Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

heldere winterdag

de dag beginnen
met vederlichte voeten
enkel gelittekende ziel
vertelt van sterfelijkheid
maar voor de rest

jubilerend blauw
waar geen einde aan komt
in een gekleurde hemel
aquaria van verten

eventuele zachte winden
als minnaressen
die in mijn ogen springen
mij totaal verzadigen

achter rondingen
klopt warm een hart.
**********
sunset 09-12-2010
**********

[gustilpe]

sunset,

wat hou ik van jouw 'heldere winterdag'
opwekkend na de donkere dagen
met jubilerend blauw waar geen einde aan komt,
net wat we nodig hebben!

De andere gedichten natuurlijk ook graag gelezen!

zonnige groeten,
gustilpe

[ria]

HELDERE WINTERDAG, zo zie ik ze graag,
mooi gedicht, Sunset.

Ook ik breng poëzie mee,
al heb ik het niet zelf geschreven.


Winterstilte

De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.

De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.

De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.

Jacqueline van der Waals (1868-1922)

[sunset]

.
.
.gustilpe,
Hartverwarmend jouw woorden te lezen; dank je wel en geniet van een rustige donderdag.
Vriendschappelijke groet, sunset



ria,
Dank je wel (ook voor het hier geplaatste mooie gedicht).
Liefs en een prettige dag verder, sunset
.
.
.

[sunset]

een nasmaak van gal

in je slaap bijt je jezelf vast in dagen
en tanden malen nachten tot seconden die
in ‘t tikken van een klok verweren
wijl jij kauwt zonder te slikken
nachtenlang knaagt aan het gisteren

diep zit je verlangen naar vader en moeder
en aan de rand knarsen kaken
scheuren slaap uit het hout
waarvan gezegd wordt dat het ‘s nacht
werkt terwijl jij je draait

geeft een bed mee in het gekraak
van jarenlang stof op je dromen
en je ontwaakt met een nasmaak
van gal in je mond.
**********
sunset 10-12-2010
**********

[sunset]

vandaag, nu ik geen verleden heb
geen maan, geen licht, geen niets
dan alleen maar een slapend hoofd
denk ik elk uur, elke dag aan jou
hoe je mij brood brengt en je lach
die een ieder simpelweg zegent

jij wordt nooit gezaaid tussen doden
want het leven wil dat jij eeuwig
tussen geurende bloemen slaapt.
**********
sunset 11-12-2010
**********

[sunset]

ik vraag je

misschien bevalt ons wel de manier
hoe mieren uit onze schaduw kruipen
eens, als je huid niet meer doorbloedt
zij wit wordt net als ’t papier waarop
ik dicht en jij met graagte leest;
maagdelijk ecru als je trouwjapon

dat afgelegd trouwkleed
reeds lang met jou beschreven
tot het punt van ommekeer
gestorven is, het laken in zijn laatste draai
verhardt onder een landschap van dromen
die nog steeds over ons heen trekken

ik vraag je hoeveel belichtingstijd
geluk nodig heeft
voor onze ogen zich sluiten.
**********
sunset 12-12-2010
**********

[sunset]

het jou in ons

nog moe van slaap met dromen
die in mijn hoofd zich wenden
ontwaakt ’t geweld van wereld
omhult mij als de koude lucht
uit ’t noorden van de pool

zoek ik een woord, dat ene
dat gloeit door het bijzondere: jou;
ik zoek het jou in ons

en ook een melodie, die ene
die zacht in alle tonen woont
de daad die boeien openbreekt
woestijn die regen nodig heeft
zoek ik in jou, het jou in ons

tot jij het zegt, het woord
dat ene, ons zingt een melodie
en doet de daad opdat ’t gebeurt
de zang weerklinkt en ‘t woord
altijd in ons gesproken wordt.
**********
sunset 13-12-2010
**********

[sunset]

als meikevers in een wind

wij zijn als meikevers in een hete wind
- zeg ik – en jij zwijgt, kust mij slechts
en jouw geur vloeit teder over je dijen
uit alle ledematen over je zachte buik

dwaalt over een zee en streelt golven
zoals ik je huid die kippenvelt onder mijn hand
'wij zijn dolenden in een vergeten wereld'
maar jij luistert nooit terwijl je mij kust

en ik mij verlies aan jou, aan je zwijgen
je schuchterheid en warme blik, je lijf;
'dit is liefde' zeg ik en wil niet geloven
dat je me kussend zelfs niet aankijkt

met gesloten ogen.
**********
sunset 15-12-2010
**********

[sunset]

decemberbeeld
nog opgerold ligt de dag, wacht
op het klaren van de ochtend;
huizen, silhouetten in het donker
omarmen stil de eerste sneeuw

herinnering haalt stemmen in
onder de witte daken geluiden
met op de achtergrond verhalen
die heel snel verdwijnen

kale plekken, nauwelijks zichtbaar
schaduwen onder de hemel
hun randen verschuiven.
**********
sunset 16-12-2010
**********

[sunset]

bijna Kerstmis

zing het lied van draaiende winden
kijk niet in dode hoeken maar reik
jouw stenen; zwaar steunend op mij
val ik om, licht als een sprookje
gesponnen uit haar en wat stro

ik wil man zijn op de bodem
van je water, rijp voor appel
en warm brood gravend in je vel
wit als een lam dat een wolf wekt
in zijn honger tegen de maan huilt.
**********
sunset 17-12-2010
**********

[sunset]

een decembergedicht

de hemel hangt vol duizend harpen
dansend op graven van gestorven dagen
die zon en zoet, warmbloedig waren
- de moeder-aarde is zo vruchtbaar

wij zijn haar tuinders
die dagelijks bloemen planten
en bomen wortelen in de zerken
strekken hun twijgen naar omhoog

’s avonds hangt stil boven ons
de nacht in donkerblauw
uit harde aarde klinken klanken
in ’t ritme van de harteslagen

de weide heeft een bed bereid
uit eeuwig groen en diepe rode bessen
in winterslaap glimlachen wij
verwekken nieuwe levensdagen.
**********
sunset 18-12-2010
**********

[sunset]

vierde Advent

nachtelijke sneeuwwoorden trekken door straten
spiegelen zwijgen in steden van gebouwen
als bomen die met koude bast ogen beroeren

duizende stammen staan gestapeld in bossen
hun jaarringen tonen enkel nog groen van dennen
houden licht van maan en sterren in evenwicht

aan de horizon wenkt vanuit stal geboorte.
**********
sunset 19-12-2010
**********

[Morgenstern]

[Bosrankje]

Beste Sunset,

Zo mooi gevonden dat wij het
met jou wilden delen......

De vier kaarsen

Vier kaarsen branden in een woonkamer,
het is er zo stil dat als je goed luistert
je de vier kaarsen hoort praten.

De eerste kaars zegt:
'Ik ben vrede
echter niemand kan mij verder laten branden,
ik geloof dat ik zal doven'
Het vlammetje wordt kleiner en gaat uiteindelijk uit.

De tweede zegt:
'Ik ben geloof!
Meest van al ben ik niet langer onmisbaar,
dus het heeft geen zin meer dat ik blijf branden.'
terwijl hij aan het praten is, dooft een zacht briesje
het vlammetje.

De derde kaars spreekt op haar beurt:
'Ik ben liefde!
Ik heb de kracht niet meer om te blijven branden.
Mensen zetten me aan de kant en verstaan de
belangrijkheid niet van mij.
Ze vergeten zelfs om van de mensen rondom hen
te houden!
Niet langer wachtend gaat deze vlam uit.

Plots..... komt er een kind de woonkamer binnen
en ziet de drie kaarsen die niet branden.
'Waarom branden jullie niet ?
Jullie moeten toch branden tot het einde !'
Het kind begint zachtjes te huilen.

De vierde kaars ziet dit gebeuren en zegt:
'Wees niet bang, terwijl ik nog steeds brand
kunnen we de andere kaarsen opnieuw aansteken,
want ik ben hoop !' Kunnen we ???

Met schitterende ogen, neemt het kind de kaars van
de hoop en steekt de andere kaarsen opnieuw aan.
Het licht van de hoop zou nooit uit je leven mogen
verdwijnen...

En dat ieder van ons
hoop, geloof, vrede en liefde mag koesteren.

Dit zijn onze wensen voor Kerst en Nieuwjaar

Alter en Rankje