Gewoon, gedichten - 3

sunset · 08 aug 2010, 09:06

terug naar toen

met zware rijglaarzen
kleding op dunne huid
glijdt de hand over de mond
leggen vingers zich op ogen
die jaren niemand gestreeld
niet aan ‘t jeukbeen niets luid
niets in de war brengend
kijk ik over regentonnen
met op randen eksters
en een schreeuw in de verte:
een vrouwenstem schel en hoog

wanneer je terugkomt
dan enkel als kort bezoek:
een pet van de haak nemen
bieten schillen, kalveren voeren
het knarsen van de poort horen
en zure melk ruiken, overal
kattenschotels en dode vliegen
naar de hooizolder verdwijnen
en alles van boven bekijken
paarden uit de weide halen
heimelijk in de stal slapen
als enige zwaluwen horen
met gesloten ogen zien
hoe tijd zichzelf vreet.
**********
sunset 08-08-2010
**********

sunset · 09 aug 2010, 07:19

stille rust

buiten luiden klokken
herinnering nabij
als zoet gevoel
een diep verlangen
niet vatbaar in woorden
noch grijpbaar met handen
zittend in ‘t moment
op zonbeschenen bank
naast het oude kapelletje

een zachte bries
streelt zomergras
licht door de twijgen
in schaduw vullen
paden zich
met stille schreden.
**********
sunset 09-08-2010
**********

elisa20 · 09 aug 2010, 21:20

Dag Sunset

Zoals beloofd, - en met rode wangen voor mijn
lange afwezigheid - heb ik een lange wandeling
gemaakt doorheen jouw topic, waarin ik gedichten las,
vol boeiende en verrassende beschrijvingen en emoties.

Graag je heerlijke en enige poëzie gelezen !

augustusgroetjes,
elisa

sunset · 10 aug 2010, 07:27

.
.
.elisa,

Jouw oortjes kunnen nooit zo rood zijn dan de mijne (zelf al heb ik mijn tijdgebrek als verontschuldiging) *glimlacht*.
Dank je voor jouw bezoekje hier en je mooi warme woorden.
Liefs en nog een prettige dag, sunset.
.
.
.

sunset · 10 aug 2010, 07:28

tuin van stilte

in ruggen sluipt de koele vochtigheid
uit ‘t natte kortgesneden gras
benen omhoog en onder ’t hemd;
rododendrons groeien
eigenaardig vreemde afstanden
alsof er orde zijn moet
waar er vrede heerst

alleen nog maar dit ene pad gaat tijd
de mensen - met en zonder hem -
naar binnen, niet eruit;
zwaar is het schreiden
over tegels eeuwigheid

mos woekert over stenen
van hen die tot het stof geroepen
legt zerken scheef;
net als de loop der dingen

op luide dagen
hoor je grasmaaiers hier razen
- vijfenzeventig millimeter hoog -
tot stilte weer het hart zich grijpt
dan wrijft de koele lucht de oren
rijpt ergens ook een zwaluwlied
dat zelfs de doden horen.
**********
sunset 10-08-2010
**********

(geïnspireerd door ‘Sombere tuin’ van egbert jan v.d. s. op een andere gedichtensite)

sunset · 11 aug 2010, 07:02

wandelend over ‘t pad

als door een aks deelt ‘t pad het park in grijs
en grijs – een droom waarin elk’ mens verstart
en uitweg schijnbaar slechts een richting

het lijkt alsof er niets meer is dan zwijgen
als schrede langzaam wordt , het weifelen verhardt
want wie hier gaat zoekt meer dan wat verlichting

de twijgen wiegen niet vandaag, zij neigen
zich naar aarde onder natte last
en stilte houdt het monotoon gedruppel vast.
**********
sunset 11-08-2010
**********

bo'ke · 11 aug 2010, 13:24

Sunset,

Het geeft een heel fijn gevoel, wanneer iemand, wiens gedichten ik wekelijks lees, me opzoekt en een knap gedicht achterlaat.
Ik zal het in de toekomst dan ook niet nalaten, om jou na het lezen, een groet te brengen in je topic.

ik wens jou nog veel schrijfplezier tussen je drukke bezigheden door
en tevens een aangename week

met een lieve groet
bo'ke

sunset · 11 aug 2010, 13:27

.
.
.bo'ke

Het geeft nog een fijner gevoel te weten dat iemand me zo trouw blijft lezen *glimlacht*. En je weet, ik mag jou. Het was dan ook meer dan tijd dat ik je ging zoeken en iets voor je achterliet.
Liefs en warme knuf, sunset .
.
.
.

sunset · 12 aug 2010, 07:27

mijmeringen in grijs

het regent in de stad tussen kantoor-
torens glanzen tuinbomen; telefoons
klinken als gedruppel in gras

over mijn donkere pullkraag
draai ik mijn vermoeid gezicht
in een spleet van de zon;
bomen houden hun geur tot in een herfst
wanneer lichte wind voldoende blijkt
om te ontbladeren

zo dikwijls zat ik op een stoepje
wanneer ik me eenzaam voelde
als kind niet lachte tot zij mij zoende;
nu kijken haar ogen uit een gezicht
als een tuin, een graf, gebeeldhouwd
door een leven, verdwenen in tijd.
**********
sunset 12-08-2010
**********

sunset · 13 aug 2010, 08:57

ingehaalde tijd

dertig jaren vooruit en vijftig meer terug:
jeugd en ouderdom spelen in tuinen
de eerste werpt een steen en springt;
verstop je anders word je niet gevonden

iemand zingt: kukeleku zo kraait de haan
in 't maïsveld wordt geschrokken
en in 't kreupelhout de ander

twijgen vol bijna gerijpte appels
reiken tot mijn keukenraam
hoe graag nog zou ik hen
willen bereiken.
**********
sunset 13-08-2010
**********

gustilpe · 13 aug 2010, 17:55

Sunset,

bedankt voor het moois wat ik mocht ontvangen.
Ondertussen bracht je mij aan het lachen
ergens las ik dat je dacht met een man te doen te hebben
maar ja ja ik ben een vrouw

En weet man of vrouw, ik geniet van jouw gedichten!

Een fijn weekend wens ik jou!

zomergroeten,
gustilpe

sunset · 14 aug 2010, 09:21

.
.
.
gustilpe,

Ik moest er zelf mee lachen. Temeer omdat ik meestal door nieuwelingen (hier en op andere sites), gezien mijn pseudoniem, als vrouw gezien wordt. En nu maak ik al sedert geruime tijd dezelfde vergissing hahahaha. Ach, in wezen maakt het weinig uit. Tenslotte zijn wij allemaal maar mens. Toch? (al ga ik wel anders afsluiten nu *glimlacht*).
Dank je voor je bezoekje hier en nog een heel prettige zaterdag verder.
Liefs en knuf, sunset
.
.
.

sunset · 14 aug 2010, 09:23

die kracht

over het water van een zee
vlammen roeden van liefde

sterren leggen zich op borsten
onze harten vluchten in de hemel
boten worden dronken op golven
en netten dromen van diepten

- weldra worden gouden vissen gevangen -

geen op noch ondergang
smart noch vreugde;
rotsen wenen, vuren laaien
het oog bergt een meeuw in zijn orkaan.
**********
sunset 14-08-2010
**********

sunset · 15 aug 2010, 09:21

dichters uit de tent

nu ons de avond schemert
doen wij het kunstlicht uit
zien in de horizonten
dagen tot weken, maanden
in jaren groeien

de aarde draait, in langzaam dansen
schuimt golven achter dichte ogen
avondverzen treffen zich
drinken samen wijn

nog even, dan zingt een afscheid
weer zijn monotoon gezang
al zitten wij nu nog
aan gedekte tafel

wie van ons weet
of niet juist deze boom
- deze ene boom -
morgen niet ‘t dak van wereld kan zijn.

sunset 15-08-2010

Camping de Pit; met dank aan Fata Morgana, Annemieke, Beli, Delphi, Desiderius en alle campinggasten die zijn komen luisteren

Morgenstern · 15 aug 2010, 17:38

Sunset

Sorry hoor dat het zolang heeft geduurd maar echt tijd tekort voor
alles