Je denkt misschien...

[Tilly]

Je denkt misschien......

Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen.

Je denkt misschien
dat je me moet opvrolijken.

Je wilt me misschien weer
zien lachen en genieten.

Je denkt misschien
dat je me moet troosten en adviseren.

Wat ik je vraag is dit:
"wil je nog eens
en nog eens
en nog eens
luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik voel en denk".

Je hoeft alleen maar stil te zijn,
mij aan te kijken, mij tijd te geven.

Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen,
maar als het kan slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt.

Je luisterend aanwezig zijn,
zal mijn dag anders maken.

Marinus van den Berg

[prutske]

Mooi Tilly, zéér mooi! Mag ik verder gaan?

De gedachten van oma zijn vlinders geworden.
Ze fladderen rond in de tuin van haar hoofd.
Ze botsen en struikelen, kennen geen orde.
Zoeken naar iets dat hen ooit werd beloofd.

Iets waar oma van droomde, haar leven lang.
Iets van wacht maar en straks en veel later.
Maar wachten werd onrust en twijfel maakt bang.
Vandaar in haar oog soms een vlinder van water.

Johan van Oers.

[gast48]

Tilly,

Even stilstaan bij je tekst, even een grote pauze inlassen,
om te luisteren naar wat je zegt, om erbij te mogen zijn,
en mijn dag is ook anders...

Gast

[Blemske]

Ja tilly t'is zo mooi die tekst.Veel woorden moeten vaak niet worden gezegd.Alleen er zijn is dikwijls al voldoende.

indien ik je dragen kon
over de diepe grachten
van je gesukkel en je angsten heen,
dan droeg ik je
uren en dagen lang

indien ik woorden kende
om antwoord te geven
op je duizend vragen
over leven,over jezelf,
over liefhebben en
gelukkig worden,
dan praatte ik met je,
uren en dagenlang.

indien ik vrede
in je hart kon planten
door geduldig te wachten
en te hopen
tot het zaad van vrede
in je openbrak
dan wachtte ik,
uren en dagen lang.

indien ik genezen kon
wat omgaat in je hart
aan onmacht,ontevredenheid
en onverwerkt verdriet,
dan bleef ik naast je staan,
uren en dagen lang.

maar ik ben niet groter,niet sterker dan jij
en weet niet alles
en kan niet zoveel,
ik ben maar iemand
op je weg
al uren en dagen lang
en kan allen maar hopen
dat je dit weet
je hoeft niet alleen te vechten
of te huilen
als je iemand hebt
voor uren en dagen lang.

Blemske
l

[gast yves]

We kunnen rond de tafel zitten en praten over een oorlog met zestig miljoen vervlogen menselijke doden ,alsof we over slecht weer praten;we kunnen iedere dag in films en op de televisie in kleur naar bloederige dood kijken ,zonder een traan weg te pinken.Als het aantal doden heel klein en heel nabij is beginnen we in jachtige cirkels te denken.De kern van het probleem is het naakte kille dood-zijn van je eigen ik,en de enige werkelijkheid in de natuur waarvan we absoluut zeker kunnen zijn,en dat is onnoembaar,ondenkbaar.


groeten yves

[NIPSr]

Buitengewoon...al die roerende zinnen...
Zinvol dat gevoel voor mooie dingen....
'k wou dat ik dichten kon.

[Gast]

TILLY

Ik weet hier geen woorden voor
Het is gewoon uit het leven gegrepen

Heel pakkend,

NIENKA

[Tilly]

Voor de medewerkers in de palliatieve zorg:

• Erbij blijven.
  
  Erbij blijven.
  Misschien is dat wel het allermoeilijkste
  in ontmoetingen met mensen die lijden.
  Erbij blijven.
  Niet weglopen, maar blijven.
  Machteloos wellicht, maar blijven.
  
  Blijven bij de mens die rouwt om een verloren dierbare,
  om het verlies van gezondheid, van mobiliteit, …
  Erbij blijven en luisteren,
  al is ’t keer op keer hetzelfde verhaal.
  
  Staan naast de mens
  die hulpeloos is en in de war.
  Al heeft die moderne ‘samen’-leving
  tal van professionele begeleidingen in petto.
  Erbij blijven,
  al is het maar om rust te bieden en
  gemeend te zeggen: “Je staat niet alleen.”
  
  Erbij blijven,
  liefdevol, warm, open… mens-nabij.
  Tijd maken en geven.
  Liefdevol jezelf delen, geven en ontvangen.
  Meeleven,
  vanuit die actieve, snelle, harde wereld
  waarin jij meedraait.
  
  Erbij blijven,
  bij de mens die geen woorden meer heeft.
  Zelfs al ben je oneindig bang van die stilte.
  
  Erbij blijven,
  er gewoon zijn
  en bidden als ’t kan om kracht en moed.
  
  Erbij blijven,
  ’t allermoeilijkste én ’t allermooiste
  dat je een medemens geven kan.
  
  (naar Drs. P.B.Suurmond)

[lutje]

Een ogenblikje stilte
waarin niet wordt gepraat
kan zo duidelijk zeggen
dat je elkaar verstaat

Zo’n ogenblik van stilte
van slechts “aanwezig” zijn
kan een leegte vullen
doorbreekt verdriet en pijn

[nienka.]

Stil zijn en zoveel zeggen
Zonder ook maar iets uit te leggen
Jouw ogen spreken hun taal
Vertellen een heel verhaal

Het is je stilte die hen omgeeft
Het is je aanwezigheid die met hen verder leeft
Er bij blijven en luisteren
Vaak iets liefs toefluisteren
Gefluister dat de stilte doorbreekt
Een stilte die een hechte band kweekt

Tot het echt stil is
Dan komt bij jou het gemis
Maar dat je er was tot het eind
Geeft je vrede houd je overeind

[poesen]

ik heb het ook moeten mee maken 2 maal zelfs, eerst in 1976 toen ons moeder overleden was, en er voor was ze enorm ziek, zewas te bezorgd om ons want ze stelde dezelfde vraag steeds weer en weer.....hoe moet het zonder mij verder, we huilden was woedend op mezelf en op anderen , waarom moest haar dit overkomen enz. ..jullie weten best hoe en wat gevoel het geeft machteloos te zijn.
Nu verleden jaar is men schoonvader overleden weliswaar niet aan een ziekte maar ouderdom, maar dan kwam met men schoonzus weer een harde klap, 2 jaar geleden , kanker, opnieuw voor mij een zware klap, en men wou het eerst behelpen met chemotherapie, toen dit niet aansloeg, was er geen houden meer aan en op korte tijd na 2 jaar heeft ze de strijd , ongelijke strijd moeten opgeven en het kwam.....opnieuw hard aan, alhoewel we allen het zagen aankomen maar niet iedereen wilt een geliefde laten gaan, en zo zijn er immense vele personen, die met amper moed der wanhoop blijven hopen op mirakel wat er nooit komt wie wet misschien binnen 10a20 jaar, laat ons hopen dat eindelijk die ziekte overwonnen kan, julien

[Gast]

Je denkt misschien......

Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen.

Je denkt misschien
dat je me moet opvrolijken.

Je wilt me misschien weer
zien lachen en genieten.

Je denkt misschien
dat je me moet troosten en adviseren.

Wat ik je vraag is dit:
"wil je nog eens
en nog eens
en nog eens
luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik voel en denk".

Je hoeft alleen maar stil te zijn,
mij aan te kijken, mij tijd te geven.

Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen,
maar als het kan slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt.

Je luisterend aanwezig zijn,
zal mijn dag anders maken.

Marinus van den Berg

[nienka.]

Tja... dit maakt je stil...

[zonneke]

Wij zaten aan zijn sterfbad
we wisten dat hij de strijd zou staken
Hij wist dat wij er waren
We hoefden niks te zeggen niks te vragen

Twee jaar had hij de strijd gestreden
Altijd blij en tevreden
Blij als een kind wreef hij in zijn handen
Als we ook maar even bij hem belanden

De tafel steeds gedekt met een glaasje en een kaasje
Een uur lang werd er gelachebekt
Kam en schaar lagen klaar
want dat had hij graag dat ik rommelde in zijn haar

Dan kwam de maand juli
we wisten dat hij zijn laatste strijd ging strijden
Hij wist dat hij verlost ging zijn uit z'n lijden
Al had hij nog zolang bij ons willen blijven
Het afscheid was nabij, dat wist hij
Met zijn laatste krachten
kneep hij in ons handen
Zijn manier om te zeggen
vaarwel....
misschien ontmoet ik jullie nog wel

[biebke]

Je mist heel wat kansen
als je de zorg voor
zieken en stervende,
enkel overlaat aan
professionele zorgverleners.

Er is maar kans op geluk
als levenservaringen niet
weggeduwd worden,
maar terug hun plaats krijgen
in de kern van het leven.