Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 24 Oktober 2013




Avondgroet

Nog even,
de gordijntjes open laten
voordat het zonnetje verdwijnt.

Kan de allerlaatste straal
tellen, die net nog
door de ramen schijnt.

Moet nu toch gaan slapen,
mama zegt 't is de hoogte tijd,
ze wilt dat ik mijn ogen sluit.

''Morgen'' liefje,
bij de eerste zonnestralen
spring jij weer uitgerust je bedje uit!

Schrijfster

[Bosrankje]

Op 25 oktober 2013





Als straks ...


Als straks de vogels stoppen met fluiten
en het stilletjes donker wordt buiten.
Als we ons klaarmaken om slapen te gaan
en overal gaan de sterretjes aan.
Dan hoop ik dat je dromen in de nacht,
al je pijn en zorgen verzacht...

Elisabeth

[Alterego1]

op 26 Oktober 2013



Ook dat nog

Oud worden is inleveren.
Je weelderige haardos
vertoont uitvalverschijnselen.
Ogen laten het afweten.
Een brilletje

Gehoor
Gaat nog net.
Gebit.
Rammelt

Spierkracht,
een electrische fiets.
Aangezicht,
rimpel hier,rimpels daar.
Anti rimpelcreme?
Nou ja.

Maar poezen,
aandoenlijke wezens.
Gracieus,
fluwelen lijfjes.
Knipogend verliefd.

Dat ik daar allergisch
voor geworden ben
Dat is pas erg.! ! !

Tineke

[Alterego1]

op 27 Oktober 2013



Op zoek naar rust.

Ik wandel door het bos.
Hoor het ruisen van de bomen.
De huilende wind,
de schijnbare stilte.
In de verte een schim van een spelend kind.
Ik ervaar de kilte van de morgen,
ruik de paddestoelen en de mossen.
Ik zet me neer op een bank,
geniet van de mooie taferelen
en laat mijn gedachten de vrije loop.
Langzaam verdwijnt mijn droefheid
en krijg weer een beetje hoop.
Zachtjes verwarmd mijn huid
van het zonlicht
dat schaars schijnt door de bomen.
Ik ben het bos dankbaar.
De vogels, paddestoelen, de mossen.
De bank waarop ik uren zit te dromen.
Hier alleen kan ik mezelf zijn,
proberen om weer tot rust te komen

Tinneke

[Alterego1]

op 28 Oktober 2013



De precisie van poëzie

De vibratie van een beukenblad.
Natuurkundig bewogen.
Op de algoritmen van de wind.
En hoorbaar in een alfabet.

Verloren in mijn onbeschaamde tuin.

De kleur van een klaproos.
Het oude palet
van een berm.
En de twijfel van tulpen.

Op mijn keukentafel.

Zo notuleer ik
als een notarisklerk.
Het geduld van woorden.
Tussen het ambachtelijk wit.

Waar ik wil wonen.

Uvi

[Alterego1]

op 29 Oktober 2013



De marktkramer

Ik ga jullie iets vertellen
van een marktkramer van Kapellen,
die riep met luide stem
tot de voorbijgangers met klem.

'Komt allen naderbij
dan toon ik jullie
het allermooiste tafelgerei,
echte koopjes vandaag'.

'Ha, dat hoor ik graag', zei een dame
'maar dat zeggen ze allemaal
of is er iets niet pluis, iets illegaals?'

'Mevrouw,durf jij twijfelen aan mijn woord,
ik doe niets verkeerd,
alles zoals het hoort'.
De marktkramer was niet goedgezind,
want hij ondervond veel tegenwind.

Hij zei; 'als ik jullie van de echtheid
niet kan overtuigen,
dan hebben jullie zeker
geen goede zintuigen'.

Hij besloot zijn boeltje bijeen te pakken,
want hij had de moed nu laten zakken.
De verkoop was heel slecht geweest,
al zijn werk dat betreurde hij het meest.

Hij besloot iets anders te gaan doen,
want als marktkramer
verdient hij niet veel poen.

Yna

[Bosrankje]

Op 30 oktober 2013





Halloween

Heksen en trollen
rollebollen.
Ze laten je schrikken
en durven op
je hoofd tikken

Ze lachen met iedereen.
Er is zelfs een heks
met een lange teen.
Op haar neus een bult
en haar bovenlip die krult.

Ze vliegt met haar bezem
door de lucht.
Tuimelt er bijna af
in haar vlucht.

Ze giechelt er op los,
ook in het trollenbos
Trollen houden van mensen,
maar ze hebben ook
hun wensen.

Het zijn deugnieten.
Je kunt er nogal van verschieten.
Ze hollen voor je voeten
zo vlug en snel
en trekken dan aan de bel.

Wanneer je dan de deur open doet
staan ze daar
met hun belachelijke snoet.
Ze zijn niet mooi,
liggen dikwijls te slapen
in het hooi.

Halloween is hun tijd
om lol te maken.
Het zijn echt rare snaken.


Ninjavincent

[Alterego1]

op 31 Oktober 2013




Halloween

Wij spotten met hen die kinderlijk gekken
van geesten vertellen en nemen de angst
voor monsters weg onder bedden

Klinkt 't lachen nog in schemer van avond
waar wij ons zetten om verhalen te luisteren
van hen die in 't sterven rust nog niet vinden

Snel maakt het nerveus, de stem die slaat over
waar stappen in 't grind verstommen het hart
het roepen van uil elke glimlach verstart

Lijken de struiken op gezichten van vrouwen
die zachtjes roepen, uitnodigend wenken;
hun smeken denken wij heel luid te horen.

Sunset

[Alterego1]

op 1 November 2013




Allerheiligen

Een herfstdag als een andere
maar met een tikkeltje meer verdriet!
De hartenpijn die niemand ziet
ingesloten in het diepste van mijn ziel

Langzaam slenter ik langs de zerken
Aangelegd in mooie bloemenperken
Maar doodstil, alleen verstoort
door een pot chrysanten die zich
ergens in de aarde boort.

Ik kijk naar vele mensen,
die er nu even zijn.
Lachend en keuvelend,
hebben zij dan geen pijn?

Één maal per jaar
is die massa daar.

Vele jonge mensen zijn mij al ontvallen
door ziekte of ongevallen.
Even sta je er bij stil
Het is dan even koud en kil

Jullie hoeven niet die ene dag
naar die laatste rustplaats te gaan.
Doe het ook op een andere dag
denk even na, hoe het zou zijn,
wanneer jij daar lag!

Jullie denken misschien, ik nog niet
Gelijk heb je, tot je ziet
Dat je beste maat een ongeluk had
Hij had dat ook ….niet verwacht!

Claire Vanfleteren

[Alterego1]

op 2 November 2013




Allerzielen

Ze liggen en ze staan er nog,
de geraamten en de graven.
In meters zand, diep en log,
omheind door dikke yzeren staven.

Je loopt er rond, kijkt er naar,
je ontkomt niet aan 't gevoel van kilte.
Diep in 't hart trilt een droevige snaar,
maakt je bang van die enige stilte.

De lanen, 's zomers bijna te mooi,
liggen beladen nu, met bladeren.
De bomen kijken uit over deze kooi,
geen mus, geen muis durft nog te naderen.

Schaars zie je hier en daar,
een verse bloem of overlevende plant.
Resultaat van een pover gebaar,
van de levenden hun kant.

En toch klopt hier één groot hart,
heel traag, jaar in jaar uit.
vervuld van eindeloze smart,
trillend door iedere aardekluit.

Dan komt opeens die dag, ziedaar,
weken ervoor wordt er gewerkt.
Het ego zegt: maak het weer waar,
dat elkeen 't ziet en goed bemerkt.

Hoe lief wij zijn voor onze doden,
hun bedelvend onder een bloementapijt.
Niets kost te veel, er zijn geen noden,
van overdaad één keer geen spijt.

Het blijft zich keer op keer herhalen,
het kan 't slechtste geweten sussen.
Terwijl de dode slaapt zonder betalen,
onder dit prachtig NOVEMBERkussen!!

Ninjavincent

[Alterego1]

op 3 November 2013




Ik drink letters

Ooit dronk ik de letter a
die smaakte naar meer.
Ik wou geen tijd verliezen
en was rap met b in de weer.

Die leidde mij naar de letter c.
Haar uitspraak pruttelde tegen
dus snelde ik naar de d,
die gaf mij een fiere negen.

De letter e wou mee in zee.
Lange klanken weerklonken
en mondden uit bij de f
om er fier als een pauw te pronken.

De g moest met een hoofdletter :
God toonde ons de weg.
In mineur verscheen de h :
g of h, een ware lijdensweg.

Nog te zwijgen over y en i
met of zonder ronde punt ;
de brave letter j knikte steeds ‘ja’
‘Schrijf op gevoel!’ was haar standpunt.

Tot de k aan de deur klopte
en de c verweet dat hij k was.
Liefdevol bluste de l het brandje
en samen dronken ze een kloek glas.

In mei brak het vruchtbaar ei
en werd de mooie m geboren
net toen n een been verloor,
die blies te hoog van de toren.

‘O’ riepen de mensen verbaasd,
‘Wat heeft die n twee knappe benen.’
Zo kwam p op de proppen
om het verloren been te lenen.

Want p wou beslist de quickstep leren
bij de q die leefde in quarantaine
ver weg van de roemrijke r
die over de tong ging, als was ze hautaine.

Sierlijk naderde de slanke s,
het schoolvoorbeeld van elegance
en buigend voor de letter t
bracht deze haar in trance.

‘Je’ spreken ze aan met ‘u’
en elke letter vond dit opperbest
ook de v van vandaag
kent de regels van dit letter-nest.

En gaat de w even wild te keer,
-geen zin om welbespraakt te zijn-
dan schenkt x steeds behulpzaam
een glaasje rustgevende xereswijn.

Ooit dronk ik de letter y
die smaakte naar taal.
En z van zon kwam in mijn leven
en vertelde mij haar verhaal.......

bo’ke

[Alterego1]

op 4 November 2013



Het kaarsje

IJdel brandt het kaarsje,
omringt zich behaaglijk
met licht en schaduw
spiegelt zich in het glas,
deint van links naar rechts
knispert tevreden, blij.
Zijn lichtje van brandend was
lonkt naar alle hoeken,
geeft alles wat het geven kan
blijft naar aandacht zoeken,
helaas kort is zijn bestaan.
Wanneer het straks
stilletjes uit gaat doven,
is alles wat er nog rest
een heel klein stipje as.

Bomi

[Alterego1]

op 5 November 2013




Een liedje

Een simpel liedje
danst immer
in mijn hart

een liedje
speels en vrolijk
zingt in alle tonen

een liedje
van liefde
dat nooit eindigen
mag !

Elisa

[Alterego1]

op 6 November 2013




Spanning...

Zoveel spanning in je lijf
en zoveel stress in je leven,
zodat je adem je beklijft
en je niets meer hebt om te geven.
Je lichaam zo verkrampt
door altijd te willen presteren,
wanneer komt toch de tijd
dat je het eindelijk zal leren.

Dus probeer je over te geven
aan die stille sereniteit.
Voel hoe de rust de spanning bevrijdt.
Laat los die stress
wordt één met het geheel
en je zult voelen,
die innerlijke vrede wordt je deel...

Elisabeth

[Alterego1]

Hier op SeniorenNet bij Poëzie en Proza
verliezen wij met het overlijden van Give
een confrater van het allerhoogste niveau,
die ons jarenlang aangenaam wist te boeien
met zijn rijke poëetische gave.

We zullen hem missen,ook al zal hij in
onze gedachten steeds aanwezig blijven.

Aan de achtbare familie bieden wij via
deze weg,namens alle topichouders van
Poëzie en Proza,onze oprechte deelneming
in het smartelijk verlies dat hen treft.

Bosrankje en Alterego