Clair-obscur

[Johana-Maria]

uvi,
zomaar...

dat kan toch ook?!

Om je een lang en mooi en vooral
rustig-vredig Pinksterweek-end toe te wensen

waar je ook bent,

wat je ook doet!

Groeten
johanamaria

[uvi]

Dag J-M,


Zo maar ... passeert het leven.
Dank dat je even langs kwam.

Geniet nog van je dag ... waar en hoe dan ook ...

Uvi

[uvi]

Lieu de mémoire


Ik hou het meest van de zee in mijn hoofd.
Als ik een meeuw hoor over land.
Of als wind door de radio waait.
In de luisterhaven van m'n oren.

Ik verlang naar de zee. Voor even.
Als ze moe is. En alleen. Achter gelaten.
Door tonnen toeristen, die bruin gebraden,
voor een jaar achter hun tv verzanden.

Dan is de zee van mij.
Beklim ik de tijd. Als een dijk.
Kijk ik over de duinen.
Naar de verte van het verlangen.

Morgen.
Daar ligt mijn leven te wachten.
Op mij.
Vandaag blijf ik nog even bij mezelf.
Met averij.

Wat overblijft van gisteren.

Uvi

[denook]

Uvi verlangt naar de zee. Voor even.
Als ze moe is. En alleen.

Wie niet uvi?

Ik hou ook van mensen die moe zijn,
die gaan rusten,
maar toch nog even willen vertellen
waarom ze eigenlijk moe zijn.

En ze vertellen en zijn moe.

En ze willen meer vertellen,
doch ze zijn te moe
en hun laatse 'vertelsels'
blijven dan dikwijls hangen,
bij hen, bij mij.

Zeer interessant soms.

Nog een zalige hoogdag uvi.

[Johana-Maria]

Heb genoten van je gedicht uvi!

de zee...
dat is iets enigs...

"..de verte van het verlangen"

iets van de eeuwigheid
iets van oneindigheid
iets van God

iets van een onvoldaan verlangen

Groeten
J-M

[ferry]

[quote="

Dan is de zee van mij.
Beklim ik de tijd. Als een dijk.
Kijk ik over de duinen.
Naar de verte van het verlangen.

Morgen.
Daar ligt mijn leven te wachten.
Op mij.
Vandaag blijf ik nog even bij mezelf.
Met averij.
wat overblijft van gisteren.
Uvi /quote]

uvi : mooi
en altijd denken , morgen ......
.... en altijd blijft het verlangen .......
zeer herkenbaar
Fernanda

[uvi]

Dag J-M en Fernanda,

Morgen.
We raken maar niet uit dat spinnenweb van (valse?) hoop.
Terwijl
vandaag het leven klopt. Zoals het is.

Toen ik over de zee schreef,
lag morgen iets verder af dan vandaag.

Morgen is dichterbij gekomen.
Ik kan 'hem' bijna voelen.

En dan voel ik haar.
Met mijn lichaam en mijn ziel.


Uvi


Ik hoop dat 'gisteren' nog een tijdje weg blijft.

[Gast]

ik begrijp het allemaal niet zo goed uvi

ben maar een voorbijganger- tobias-
die zoekt

ik houd van het CLAIR -OBSCUR

vecht u met de tijd.....

zoals de zee die altijd komt en gaat
gisteren...vandaag.... morgen....
en niemand die het tegenhoudt

ik kom hier graag uvi en vind soms
wel iets ....
een schelpje.....

ik lees het zeker niet zoals u het schreef uvi
maar....
u geeft het ons en
daarom dank

kom nog terug
tobias

[uvi]

quote="tobias"]

"

ik begrijp het allemaal niet zo goed uvi

ben maar een voorbijganger- tobias-
die zoekt

ik houd van het CLAIR -OBSCUR

vecht u met de tijd.....

zoals de zee die altijd komt en gaat
gisteren...vandaag.... morgen....
en niemand die het tegenhoudt

ik kom hier graag uvi en vind soms
wel iets ....
een schelpje.....

ik lees het zeker niet zoals u het schreef uvi
maar....
u geeft het ons en
daarom dank

kom nog terug
tobias[/quote]





Dag voorbijganger,


Ben jij een gelukkig man.
Stel je voor dat je dit alles begreep.
Zou er dan nog een reden zijn
om voorbij te komen?

Ik ben bang om je schelpje te breken.
Zou zo graag er wat helder zand instrooien.
Maar neem ik dan jouw mysterie niet af?

Ik mag je magie niet stelen.

Maar 'haar' staat er niet veel meer op mijn hoofd.
Dus dat moet toch wat anders zijn.

Misschien lees je nu weer een ander verhaal.
En dan weer ... en weer ...


Uvi



PS.
Ik sta volledig achter jouw bottom-line, Tobias!


[/b]

[Gast]

uvi
weet u
wat volgens de KLEINE PRINS een
woestijn zo speciaal en boeiend maakt.......

omdat zij ergens...
diep in haar schoot een BRON verborgen houdt

dat is haar schat
dat is het essentiele verborgen voor de ogen
alleen het hart kan haar vinden

dank uvi voor uw zo mooie antwoord
er kwam een heel grote glimlach op m'n gelaat
en ik voelde me
gelukkig

tobias

[uvi]

Strandlopers


Handen wandelen
langs de kustlijn.
De tijd en de werkelijkheid
vergeten.

Wij stelen
immers van de wettelijkheid.
Verboden vreemden
zijn we voor mekaar.

Wij vluchten
in de meeuwen.
Het land
houdt ons niet tegen.

De zee ligt
over de breedte van de dag.
De lucht als een laken
over ons spiegelbeeld.


Uvi

[uvi]

De stap van een Muze.


Lichtvoetig, was de titel.
Het leek mij een 'epitheton ornans' voor een Griekse god.
Liefst een godin.
Maar hij, mijn blauwe god, gebruikte het als titel voor een column.

Hij schrijft lichtvoetig. Teder. Alsof het met een pluim gebeurt.
Niet met een pen.
Die krast in papier. Als een kraai in de lucht.

Neen, eerder als een spiritueel wolkje waarop een mystica glimlacht.
Wellicht woont daar ergens in de buurt de Muze wel.
Wazig als een aangedampte spiegel waarin de dichter zich meent te herkennen.
Want een Muze moet zoiets zijn als een Engel. Zonder geslacht.

Voor mij is ze een verre vrouw. Gekleed als een herfstige ochtend.
Wat gerijmd spinrag tussen de haren. Kastanjeogen. En lippen van letters.
Maar voor een dame zal dat, vermoed ik,
een zeldzame prins zijn. Misschien wel op een wit paard.
Een gekuste kikker net terug van z'n reïncarnatie.

Misschien beledig ik mijn blauwe ridder nu wel.
En ziet hij zich eerder als een helmboswuivende krijgsheer.
Die gedurfde gedachten kleedt in tot aan de kin geharnaste letters.
Ze infiltreert met puntige spitstechnologie in een wedloop van gewapende woorden.
In de kosmos van het alfabet.

Maar neen, zo kén ik hem toch niet.
Sommige mannen vechten tegen de tederheid.
Alsof het de pest betreft. Of iets minder, een vrouwenkwaaltje in de menopauze.
Want een man moet een macho zijn. Een beschermheer van vrouw en heerd.

Zo val ikzelf buiten de boot.
Geen gulden spoor te bekennen. Geen veldslag. Geen tromgeroffel.
Maar letters geparfumeerd met dauw. Gesluierd onder het ochtendlicht.
Dat aarzelend een dag opent.

Liefst lichtvoetig. Als een zacht kabbelende zee.
Waar ik straks langs de kustlijn stappen schrijf in het zand.
Zo lichtvoetig dat ze verdwijnen voor ik ze heb opgetekend.


Uvi

[denook]

Ik denk uvi, dat ieder een eigen muze heeft;

althans diegenen die er een nodig hebben.

We hebben allemaal onze eigen muze, maar

velen zien ze niet of beseffen niet dat ze er is.

Jij ziet ze als een Engel (met hoofdletter l).

Vrouwelijke dromers zien een witte ridder.

Maar ... een muze blijft toch vrouwelijk.

Hebben niet alle mannen meer vrouwelijks in

zich, dan vrouwen mannelijke eigenheden?

Ik denk dat zomaar omdat ik een man ben

en dus eigenlijk alleen over mezelf kan oordelen.

Gevoelens, verzuchtingen, dromen, gebeden;

laat de muze ons maar leiden en kanaliseren

om alles naar buiten te brengen.


groeten in vriendschap - - denook - -


weet dat ik uvi lees van a tot z; weet ook dat
ik weinig tijd heb om zelf altijd te reageren
en dat ik oh zo traag typ.

[Maria-Christina]

UVI, ik heb respect voor eenieders overtuiging, zolang die oprecht is
en ook getuigt van respect voor andersdenkenden.
Zolang zitten wij wel op elkaars golflengte denk ik.

Toch voel ik hier af en toe een zekere pijn,
neen, niet bij U,
maar wel bij mezelf,
omdat U, vrijwillig afstand doet
van wat het grootste goed is in mijn leven
(en gelukkig nog van vele andere mensen)
" God aanvaarden en verbonden proberen
te leven met Hem, en door Hem
met de medemensen op mijn weg."

Waarschijnlijk komt U niet op mijn topic,
toch zou ik U durven vragen
om deze keer eens een uitzondering te maken.

Ik wil niemand iets opdringen,
maar anderen verwoordden daar voor mij
wat ook het doel is van mijn bestaan.
(vooral in de 3 laatste teksten).

Ik wens U een weg die U gelukkig maakt,
mag ik eens een gebedje voor U doen?

Dank UVI, voor prachtige teksten van uw hand
die ik hier mocht vinden.

Maria-Christina

[Johana-Maria]

Even reageren,
zonder in discussie te willen gaan.
ZEKER NIET.

Ik wou gewoon zeggen dat, als ik uvi lees,
dat ik dan blij ben iemand te ontmoeten met een
zó vrije geest, die kan beroeren en ontroeren
en dat vind ik prachtig!

En éénieder van ons heeft z'n diepe pijn en verdriet,
zijn vreugden en ogenblikken van geluk,
zijn geheim=mysterie , zijn Weg,
ZIJN EIGEN WEG , ZIJN EIGEN LEVEN.

En dààr heb ik zo'n enorm grote eerbied voor!
Er is in de mens zijn diepste "zijn", zijn diepste wezen
waar wij nooit mogen binnendringen.

Ieder heeft het RECHT om dat te bewaren!


Met m'n grote eerbied voor jou Maria-Christina
en voor jou uvi.

(Verontschuldiging als ik het niet zo goed kon uitdrukken,
het is ook zo delikaat, zo delikaat....
Mag men er eigenlijk wel aan raken?
Ik hoop dat u me begrijpt uvi en me vergeeft als ik het mis had
misschien mocht ik het wel niet schrijven?)

Genegen groeten
johana maria