Het dwaallicht.

[DkA]

Dag boek,

Soms schrijf je woorden neer. En je voelt wat je leest.
Maar er komt een stem tussen en je bent het gevoel kwijt.
Net of je een vreemdeling wordt tussen je hoofdletters en punten.

Het zijn niet langer jouw woorden.
De stem heeft ze meegenomen. Afgenomen. Gestolen.
En je blijft achter met een leegte.

In de rouw van die ruimte klinkt zelfs de stilte kil.
Gemis is de enige bewoner.
Tot vanavond, misschien... Als ik me terug thuis vind.

In mijn woorden.

[DkA]

Dag boek,

Of moet ik goedenavond zeggen?

De dag is oud geworden. Hij verandert dan van naam.
De mens heeft ook die neiging.
Van baby tot bejaarde. Zo maakt hij de cirkel rond.

Daartussenin voelt hij zich het middenpunt.
Alles draait rond zijn navel. Middelpuntvliedende kracht.
Zijn aarde. Zijn waarde.

Ik heb een wat bizar gevoel.
Maar het is nog wat vroeg om je daar mee lastig te vallen.
Ik weet je kan veel verdragen, mijn witte ridder.

Maar sommige veldslagen die verwerk je alleen.

[DkA]

Woede. Hoe kanaliseer je die?
Om ze te ontlasten.
Want wie anders dan jezelf maak je tot slachtoffer.

Maar als de liefde een barricade opwerpt.
Tussen jou en die woede.
Hoe breek je die dan af zonder de liefde te verliezen.

Want waar sta je dan met je woede?

[DkA]

Woede maakt je eenzaam.
Het is een bizar woord
en een gevoel dat ik zelden kende in m'n leven.

Misschien ontstaat het wel uit een gevoel van onmacht.
Van onrechtvaardigheid ook.
En zo denk ik aan iemand die de commerçanten uit de tempel dreef.

Gelukkig ebt het ook vlug weg, bij mij.
Er komt meestal een weemoedig verdriet in de plaats.
Beter alleszins dan kilte.

En toen las ik de tekst hierna.


Naar de smaak van Cornelis Verhoeven is in ieder geval het begrip troost in de discussie "intellectueel niet helemaal bevredigend" uitgediept. Hij stelt: "Er is pas troost voor verdriet, wanneer het element woede en zijn koppige weten daaruit is weggezuiverd en de hardheid haar eigen weekheid ontmoet en daarin weerloos wegzinkt. [...]

[DkA]

Dag boek,


Bijna vergeet ik je aan te spreken.
Te veel aandacht voor mezelf. Te weinig voor jou.
Maar je weet het was m'n dag niet. Sorry.

Vrolijke vrienden dat waren we vandaag niet. Neen.
Hoe moet dat hier verder?
Zou tolerantie in de vorm van onverschilligheid kunnen?

Hoffelijkheid is net te veel gevraagd, vrees ik.
Onzichtbaar worden. Onaanspreekbaar zo.
Alsof ik niet besta.

Ik verberg me hier.

[DkA]

Dag boek,


Hoe voel je mijn woorden aan.
Word je er onrustig van? Of word je bekoord
door die zwijgende lezers.

Zinnen. Ze tikken weg.
Als de tijd op een klok. Nog ongelezen.
Het lot dat op je wacht. Nog ongeweten.

Tot aan het einde van de rit.
Waar het weten wacht.
Tenzij het dan net ophoudt.

[ria]

"Zwijgen" kan een vorm van waardering zijn,
onverschilligheid kan ook zwijgen uitlokken.
voor mij geldt het eerste, (met mijn mond vol tanden staan)
angstig om de schoonheid van woorden te doorbreken.

Wellicht wachten woorden op wederwoorden,
het is niet makkelijk,
omdat we vaak lezen
wat niet geschreven staat.

Zoals bv. "hoffelijkheid"
vermoed ik wat jij bedoelt?

Wellicht wordt alles beter als de zon
door het dakraam schijnt,
als er ruimte komt in het huis,
en de treden kraken onder "jouw" voetstappen.

Maar als die tijd ooit zou komen,
vrees ik dat je hen zou missen.

In het weekend waait Afrika hier weer binnen,
met vijven deze keer,
maar ach, dit is maar een tijdelijke toestand,
en het huis is groot genoeg.

Wellicht heb ik gelezen, wat niet geschreven staat,
mag ik je toch rust en vreugde toewensen,

ria

[Robol]

Tot wat behoor ik?

Tot een zwijgende minderheid?
Tot een zwijgende meederheid?

In mijn eigen tuintje mag ik het gras plat trappen
in andermans hofke zie ik waar ik mijn voeten plaats
voorzichtig tussen de tere bloemen

Genieten van hun schoonheid doe je vaak in stilte
ogen hebben geen stem
ze zijn geruisloos als de vlucht van een vlinder

poëtische groet


Robbe

[DkA]

Dag lezers
en nu in het bijzonder Ria en Robbe, tweemaal R,


Een plekje om te lezen, een plekje om te schrijven.

Ieder gelaat is anders. En ook ieder geschrift.
Verlang niet van mij dat ik 'verander'. Ik vraag dat ook aan jullie niet.
Daarmee bedoel ik:
'voel je vrij te schrijven zoals je dat zelf wil en aanvoelt'.

Vanaf het begin onderlijnde ik:
'iedereen is hier welkom in z'n eigen stijl'.

En, ach, laat mij dan maar wat 'anders' zijn.
Als men dat dan 'academisch' wil noemen, heb ik daar geen problemen mee.
Integendeel, ik voel me vereerd.


mvg

[ria]

weldra vallen de gordijnen over deze dag,
zo heel anders dan in dat verre continent,
waar de zon hoog aan de hemel staat om 6u in de morgen
ze twaalf uur katoen geeft, zoals nergens anders
om dan, eensklaps haar licht uit te doen.

voor ik zelf in Afrika was geweest kon ik mij niet voorstellen
hoe het leven er 's avonds zou zijn.
maar mijn ervaring is dat het daar even bruisend,
misschien nog bruisender is (omwille van de koelte)
dan bij ons op een hete midzomernacht.

ik spreek nu niet over de dorpen waar nog geen electriciteit is,
waarschijnlijk valt het leven daar vroeger stil,
ik kan er niet over meespreken, maar ik ga het zeker eens
proberen te onderzoeken bij ons volgende bezoek
als het God belieft aan het einde van dit jaar.

Rustige avond en een zoen van de zon die westwaarts haar weg gaat,
ik zie haar op de hoge toppen van de bomen verder weg.
Even mijn digitaaltje genomen, want plaatjes schieten doe ik even graag
als woordjes in elkaar flansen en daardoor hopelijk kleine verhalen vertellen.

een (gewone) huismoeder en oma
ria

[DkA]

Het parfum van de vergetelheid

Hoe de smaak van een 'Madeleintje'
het geheugen van Proust in stelling bracht.
Dat leerden we in de 'literatuurwetenschappen'.

Doch toen ik zopas naar 'mezelve' keek (foto)
en de krinkelende sigaar, rook ik de geur.
Alsof ik erin ondergedompeld werd.

Niet alleen smaak, maar ook beeld en woord
presenteren mij sepia herinneringen.
De geschiedenis van m'n zintuigen.

Er is niets en toch ruik je of proef je iets.
Het kan ook een melodie zijn die je hoort. In de verte
van de verleden tijd.

[Robol]

dwaallichtjes

nacht en nevel

de eenzame ridder
verdwaalt in het moeras

zonder kompas
zal hij de noorderzon
nooit vinden

straks worden de nevelen
verdreven door
de zuiderzon



mvg

Robbe

[ria]

ergens had ze een knoopje vervangen,
mijn moeder
toen ze nog bij ons woonde.

ik kwam het vandaag tegen
en plots,
zij was er ook,
'alsof ze nooit was weggeweest.'

"bedankt liefste moeke
het doet nog altijd dienst
en herinnert mij iedere keer
aan je dienstbare
en vlijtige handen"

je Mieke

[Bosrankje]

Goede morgen, DkA,

Hebt U een dwaallicht gevolgd ?

Dacht U misschien Tante Léonie
zo te vinden ?
Ik kan U wel begrijpen...
Madeleintjes zijn zo lekker !

Maar...U weet toch dat dwaallichten
gevaarlijk kunnen zijn !

Ik hoop dat U de weg naar ons
terug vindt...

Bosrankje

[Bosrankje]

Beste DkA,

Vaarwel lente... welkom zomer...

Vandaag was het de langste dag !

Misschien kom je nog af en toe lezen

zelfs schrijf je niets meer...

Spijtig... maar het is jouw leven en jouw

beslissing, nietwaar ?

Omdat je topic nog even open blijft, wou ik

toch nog vlug iets plaatsen.

Ik heb tijd... een eeuwigheid... geen begin en geen einde...

L'éternel recommencement... kip of ei ? The big question !

Ik zou nog uren willen filosoferen maar ik moet gaan slapen...

Sweet dreams... en, tot......?