De trage minnaar

[Dtm]

Ochtendtaal

Het donker bedekt de ochtend.
Duister. Deemstering. Schemering.
Schemerkelkje.

Het is net of ik een schuifje opentrek
en een muffe geur opstijgt.
Ruikt naar vroeger. Ook taal verrimpelt.

Vlugger nog in de mond
dan op papier.
Maar op een GSM zie je dan weer

de geboorte van nieuwe woorden.
SMS-taal.
Ik zal ze niet meer zien opgroeien.

Tot in 'de dikke van Dale'.

[ria]

SMS-taal,
zal nooit volwassen worden,

en verdwijnt weer
als sneeuw voor de zon,

tenminste als de zon
wil blijven schijnen...

vandaag wel,
gisteren alles grijs...

Ik schrijf liever ook met SMS
een volwassen taal.

znnge grt of
zonnige groet!

wat maken die paar lettertjes meer nu uit,
zolang je vingers het nog doen.

ria

Langere SMS berichten stuur ik via Skype,
daar kan ik ze snel intypen en is nog goedkoper ook.

[Alterego1]

Ochtendtaal

De stilte brak toen Uvi sprak

Groetjes van A en B

[Bosrankje]

P luizen
L uchtig
U itstoffen
M et
E legantie
A ls
U vi...

om zijn gedichten uit het verleden
een nieuwe glans te geven...

Lieve groetjes van A en B

[Dtm]

Ochtendtaal

De stilte brak toen Uvi sprak

Groetjes van A en B

Also sprach Zarathustra.





En hij glimlachte om Ria en een ranke Bosnimf.

[Dtm]

Zijn machtige geslacht



Hoe een boek, in de media, verschrompelt
tot drie woorden die er niet (meer) staan:
"zijn machtige geslacht".

En dan denk ik niet aan het geslacht Bjorndall uit 'En eeuwig zingen de bossen'. Maar wel aan Connie en 'de jonge heer' van haar overleden man. Zijn imposante fallus werd in het logboek vervangen door zijn handen. Op aanraden van 'vrienden', vertelde Connie. Ze had zijn apparaat dus maar geschrapt.

Je zou geen betere publiciteit kunnen bedenken.
Iets wat er niet meer staat als 'postume promostunt'. Ach, hoe zielig van de kritikasters. Maar misschien had Connie Palmen het beter nooit opgeschreven. Zelfcensuur.

Ik herinner me nog vers mijn verbazing toen ik 'het' haar hoorde voorlezen in 'Benali boekt Palmen'. Ik blijf blijkbaar ondanks mijn wufte jaren een preuts en stiekem jongetje. Maar 'het' zal Connie geen windeieren leggen. Dat onbarmhartig jaar.
Kan en mag zo'n 'intiem kapitaal' als haar rouw wel gedeeld worden, vroegen recensenten zich af. Is het geen exploitatie? En levert dat geen 'woekerrente' op.

Connie vond dat het delen van verdriet, het tezelfdertijd verkleinen is. En dat zij alleen gaf om haar intelligente recensenten: de lezers.
Misschien was de schrijfster hier toch iets te barmhartig, vrees ik.






http://www.omroepwnl.nl/video/detail/Ev ... g_13391811

[Dtm]

Het parallellepipedum van de passie

Ik hoor het hem nog zeggen.

'Jongens, onthoud dit. Als je merkt
dat landen vredesverdragen sluiten.
En niet aanvalspacten. Dàn komt er oorlog.'

Veel meer onthield ik niet
van mijn geschiedenisleraar. Vlak na WO II.
O ja, dit ook nog: 'de slag bij Zama'. 202 a.C.

...

Zij propt haar woorden boordevol
liefde. Alsof ze op reis gaat. Een valies vol.
Ze gaat weer op reis.

Maar voor haar klinkt dat niet zo.
Ze is even weg. Naar het Hoge Noorden
van het zuiden, deze keer. En Connie mag mee.

We ruilen. Nolens blijft hier.
In de mist van november.
En bij mij. Aan tafel. Onder het licht van Tiffany.

Het wordt weer tobben.
In dat getormenteerde hoofd.
Misschien laat ik hem wel links liggen.

Er is al zoveel somberte dezer dagen.
En het blauw kleurt enkel nog
de liberalen. En hun jonge arrogantie.

Ik vraag me af welke convenanten
de liefde sluit. En bestaat er neutraliteit
in de hartstocht. Ik geloof het nooit.

Hooguit een gedoogzone.
Maar welke oppervlakte heeft die.
Hoe meet je de vervlakking. Van een affaire.

Als je nooit een A-attest haalde in 'de driehoeksmeetkunde'?

[Dtm]

Wie reist die blijft



Om te kunnen reizen
moet ze vertrekken.
Ik blijf er voor thuis.

Voyage autour de ma chambre.
En altijd heb ik het gevoel
niet alles gezien te hebben.

Het groen van gras
het botten van bomen
de textuur van schors en het mos

de kleuren van een krokus,
en het palet van de beukenhaag
de vorm van een viooltje

maar veel meer dan
mijn petieterig tuintje
ligt de wereld in mijn huis

dààr is mijn theater, mijn Ithaka

elke dag nog
ontbloot ik de ingetogen stilte
van het schilderij

ik ga naar de keuken
en kijk
door de deuropening

en zie hoe het tableau
zich opent
als een galerij

mijn schemerlampen
schilderen de avond
tegen het behang

o, mijn god,
en m'n snelle trappen
kan ik amper volgen

naar de etages
waar het licht verandert
en het geluid

hoe elke ochtend
op mij wacht
en de avond

mij in lakens wikkelt.

Ach, waarom moet ik telkens
zo ver reizen
in dit traag verlangen.

Niet vertrokken
en toch
eindelijk weer thuis.

[ria]

Ook ik reis graag
in eigen huis,
in tuin en buurt
en in het steeds
wisselende uitspansel.

Maar ik reis niet alleen,
mijn vriend de camera
vergezelt mij meestal.

mooie zondag, Uvi
ria

[Dtm]

De zeven magere dagen


En als we dan de tafel achterlaten
het gebrom van de beer
even hebben gestild

dan ligt er nog een dag
verloren tussen ochtend en avond
en de kinderen op school

die klagen over het eten
dat ze weer niet kregen
zoals toen de Quick nog bestond

en dan te denken
dat er profeten
zijn die deze crisis

welkom heten.



...



Mijn beukenhaag is blij
en vrolijk
haar bladeren vlinderen
over dak en bomen

helaas, de vijver van m'n buurman
is minder opgetogen
en buurvrouw ook.

[Dtm]

Langs straten en pleinen



Er wandelen vele doden
door de stad.
En hoe beter ik m'n ogen
sluit, hoe dichterbij ze komen.

De muziekmeester
met zijn 'ingewikkelde' handen.
De man met het hoedje
die groette met z'n wandelstok.
Armand die porei kweekte
als een geurend bos.

De dame die me altijd amicaal
toelachte. Behalve die ene dag
toen ik ze kruiste op een baar. In een lijkwade.
En haar nog oudere zus
die toch wel een beetje verliefd op me was.
De statige heer met vlinderdas.

Ach, hoe langer ze zwijgen,
hoe luider ze praten.

[Dtm]

Allé, opa, hoe heet dat ook weer?
Iemand die met een borsteltje
beenderen afstoft.

Ah, een archeoloog?
Jààà!
Ze wil archeologe worden.
Ik zweer het.

Onderweg naar school
zweert ze nog zevenmaal. Misschien wel ijdel.
Zij weet niet dat dit zondig is.
Maar we bespreken buitenkerkelijk
dat dit wel iets meer inhoudt dan het ontbloten
van dode mensen.

De papa van Noa is archeoloog.
En o, toeval.
Kijk opa, daar die auto. Daar is Noa.
En haar papa.
We vervolgen stipt onze weg.

Aan de schoolpoort
kijkt ze met beate ogen naar
de wetenschapper.
Zelden zo'n leergierige kleindochter gezien.
Alsof Martin Bieber z'n blijde intrede maakt.

Voor het hek
staat een man van middelbare leeftijd.
Kaal en met een zwaar brilmontuur.
Zij ziet enkel de schittering.
Opa vooral het stof over de doden.

Ach, zijn we niet allen gemaakt van 'sterrenstof'?

[ria]

"opa" op zijn best

ria

[Dtm]

"opa" op zijn best

ria

mvg




Tja, maar Opa wordt oud. En is niet meer mee.
Nu blijkt dat multimiljonairtje toch Justin te heten, zeker.

Ik vermoed, Ria,
dat ik beter bij de Mechelse Catechismus blijf.
Of een Mechelse koekoek. Schijnt ook niet slecht te zijn.

mvg

[Dtm]

De geschiedenis van een verslaafde luierik


Als iemand iedere dag één boek leest,
dan krinkelt er al gauw een aureooltje
van eruditie rond zijn hoofd:

waauuw!

Als een ouder iemand elke dag
zowat vier uur allenig
naar de televisie kijkt dan is de conclusie al vlug:

de tv is een goede gezelsschapsdame.

Als iemand
drie uur voor zijn pc zit,
las ik deze week:

is dat een verslaving.


Toen ik nog een jongetje was,
in de prehistorie, was iemand op de boerderij
die een boek las:

een luierik.

En ledigheid was het oorkussen
van de duivel. En van dansen
kwam je in de hel.

Naar de film gaan
lag dicht bij een doodzonde.
En strips bestonden enkel
voor domme lezers.

Tja, wat zou ik nu zijn?
Een verslaafde luierik zonder gezelschapsdame?




PS.
"Wie zijn geschiedenis niet kent, is veroordeeld ze opnieuw te beleven."
Louis Tobback