Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 15 Mei 2013



Oma's afhaalrestaurant

's Maandags lijkt oma's keuken
een echt afhaalrestaurantje.
Ze kookt dan voor ons allemaal,
wij spelen dan haar klantjes.

Vorige week, toen gaf ze ons
iets groens in een schotel mee.
Wij vroegen of 't spinazie was,
ze schudde enkel nee.

Ze zei: "Jullie moeten alles leren eten,
een nieuw recept, 't valt heus wel mee."
Maar moet je nou eens weten
Bah! Ze deed spruiten onder de puree.

Die spruitpuree is blijven staan
en naar de kippenren gedaan.
Dat weet ons oma niet;
Mams zei: "Niets zeggen als je haar ziet."

Maar achteraf vroeg oma ons:
Hoe smaakte de puree?
Zal ik dat nog eens maken?
In koor riepen wij:" NEEEEEEE !!!"

Nu kookt ze weer ons lievelingseten.
Gedaan met haar gesmoes,
ze zal het hoop ik nooit vergeten-
stoofvlees en oma's appelmoes.

Janina

[Alterego1]

op 16 Mei 2013



Ver-langen

’t Was in de vijfde maand van ’t jaar,
als alle bloemen bloeien.
En sneeuwwitte lammetjes,
In gras-rijke weiden stoeien.

De hoge zon geeft de velden kleur
het gouden groen weerspiegeld.
De planten stuiven een wilde geur,
Die mens en dier in de neuzen kriebelt.

Hij lag languit, de blik omhoog,
Ervoer voor ’t eerst dat er wat broeide.
Niet wetend wat er gebeuren ging,
maar voelde sterk, dat er iets groeide.

Heel zijn wezen, verlangde fel,
naar het meisje van z’n dromen,
zijn heet en bronstig bloed,
deed hem wel, in extase komen.

Dan keerde hij zich, op de buik,
hij wist, dat ’t dromen bleven,
want die deerne van het dorp,
zou zich nooit, aan hem geven.

Langzaam ebt het verlangen weg,
hoorde hij weer de vogels fluiten.
Nu kon hij weer opnieuw,
d’onrustige ogen, sluiten.

Jure

[Alterego1]

op 17 Mei 2013




Ik was aan het denken

Weet op dit moment niet goed wat ik wil.
Zit te denken en te denken.
Wat en wie kan ik wat vreugde schenken?
Iets doen of zeggen zonder te krenken.

Met een paar vriendelijke woorden,
kun je vele mensen wel bekoren.
Laat ze praten,en luister naar wat ze vertellen,
zodat ze het gevoel hebben er bij te horen.

Dat zullen veel mensen op prijs stellen.
Er kan ook wel eens een dag komen
dat je alleen bent en zit te dromen,
dan ben je zelf ook blij als er mensen zijn.

Die naar jou willen luisteren
En jij je verhaal kwijt kan.
Ik vind het moet ieder mens zijn gegund.
Dan ben je weer opgelucht,
wat je wilde,met een diepe zucht.

Welke mensen die je hebben geholpen
't maakt helemaal niets uit,en geen verschil.
Dat is wat ik graag zou willen
niet voor mij maar ook voor anderen.

En dit...wilde ik maar even zeggen.


Monika

[Alterego1]

op 18 Mei 2013



Ons tranendal

Kunnen we het leed van alle mensen dragen
alle droefheid en ellende schragen
we kunnen alleen trachten
het leed te verzachten
de hongerigen voeden
de wezen behoeden
de zieken verzorgen
de eenzamen gezelschap bezorgen
met droevigen meevoelen
een beetje vreugde brengen
ons hart met hen vermengen

Nele

[Alterego1]

op 19 Mei 2013



Mijn naam is Bruce

Maar iedereen noemt mij the boss
als ik op het podium sta gooi ik alle remmen los

De punkers vinden mijn hanenkam cool
ik bewerk hem dagelijks met veel gel
daardoor blijft die zo mooi in model

Ik zing al van 's morgensvroeg
een wekker heb ik niet nodig
die vind ik totaal overbodig

Ook al kijken mijn hennen dan nukkig
ze blijven mijn grootste fans
ik vraag ze allemaal ten dans

Maar eerst drink ik
nog een stevige cognac
en dan swingen wij
de pannen van het dak....zegt de haan hè

Neske

[Alterego1]

op 20 Mei 2013



Canicross is mijn leven....

Canicross is een stukje van mijn leven
Deze onbekende sport heeft me al veel vrienden gegeven
Het is een sport, niet zomaar iets
Waar je alles moet voor doen en toch niets verliest

Samen joggen met mijn hondje Ninja, zij aan zij
Lopen door bos, veld en door de wei
Wat kan er ons de zondag nog meer plezieren
Als vrouwtje op de wedstrijd langs de lijn staat te gieren

Stil zitten is niks voor Ninja en voor mij
In de canicross voelen we ons oprecht vrij
Daar ga ik niet over problemen denken
En meer aandacht aan de concurrenten schenken

Hoewel ik nooit het lint als eerste zal doorbreken
Zelfs al ben ik de laatste, ik hou het nooit voor bekeken
Ik voel me daarom niet lager dan zij
Deelnemen is voor Ninja en mij belangrijk en zijn dan blij

Aan canicross doen is zeker geen uitvlucht
Bij andere sporten laat men ook eens een zucht
Men kan aan canicrossen doen voor het plezier
En dat is dan het leuke ervan hier.


NinjaVincent

[Alterego1]

op 21 Mei 2013




Vroeger

Vroeger kon ik met de bloemen praten
En elke boom zei “Ik hou van jou”
Vroeger had ik in mijn hoofd veel minder gaten
En elke dag leek de hemel zo blauw

Op het erf van Willem de boer
Speelde ik met de kalkoen en de kip
Heel voorzichtig maar toch ook stoer
En elke dag keek ik wat minder sip

Maar toen ik groot werd in de stad
Zag ik duizend kwaaie mensen
En ik viel in een groot zwart gat
Want zij vervullen nooit mijn wensen

Norman

[Alterego1]

op 22 Mei 2013



Spiraal

Als de zon haar kracht verzwakt
langsheen mijn stille dromen
als de wind de wens verkracht
om in 't vrededal te komen.

Als dichte mist de klank verstoort
van bemoedigende woorden
een schouderklop de grond in boort
mengeling van vreemde doornen.

Dan projecteert je beeld in mij
je glimlach rolt in zuivre lijnen
herboren kracht zet pijn opzij
voel weer 'n licht verschijnen.

Een licht met wonderbare kracht
streelt knus mijn ledematen
weet dat j'intense vreugde bracht
'k ga nu mijn dank herhalen

Frido

[Alterego1]

op 23 Mei 2013




BIJ EEN KOPJE KOFFIE.

19 Maart 2013.

’t Is al een paar weken geleden.
We dronken een kopje koffie.
Een bleke zon scheen door ongewassen ramen.
Spijtig, ik hou van zuiver, doorschijnend, helder.

Maar de koffie was lekker en het toetje erbij ook.
‘n Tafeltje verder, drie dames, één voerde het woord.
De winterzon kuste de lachrimpeltjes in haar gelaat;
de tafelgenoten, tot in de puntjes verzorgd.

Haar stem nodigde uit tot luisteren;
niet te luid, maar overtuigend.
De twee nette dames namen haar ernstig,
men zag het aan heel hun houding.

Ook mijn aandacht was gewekt.
ze vertelde over de waarde van het gebed,
en over het feest van die dag, Sint Jozef,
daar waren ze trouwens naar onderweg.

De aandacht van haar luisteraars
fleurde haar verjongend op.
Ze vertelde over Lourdes en Fatima,
plaatsen waar Maria verscheen.

De medereizigers knikten en beaamden.
Maar de klok tikt en de tijd verstrijkt…
‘Snel, of we komen nog te laat.
We mogen Sint Jozef niet laten wachten.’

Een sjaal, nog een sjaal, een muts,
een oude anorak,
Ze voelt mijn blik, ik knik
en voor ik het besef steek ik mijn duim op:
‘Bravo, zo’n prachtige getuigenis.’

‘En dat in deze tijd.’ Ze glimlacht verlegen.

‘Gaan jullie naar Kapellen’ vraag ik haar.
Ze knikt. ‘Bidden jullie een gebedje voor ons?’
En méér dan één ook, lachen haar rimpeltjes.

ri@ - 23.04.2013

‘ Zalig de armen van geest, want zij zullen God zien.’
(arm=nederig-eenvoudig)
“Uit de “ Zaligsprekingen - Mattheus 5:1-12,”
ook “ Bergrede” genaamd

[Alterego1]

op 24 Mei 2013



Eeuwigheid van een kinderjasje

Net als de ochtend
staarde ik in de wolken
toen je het lint van de
wereld doorknipte.

Je verlanglijstje op je schouder
uitroeptekens om je heen
en weg was je
als witte vogel vliegen.

Je vergeten kinderjasje
aan de haak
met zacht vervlogen paardengeur

hoe goed het was
om kind te zijn…


Rita Jouck

[Alterego1]

op 25 Mei 2013




Schipbreuk

Stuurloos drijft mijn vlot
op de weidse stille zee
Ik geef me over aan het lot
doorweekt tot op het bot
De stroming voert me mee

De einder is een strakke lijn
geen haven is in zicht
De zee heeft me in haar macht
ontneemt me al mijn levenskracht
De wolken grauw, geen zonnelicht

Als straks alweer een storm opsteekt
geef ik me over aan ’t geweld
Als’t stormweer al mijn krachten breekt
mijn lichaam om verlossing smeekt
ben ik voor eeuwig uitgeteld

Vaarwel mijn vrienden, mon amour
Ik ging op reis met geen retour
Nog eventjes hou ik me stoer
Straks ben ik voor de haaien voer

Robbe

[Alterego1]

op 26 Mei 2013



Wandelpaden

Oranje gekleurde sluiers
die de avondzon verspreid
Laatste resten bijna geruisloos
onder de horizon verdwijnt.

Dan pas zullen de
schaduwen gaan lengen
in verlopen van de tijd
Wandel sporen die vervagen
vele stappen reeds gezet

Morgen als de nieuwe zon
weer helder schijnt
Zullen mooie wandelpaden
weer de vele stappen dragen

Schrijfster

[Alterego1]

op 27 Mei 2013




Welk een gevoel

Mooi groen zacht gras
waarin ik lig
temidden gele boterbloemen
over mij
warm
de hemel
een wijd bevend blauw
dat mij de ogen tergend langzaam sluit
waaiende lucht … een heel stil zoemen

Nu ben ik ver
van deze aarde
een heel fel rood vervult me
helemaal en ‘k voel
hoe zon door d’ aderen stroomt
urenlang
verzonken in het al ben ik
alleen nog ik
zalig.

Sunset

[Bosrankje]

Op 28 mei 2013


Als herboren


Ik heb ze weer gezien,
de gouden sterretjes
van het Speenkruid.
En de zonnegezichtjes van het
Klein Hoefblad.

En ik zag

De stille hemel
met de vlak gestreken wolken
zo puur
als op de eerste dag.
En daar in de wijdse
verlatenheid
van ‘t groene land.

Zo trots
een zwaan op ‘t nest
De and’re aan de waterkant.


Tineke

[Alterego1]

op 29 Mei 2013



Droomland

In het land van mijn dromen
Zal alleen maar vrede wonen
Een blauwe hemel,
witte schapenwolkjes
Waarin je blikken verzeild raken
Waarmee je figuurtjes kan maken

De warmte op je huid
Voelen branden onder de zon
Een perceeltje land om te bewerken
Genoeg waarvan je leven kon
De zee, de meeuwen
Een dobberend schip
Nog nét zichtbaar aan de horizon

In het huis van mijn dromen
Waar wij alleen wonen
Gezellig en warm
Waar sereniteit overheerst
Waar je hoort zeggen,
“jij eerst”
Waar je graag vertoeft
Waar eigenlijk niets echt hoeft…
Waar je een boek leest,
bij zacht schemerlicht
Waar je,
samen kan genieten van muziek
Of bij het lezen van een gedicht

Een huis,
mijn huis in droomland
Een huis,
zonder geruzie of geweld
Mijn huis waar,
alleen gelukkig zijn telt…

Tinneke