lutim's spiegelkrassen
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Wees niet naakt en droevig
weef een kleed dat je omvat
met warmte en tederheid,
stel je op buiten de wind
en in de zon, houd je handen
doorzichtig tegen het licht,
voel hoe het bloed in je vingers
wegen zoekt hoe leven
in je stroomt,
hoe lief je kunt zijn en gloeit
van kracht om mens te zijn
en zonder angst of zorgen.
weef een kleed dat je omvat
met warmte en tederheid,
stel je op buiten de wind
en in de zon, houd je handen
doorzichtig tegen het licht,
voel hoe het bloed in je vingers
wegen zoekt hoe leven
in je stroomt,
hoe lief je kunt zijn en gloeit
van kracht om mens te zijn
en zonder angst of zorgen.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ik rijd dit land uit
en voorbij de tijden,
zie de buizerd hangen
en bereik de grens,
de hemel is zo blauw
als een zee waarin
de wind is ontstaan
en herinneringen spoelen aan,
ik moet omkeren,
dit is verboden land,
het spreken heb ik verleerd,
ik rijd rond en rond
door jou dorp en over het water,
nutteloos is het en geen liefste
om naar toe te gaan.
en voorbij de tijden,
zie de buizerd hangen
en bereik de grens,
de hemel is zo blauw
als een zee waarin
de wind is ontstaan
en herinneringen spoelen aan,
ik moet omkeren,
dit is verboden land,
het spreken heb ik verleerd,
ik rijd rond en rond
door jou dorp en over het water,
nutteloos is het en geen liefste
om naar toe te gaan.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Als de nacht komt met volstrekte rust
zal ik uitgeblust als een verpuinend huis
neerliggen in de rook rond mijn hoofd
en zwarte staken steken omhoog, mijn armen,
niemand zoekt de kamer met het lichaam,
kan zich aan mijn as verwarmen, ik maak
alleen maar handen vuil en voeten
die restanten van mijn inhoud zoeken,
rust komt later als de wind over me waait
en me wegwaait tussen de sterren,
dan staat een heldere maar vergeefse maan
in het herinneren boven de daken.
zal ik uitgeblust als een verpuinend huis
neerliggen in de rook rond mijn hoofd
en zwarte staken steken omhoog, mijn armen,
niemand zoekt de kamer met het lichaam,
kan zich aan mijn as verwarmen, ik maak
alleen maar handen vuil en voeten
die restanten van mijn inhoud zoeken,
rust komt later als de wind over me waait
en me wegwaait tussen de sterren,
dan staat een heldere maar vergeefse maan
in het herinneren boven de daken.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
DE WERELD ZONDER JOU
Ik heb geen tijd ook geen recht
om nog in jou leven te zijn
je bent niet meer van mij
wat van ons beide was
is reeds lang onbereikbaar
zelfs in mijn verlangen
en de wereld zonder jou verboden terrein
afgegrendeld voor mij alleen
en niet te betreden
mij rest nog slechts het samenzijn
in gedachte te herhalen en te herdenken
en de tranen te bedwingen
tot een stroom inwendig,
niemand moet tot me komen
troosten is niet mogelijk.
Ik heb geen tijd ook geen recht
om nog in jou leven te zijn
je bent niet meer van mij
wat van ons beide was
is reeds lang onbereikbaar
zelfs in mijn verlangen
en de wereld zonder jou verboden terrein
afgegrendeld voor mij alleen
en niet te betreden
mij rest nog slechts het samenzijn
in gedachte te herhalen en te herdenken
en de tranen te bedwingen
tot een stroom inwendig,
niemand moet tot me komen
troosten is niet mogelijk.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
EEN VRIEND WELISWAAR
Te droordringen ben ik,
lucht in een vergeten ballon,
te drijven op de wind,
niet te bepalen waarheen,
een vriend ben ik ook,
alleen de onbegrepene weliswaar,
de buiten jouw denken staande
niet te belichten,
te verdwijnen in een wolk
van kevers die de velden
leeg vreten en de gewassen
op de akkers,
waar de maaier
voorbij kwam en het afscheid
ik ben de zeis en de maaier
en het niet ontkiemde graan,
de man in de straat
en de dader, of word ik gespeeld,
door jou heen en weer geschopt
als een niet-meer-nuttig-iets?
Te droordringen ben ik,
lucht in een vergeten ballon,
te drijven op de wind,
niet te bepalen waarheen,
een vriend ben ik ook,
alleen de onbegrepene weliswaar,
de buiten jouw denken staande
niet te belichten,
te verdwijnen in een wolk
van kevers die de velden
leeg vreten en de gewassen
op de akkers,
waar de maaier
voorbij kwam en het afscheid
ik ben de zeis en de maaier
en het niet ontkiemde graan,
de man in de straat
en de dader, of word ik gespeeld,
door jou heen en weer geschopt
als een niet-meer-nuttig-iets?
-
uvi - Lid geworden op: 01 jun 2006, 17:16
lucht in een vergeten ballon,
Dag Lutim,
Wat een zin!
Vriend, schrijf je.
Woorden zijn verdraagzaam.
Laten zich gebruiken. Misbruiken.
Zoals in liefdesliedjes.
Devalueren van definities.
Hoe kunnen we ze herwaarderen?
Mooie tekst, Lutim.
Graag langsgekomen.
Uvi
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
ZONDER GRENZEN ZIJN
Ik ben de laatste mens
het laatste ik
en zonder grens
zo wil ik zijn
ongehinderd
uit het denken
weggevlinderd
pluis geweest eens
op de wind
nu zo wijd
het licht bereikt
ogen gesloten
tijdloos gedroomd
op mijn warme huid
de zon genoten
geen zien meer
of geen horen
stilte
over mij gekomen.
Ik ben de laatste mens
het laatste ik
en zonder grens
zo wil ik zijn
ongehinderd
uit het denken
weggevlinderd
pluis geweest eens
op de wind
nu zo wijd
het licht bereikt
ogen gesloten
tijdloos gedroomd
op mijn warme huid
de zon genoten
geen zien meer
of geen horen
stilte
over mij gekomen.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Als een uit zijn kooi
ontsnapte vogel
vlieg je door mij heen,
ik houd de vlinders tegen
die rond je zweven,
opgeborgen had ik je
voor mij alleen
te bezitten met tranen en geluk
om de tranen onbeperkt,
ga niet heen,
ik wil nog in
het herdenken leven
van je warmte en je lach
en van de heerlijkheden
die jij me gaf.
ontsnapte vogel
vlieg je door mij heen,
ik houd de vlinders tegen
die rond je zweven,
opgeborgen had ik je
voor mij alleen
te bezitten met tranen en geluk
om de tranen onbeperkt,
ga niet heen,
ik wil nog in
het herdenken leven
van je warmte en je lach
en van de heerlijkheden
die jij me gaf.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ieder gedicht is
een stilstand
in het denken
of anders gericht
op iedere parel
van een ketting misschien
maar de hals
is niet te zien
toch hang ik het
over jouw gelaat
op de verwachte tranen
een spotlicht
en in de schaduw
het aanraken en
het tasten van
jouw warme vingers.
een stilstand
in het denken
of anders gericht
op iedere parel
van een ketting misschien
maar de hals
is niet te zien
toch hang ik het
over jouw gelaat
op de verwachte tranen
een spotlicht
en in de schaduw
het aanraken en
het tasten van
jouw warme vingers.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Soms maak ik een eenvoudig vers
voor eenvoudige lezers te lezen
met een traan en gevoelig overdreven,
maar ik heb de letters met aandacht
opgezocht om helder te zijn als water
en met helderheid te lezen, later,
van mijn hand een witte roos
uit de tuin u aangeboden,
om mee te dragen op uw jas gestoken.
voor eenvoudige lezers te lezen
met een traan en gevoelig overdreven,
maar ik heb de letters met aandacht
opgezocht om helder te zijn als water
en met helderheid te lezen, later,
van mijn hand een witte roos
uit de tuin u aangeboden,
om mee te dragen op uw jas gestoken.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
VOOR MIJN ZOETEKE
Een beker met kruidige wijn
om gedronken te worden,
van hand tot hand gereikt
en op de lippen
smaak van beloofd wederzien,
van hand tot hand te gaan
en meegezogen te worden
in een lied dat blijdschap biedt,
en ook in avonden alleen
het troostende verdriet,
meezingen zonder stem
in ieder van u, nauwelijks
te horen op de achtergrond,
maar soms een woord
van liefde in je mond,
soms een licht dat langzaam
zich uitzet en u omgeeft,
soms het felle gevoel dat ik,
uitbrandend als een vuur
nog altijd in u leef.
(in de hoop dat je dit ooit zult ontdekken en lezen ...)
Een beker met kruidige wijn
om gedronken te worden,
van hand tot hand gereikt
en op de lippen
smaak van beloofd wederzien,
van hand tot hand te gaan
en meegezogen te worden
in een lied dat blijdschap biedt,
en ook in avonden alleen
het troostende verdriet,
meezingen zonder stem
in ieder van u, nauwelijks
te horen op de achtergrond,
maar soms een woord
van liefde in je mond,
soms een licht dat langzaam
zich uitzet en u omgeeft,
soms het felle gevoel dat ik,
uitbrandend als een vuur
nog altijd in u leef.
(in de hoop dat je dit ooit zult ontdekken en lezen ...)