Dat zegt het gevoel
-
Gast
Ik deel met jou mijn woorden.
Geheimen uit een kluis.
Jij geeft mij een vertrouwen.
Bij jou voel ik mij thuis.
Nooit hoef ik te vragen.
om geheim ook zo te laten.
Het gaat gewoon vanzelf.
Daarom ben jij.
Voor altijd zij aan zij.
door dik en ook door dun.
Alles wat ik zeggen wil.
jij bent een vriend voor mij.
Monique.
Geheimen uit een kluis.
Jij geeft mij een vertrouwen.
Bij jou voel ik mij thuis.
Nooit hoef ik te vragen.
om geheim ook zo te laten.
Het gaat gewoon vanzelf.
Daarom ben jij.
Voor altijd zij aan zij.
door dik en ook door dun.
Alles wat ik zeggen wil.
jij bent een vriend voor mij.
Monique.
-
Gast
Als je je ogen sluit, traag
Vol besef alsof ze voor immer
Afscheid nemen
Van de externe lichtbron.
Laat dan je pupillen wennen
Aan de schijnbare duisternis
Die heerst achter
Je gesloten oogleden
Richt je blik
Naar de eindeloze diepten
Van je eigen zijn
En zoek in het naamloze heden
Naar de gewillige toekomst
Zich schuilhoudend in de schatkamer
Van je illustere verleden
Zoek een weg
Als het koele bergriviertje
Dat snijdt door het scherpe gesteente
Van pijnlijke ervaringen,
Zich roekeloos neerstortend
In ogenschijnlijk
Uitzichtloze situaties
Overgeleverd aan de grillen
Van de onvoorspelbare elementen,
De boosheid van rollende donderwolken
Het ongeschonden vertrouwen van nieuw ochtendgloren
De schaamte der verwoestingen
na de storm
Het na-krieken van een
levenslustige dag
De jaloezie van kille, bijtende winden, zich in onbeheerste
woede vormend
tot legioenen van orkanen,
telkens weer,
niet beseffend dat ook hun lot ligt
in de gedwongen deemoed van uiteindelijke rust
Het genot van lustige meanders
door de bochten
van hun argeloos bestaan
Voel je reeds, hoe je gehoor
Zich richt naar verre geluiden
Vanuit jezelf, die passeren langs
Zachte, vervlogen herinneringen
En nog, ga nog verder
Nog dieper in je eigen zijn,
Daal af met al je vermogen
Naar de ultieme gedachte
Naar de plaats, of is het veeleer
Het moment, een ogen – blik
Van opperste zelf – zijn
Waar een lach en een traan
Elkaar als geliefden omarmen
Waar het verhoopte komen
En het verwachte gaan
Elkaar als vrienden verwarmen
Die kern, knooppunt
Van je puurste intimiteit
Die kern, uniek voor ieder van ons
Die nog nooit door iemand, ondanks alle wilskracht
Geheel benoemd kon worden,
amper benaderend
Omdat iedere soortgenoot
Apart is en niemand ooit geheel
Zichzelf kent …
Maar daar, in die onmetelijke diepte
Van je eigen ik, daar in dat heldere
Van bergkristal geslepen spiegeltje,
Schatkamer van je eeuwig hart
Daar, als je heel goed kijkt
Met je voelende ogen
Daar zie je hen wie je lief zijn
In verleden en in heden
En wie je meedraagt naar wat komen gaat
En daar, in dat kleine spiegeltje
Wil ik bij je staan, onuitwisbaar
Als je beschermheer tegen al wie het licht
Van dat mooie spiegeltje dreigt te verduisteren
Dan ook zul je met een warm gemoed
Gevuld met tedere verlangens
Ervaren
Dat echte vriendschap gestuwd wordt
Door onverbreekbare liefde!
Daarom ook, wis hen die het beeld besmeurden
Doch talm niet met verwerken
Want zij zitten voor immer opgesloten, gevangen
In de ervaringen die je uiteindelijk moest doorstaan
Om te worden wie je nu bent
Richt de ogen van je hart
Naar de belofte van een hoopvolle toekomst
En durf te beseffen
Dat wat je voelt
Een onstuitbare stroom kan worden
Naar dat punt aan de einder
Dat punt dat geluk heet,
Jouw geluk!
Zo dichtbij?!
Leun op mij…
Monique.
Vol besef alsof ze voor immer
Afscheid nemen
Van de externe lichtbron.
Laat dan je pupillen wennen
Aan de schijnbare duisternis
Die heerst achter
Je gesloten oogleden
Richt je blik
Naar de eindeloze diepten
Van je eigen zijn
En zoek in het naamloze heden
Naar de gewillige toekomst
Zich schuilhoudend in de schatkamer
Van je illustere verleden
Zoek een weg
Als het koele bergriviertje
Dat snijdt door het scherpe gesteente
Van pijnlijke ervaringen,
Zich roekeloos neerstortend
In ogenschijnlijk
Uitzichtloze situaties
Overgeleverd aan de grillen
Van de onvoorspelbare elementen,
De boosheid van rollende donderwolken
Het ongeschonden vertrouwen van nieuw ochtendgloren
De schaamte der verwoestingen
na de storm
Het na-krieken van een
levenslustige dag
De jaloezie van kille, bijtende winden, zich in onbeheerste
woede vormend
tot legioenen van orkanen,
telkens weer,
niet beseffend dat ook hun lot ligt
in de gedwongen deemoed van uiteindelijke rust
Het genot van lustige meanders
door de bochten
van hun argeloos bestaan
Voel je reeds, hoe je gehoor
Zich richt naar verre geluiden
Vanuit jezelf, die passeren langs
Zachte, vervlogen herinneringen
En nog, ga nog verder
Nog dieper in je eigen zijn,
Daal af met al je vermogen
Naar de ultieme gedachte
Naar de plaats, of is het veeleer
Het moment, een ogen – blik
Van opperste zelf – zijn
Waar een lach en een traan
Elkaar als geliefden omarmen
Waar het verhoopte komen
En het verwachte gaan
Elkaar als vrienden verwarmen
Die kern, knooppunt
Van je puurste intimiteit
Die kern, uniek voor ieder van ons
Die nog nooit door iemand, ondanks alle wilskracht
Geheel benoemd kon worden,
amper benaderend
Omdat iedere soortgenoot
Apart is en niemand ooit geheel
Zichzelf kent …
Maar daar, in die onmetelijke diepte
Van je eigen ik, daar in dat heldere
Van bergkristal geslepen spiegeltje,
Schatkamer van je eeuwig hart
Daar, als je heel goed kijkt
Met je voelende ogen
Daar zie je hen wie je lief zijn
In verleden en in heden
En wie je meedraagt naar wat komen gaat
En daar, in dat kleine spiegeltje
Wil ik bij je staan, onuitwisbaar
Als je beschermheer tegen al wie het licht
Van dat mooie spiegeltje dreigt te verduisteren
Dan ook zul je met een warm gemoed
Gevuld met tedere verlangens
Ervaren
Dat echte vriendschap gestuwd wordt
Door onverbreekbare liefde!
Daarom ook, wis hen die het beeld besmeurden
Doch talm niet met verwerken
Want zij zitten voor immer opgesloten, gevangen
In de ervaringen die je uiteindelijk moest doorstaan
Om te worden wie je nu bent
Richt de ogen van je hart
Naar de belofte van een hoopvolle toekomst
En durf te beseffen
Dat wat je voelt
Een onstuitbare stroom kan worden
Naar dat punt aan de einder
Dat punt dat geluk heet,
Jouw geluk!
Zo dichtbij?!
Leun op mij…
Monique.
-
Gast
Ik zou graag sterren willen plukken
En ik weet dat ze me lukken
Ik zou ze bewaren in mijn hart
Speciaal voor jou leg ik ze apart
Ze zouden mijn ogen doen stralen
En het beste in mij naar boven halen
Daarna zou ik ze aan jou schenken
Dat is voor mij een aanschenken
Zolang deze sterren blijven schijnen
Zal onze vriendschap nooit verdwijnen
Monique.
En ik weet dat ze me lukken
Ik zou ze bewaren in mijn hart
Speciaal voor jou leg ik ze apart
Ze zouden mijn ogen doen stralen
En het beste in mij naar boven halen
Daarna zou ik ze aan jou schenken
Dat is voor mij een aanschenken
Zolang deze sterren blijven schijnen
Zal onze vriendschap nooit verdwijnen
Monique.
-
Gast
Het gedicht Duizend rozen
Op de wereld staan wel duizend rozen, al gaf ik elke roos aan jou, was dat nog niet genoeg om te zeggen hoeveel ik van je hou !
Monique.
Op de wereld staan wel duizend rozen, al gaf ik elke roos aan jou, was dat nog niet genoeg om te zeggen hoeveel ik van je hou !
Monique.
-
Gast
Even laten weten
even laten weten
even laten horen
ben je niet vergeten
wilde je niet storen
met een groet
hoe klein die ook is
een kus voor iemand
die ik heel erg mis
Monique.
even laten weten
even laten horen
ben je niet vergeten
wilde je niet storen
met een groet
hoe klein die ook is
een kus voor iemand
die ik heel erg mis
Monique.
-
Gast
Tilly schreef:mdw1955 schreef:
Geregistreerd op: 28-6-2006
Woonplaats: Dendermonde
Geplaatst: Zo 10 Sep 2006, 13:09 Onderwerp: Dat zegt het gevoel ,mijne lieve besh
--------------------------------------------------------------------------------
Mijne lieve besh ,
Aan onz hondje is er niet meer
en dat doet zo pijn ,dat doet zeer .
Altijd vrolijk ,blij en ontzettend
trouw .
Je kon zo genieten ,mijne lieve besh
en dat deden we van jou ook .
De laatste uren was voor jou niet
meer fijn ,
en om jou zo te zien deed ons
pijn .
De vlammenzee moet verschrikkelijk
geweest zijn .
Ga nu maar slapen , iemand anders
zorgt voor jou .
Iemand die je nie kent ,ze blijft jou
misschien ook trouw.
Lieve besh ,je zijt voor altijd in ons
hart
In een heel speciaals plaatsje ,heel
apart .
Monique .
-
Gast
Liedje (Naar bed)
Naar bed, naar bed, naar bed
Het is uit met de pret
Eerst was je je handen
Dan poets je je tanden
Dan je pyama/nachtpon aan
En is het tijd om slapen te gaan
Naar bed, naar bed, naar bed
Het is uit met de pret
Monique.
Toen we nog klein waren .
Naar bed, naar bed, naar bed
Het is uit met de pret
Eerst was je je handen
Dan poets je je tanden
Dan je pyama/nachtpon aan
En is het tijd om slapen te gaan
Naar bed, naar bed, naar bed
Het is uit met de pret
Monique.
Toen we nog klein waren .