances komen, gaan
gevederd vliegt het hoog en laag
signeert het de herinnering met blauwe
vlekken groen gespikkeld blije zin

in schaduwen verliezen zich gedachten
geweven in hemelblauw en op het eind
verrijst een lachen als levensdraad
in ’t ochtendgrijs; wees zijn gezel
je leeft en bent nog lang niet dood


sunset

[Bosrankje]

Op 26 maart 2013



Niet eenzaam


Er staat een gure Westenwind
de lucht is grijs en grauw.
De akker omgeploegd.
De vore vol met water
met hier en daar
een rotte stronk,
wat eens een levend,
groen gewas,
tot vreugde van de landman was.
En ik zie uit
over de velden
en aan de horizon zie 'k Gelderswou.
Ik voel me vrij en ik bedenk
nu pas,
dat ik in de grote stad zo eenzaam was.

Tineke

[Alterego1]

op 27 Maart 2013




Over dankbaarheid

Ik ben dankbaar voor het leven
dat ik heb gekregen
Ook al heb ik onderweg geleerd,
dat niet alles een feest is
zoals wel eens word beweerd

Ik ben dankbaar om mijn kinderen
Voor het leven,
dat ik hen mocht schenken
Er zijn ondanks kleine tegenslagen,
zoveel mooie momenten
om aan terug te denken

Ik ben dankbaar
Voor je lach,
voor je traan
Het onvoorwaardelijk naast me staan
Voor het feit dat ik jou ken
Door jou,
ben ik geworden wie ik nu ben

Ik ben dankbaar
te weten dat echte vrienden,
elkaar nooit zullen vergeten
En dat ik elke dag,
zonder spijt in m’n hart kan kijken
Hem tegemoet ga met een lach
Blij dat ik hem beleven mag

Tinneke

[Alterego1]

op 28 Maart 2013



De onleesbare liefde

Luisteren is schrijven. Vooral zien.
Het is een bizar gevoel. Ik zet mij voor dit burootje.
En de witte vlakte. Ik hoor, zomaar, een zin.

De onleesbare liefde.

Daar staat ie dan. En nu moet ik verder.
Wat kan er nog volgen achter zo'n woorden?
Voor mij: zwijgen. Een punt van stilte.

Want elk schrijven tast deze titel aan.

En toch. Ik zie ogen.
Die van een vrouw. Hoor stappen.
Ze komen en gaan.

Ik luister naar haar leegte.
Voel de ijstijd van afstand.
Het mos van vervreemding.

Over de trage jaren groeit gemis.
Onschrijfbaar vergeten.
Onbeschrijfbaar weten.

En blind verlangen.

Uvi

[Bosrankje]

Op 29 maart 2013



Ontspannen !


Steeds de stress voelen
van dagelijkse sleur
vooral presteren
alles doorwoelen
werk heeft de voorkeur
zo gaat het dag na dag
en jaar na jaar
net of men niet genieten mag
zo volgen de jaren na elkaar
we moeten meer ontspannen
morgen is weer een andere dag
de boog wat minder aanspannen
en 't leven tegemoet gaan
met een brede lach.

Yna

[Alterego1]

op 30 Maart 2013




Een wandeling door de mist

Mogen wij een gesprek van hond tot mens?
Ja mag het, lees dit het is onze wens.
Er zijn honden die dwalen door de mist.
Hoe dat komt, er heeft zich weer een baasje vergist.

Ach lieverd we kopen een pup voor het kindje d'r verjaardag.
Ach zeg dat het mag, toe zeg dat het mag.
Tuurlijk mag het er word nergens bij stilgestaan.
Dan begint ons eenzaam verhaal, lees! het is toch volle maan.

We dwalen over de heide met mist en met regen.
We zijn wel thuis, maar komen niemand tegen.
Dus we lopen door over die natte mistige heide.
Alleen geen vriend aan onze zijde.

Niemand als we bang zijn die ons troost.
Niemand die als we braaf zijn ons liefkoost.
Maar dromen doe je toch als trouwe hond.
Stel stel dat je toch een vriend vond.

Een mens een warm figuur.
Die zomaar zegt dit is niet van lange duur.
Ik neem je mee door de mist en de regen.
Dan in mijn warme huis,oh god wat een zegen.

Verder gaan onze gedachten en dromen.
Ik geloof dat mijn maatje is gekomen.
Plots breekt er een straaltje door op de mistige heide.
Het word warm,het is de zon zo zacht als zijde.

Ninjavincent

[Alterego1]

Vieren mensen...!

Kijk maar eens rond
hoe het leven het haalt op de dood.
Leven dat explodeert
en bloeien gaat uit elk plekje aarde,
uit elke twijg, uit stammen van wel honderd jaar.
Bruisend leven ons toegewenst
door duizend nieuwe kinderstemmen,
geplukt uit de glimlach van zoveel lieve mensen.

Genoeg de dood herdacht, de pijn, de onmacht,
het vergeten of verlaten zijn,
het oud worden: leven viert hoogtij!

Zonet de kerk in 't wit gezet en in de bloemen,
alle kruiken gevuld met water
en hout getast voor blije vuren.
Want morgen vrienden zijn de zwaluwen terug.
'k Weet nog hoe vader op zo'n dagen
de lucht naspeurde, elk jaar,
om de eerste te zien.
Kijk, wees hij dan, ze zijn er,
met iets van zekerheid en dank in zijn ogen
dat hij het weer beleven mocht dat de winter uit was.

Lieve mensen, dat wens ik jullie toe:
bij de muziek uit alle vogelbekjes,
uit al het brons van torens, uit alle orgelmonden,
dat lente en leven en liefde
niet aan jullie deur voorbijgaan
en dat we dat alles en mekaar morgen vieren.
Driewerf alleluia!

Laat ons maar klokken van Rome spelen
onder de glimlach van Hem/Haar
die dat alles zomaar gratis uit het hart schudde
voor ieder die leven wil.
Dames zet de borden rijstpap
met ne vanillestok maar op de keldervloer
en laat de roastbief maar braden
dat de goesting uit den hond zijn bek loopt.
En heren, scheer jullie maar eens extra
en lach eens naar 't madammeke van den bakker
voor die goeie pistoleetjes
en haal maar een goei fles uit
die aan 't glas plakt en aan ons hart.
Daaag.

Give

[Alterego1]