Mijn gedachten en gevoelens.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Bomi,
Dank voor al je lieve en mooie bijdragen op mijn beide topics.
Ik hoop dat alles nu weer goed gaat met jou, de familie, de vrienden?
Er af en toe eens tussenuit muizen kan geen kwaad.
Er is nog een leven buiten sen.net nietwaar.
"Lobbÿen."
zo levensecht geschreven, Bomi.
Dat zal in de komende weken nog wel meer gebeuren.
Geef mij maar de natuur, liever dan uren of dagen in een conferentiezaal.
lieve groeten en dank je wel,
ria
Dank voor al je lieve en mooie bijdragen op mijn beide topics.
Ik hoop dat alles nu weer goed gaat met jou, de familie, de vrienden?
Er af en toe eens tussenuit muizen kan geen kwaad.
Er is nog een leven buiten sen.net nietwaar.
"Lobbÿen."
zo levensecht geschreven, Bomi.
Dat zal in de komende weken nog wel meer gebeuren.
Geef mij maar de natuur, liever dan uren of dagen in een conferentiezaal.
lieve groeten en dank je wel,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Beste Bomi
jij kunt prachtig schrijven , mooie gedichten maken
en jouw gemaakte illustraties spreken mij altijd aan
er zit een zekere fijnheid in en ze zijn nooit te !! Ze zijn mooi !!
Die fijnheid vind ik terug in alles en in al jouw bezoeken in de topic s
ook bij mij
Bomi je moet een fijn iemand zijn , zo zelden kom ik bij je schrijven
( ik geef toe , als ik het doe , gaat het van mijn nachtrust af omdat ik
nu eenmaal een t v kijker ben , dat geef ik grootmoedig toe
daardoor heb ik ook 2 jaar de boot afgehouden toen Klaartje mij op
senniorennet wou zetten )
en daarom apprecieer ik het zo dat jij , desondanks , toch lieve
wensen en mooie dingen bij mij plaatst !!
Dankjewel !! Liefs Fernanda
wat gisteravond niet wou lukken : een stukje van onze tuin
Laatst gewijzigd door ferry op 07 mei 2010, 10:15, 2 keer totaal gewijzigd.
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Bomi,
lees hierboven met genoegen
de fantastische complementen van Jure
Naar mijn mening, een van de betere schrijvers
beoordeling gedichten zo mooi met o.a. het prachtige ''lobbyen'' en
stukje uit ''Sfeer''
Bomi ke, zal de basis toch een goede scholing hebben?
Of zou het komen omdat we nu hh hebben
Lieve groetjes en hopelijk een zonnig weekend schrijfster
lees hierboven met genoegen
de fantastische complementen van Jure
Naar mijn mening, een van de betere schrijvers
beoordeling gedichten zo mooi met o.a. het prachtige ''lobbyen'' en
stukje uit ''Sfeer''
Bomi ke, zal de basis toch een goede scholing hebben?
Of zou het komen omdat we nu hh hebben
Lieve groetjes en hopelijk een zonnig weekend schrijfster
Laatst gewijzigd door schrijfster op 07 mei 2010, 11:45, 1 keer totaal gewijzigd.
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
ik sluit mij aan bij de lovende woorden van Jure
'Lobbÿen'
heb ik nu pas gelezen
zoals altijd weer heel kleurrijk gegeven
het mag er zeker wezen
lieve weekendgroetjes,
gustilpe
ik sluit mij aan bij de lovende woorden van Jure
'Lobbÿen'
heb ik nu pas gelezen
zoals altijd weer heel kleurrijk gegeven
het mag er zeker wezen
lieve weekendgroetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Het schrijven over ' de bevrijding ' bij schrijfster deed me er
weer aan denken dat ik ooit over vluchten gaan had
geschreven. Het is hier al eens geplaatst maar ik doe het nog eens.
Die belevenissen zouden niet mogen verloren gaan.
Gisteren in het programma Koppen nog een colaborateur de lof
van Adolf Hitler horen zingen.
Mijn haren gaan dan recht omhoog staan!
De vlucht.
Moeder komt naar buiten gelopen één hand tegen haar mond geklemd roepend “ Het is oorlog! O mijn God! O mijn God! Wat gaat er nu gebeuren? ‘ De mannen kwamen sneller naar huis dan normaal, het nieuws zorgde overal voor paniek.
Die avond werd er samen met de familie en buren overleg gepleegd, zo ging dat in die tijd. Buren wáren buren. We zouden vluchten zo ver mogelijk weg van de vijand. Koortsachtig werden de nodige voorbereidingen getroffen, de vrouwen zorgden voor alles wat het huishouden aanging, de mannen voor het transport. Mijn vader en één van de ooms hadden twee herenfietsen aan elkaar gesleuteld, op de twee buizen in ’t middenstuk lag een stevige houten plank die dienen moest om zoveel mogelijk bagage op te stapelen. Ieder in de groep had een fiets bij de hand volgeladen met huisgerief. Alleen mijn moeder en een van de buurvrouwen duwden elk een wandelwagentje met soms één soms twee kinderen in. De bodem onderin nog volgestouwd met dekens waar ik als één van de twee kleinste bovenop zat.
Het vertrek is me ontgaan, alleen weet ik dat we de ganse dag stapten duwden en trokken elkaar verder helpend waar nodig was. De grote wegen werden zoveel mogelijk gemeden ‘ te gevaarlijk vonden ze.’ Een paar nachten kregen we onderdak op een boerderij in de hooischuur. Slapen gebeurde met de kleren aan en een deken over je heen. Wat me het meest bijgebleven is zijn de vroege morgens . Opstaan en regelrecht iedereen naar de waterput, de mannen haalden de emmer naar boven en de wasbeurt kon beginnen. Mannen in bloot bovenlijf de bretellen hingen over de broek omlaag, kinderen spetterden en maakten ook toen plezier. Her rare is dat er me van eten niets is bijgebleven, maakten de vrouwen het zelf, kochten ze het op de boerderij of kregen we het? Ik weet het niet meer.
Stappen en lopen dat was het enige wat telde, om de weg zo kort mogelijk te houden liepen we dwars door de weiden om zo het volgende dorp te bereiken. Uit de groep achter ons werd luid geroepen en gefoeterd, een van de buurvrouwen had in een koeienvla getrapt! De mannen hadden plezier en grinnikten, de vrouwen probeerden met een handenvol gras de schade te herstellen. Die kleine tegenslag was snel vergeten toen even later de sirene in de verte bomalarm gaf. Iedereen sleepte de fietsen onder een boom en ging schuilen in een greppel tot het alarm afgeblazen werd. Op één van die schuilpartijen vlogen mijn neef en ik snel in een gracht, te laat merkten we dat er water in stond. Resultaat een uitbrander van de twee mama’s. Droge kleren gezocht en weer verder.
Hoe ver we al waren weet ik niet maar het was wel zo dat er vluchtelingen ons voorbij kwamen uit de andere richting. Informatie werd uitgewisseld toch trokken we verder. Mijn grootmoeder had haar been bezeerd was denkelijk ook doodmoe kon haast niet meer stappen. Geen probleem besloten de mannen, waar eerst de meeste bagage gelegen had op die dubbele fiets werd plaats gemaakt, zo dat ze er kon zitten, gesteund door de hoop bagage. Voor de mannen een extra last. Het grote probleem was dat telkens er bomalarm was de bomma er niet al te zacht vanaf werd gehaald en aan de kant gedeponeerd. Jaren later werd er thuis door de kinderen nog mee gelachen: ‘Alarm bomma in de gracht! ‘ Je riskeerde wel een oorvijg want ook dat hoorde bij die tijd.
Méér en meer mensen kwamen ons uit de andere richting tegemoet, we hoorden dan voor de eerste keer dat de Duitsers zich vóór ons bevonden en dat we bijna aan de Franse grens zaten. Het was in een klein dorp, één grote straat en een paar zijstraatjes. Na overleg werd er beslist dat we bij de pastorij zouden aanbellen, de pastoor trok een bedenkelijk gezicht bij het aanhoren van ons verhaal maar was dadelijk bereid ons te helpen. Hij vergezelde ons naar een kleine feestzaal de enige die de parochie rijk was. Op de scène liet hij door een paar inwoners uit het dorp stro uitspreiden daar konden we de nacht doorbrengen. Er werd geplaagd dat er beslist ratten in het stro zaten wat ons kinderen wel waar leek je hoorde alleen geritsel. Stadskinderen weten niet dat stro altijd ritselt en kraakt.
Midden in de nacht was er bomalarm, de koster die vlakbij woonde kwam ons halen en bracht ons naar een schuilkelder, koud met dekens omgeslagen zaten we op elkaar gepakt in het donker. Mijn vader zat op een lage bank op elke knie een kind, mijn broer en ikzelf, zijn sterke armen om ons heen. Boven onze hoofden hoorden we de kogels fluiten en doffere slagen van granaten. Angst was voelbaar, allesoverheersend. Eén van de dorpelingen bad in ’t Frans, wij in ’t Vlaams. Dat heeft zo geduurd tot het begon te klaren en het alarm werd afgeblazen. Iedereen opgelucht naar buiten, alleen mijn vader kon zich niet bewegen, zijn benen weigerden dienst. Door het lange zitten in dezelfde houding was zijn bloedsomloop gestremd. Een van de ooms en mijn grootvader hebben hem naar buiten gedragen op zijn rug in ’t vochtige gras gelegd. Hoe lang ze zijn benen gewreven en geplooid hebben weet ik niet maar na een tijdje was hij weer klaar om te lopen. De dorpelingen gaven ons iets te eten en er werd ons aangeraden rechtsomkeer te maken. Eén van hen stond via radio in contact met het geheime leger en bevestigde dat de Duitsers onze kant opkwamen.
Van de terugtocht herinner ik me niets. Raar maar waar, iedereen was moe denkelijk heb ik veel geslapen. We waren net één week op weg geweest. Dichter bij huis is een van de buren op zijn fiets gesprongen en vooruit gereden om de toestand thuis te verkennen. De man bracht het nieuws dat onze straat vol stond met geparkeerde legervoertuigen die blijkbaar uit een andere richting Hasselt binnen getrokken waren. Dat beeld van die colonne zie ik nog altijd, hoef er mijn ogen niet eens voor te sluiten.
Nadien begon de tijd van verduisteren, ( bevel is bevel ) ramen en deuren beplakt met donker papier en oude dekens zodra het begon te schemeren. Nog later het schuilen in onze kelder, omgebouwd als slaapruimte de plafonds verstevigd met treinbiels. Het keldergat was afgesloten om maar geen licht door te laten. Een kleine anekdote, onze buren die zelf geen kelder hadden kwamen bij bomalarm bij ons schuilen in de kelder. Op een nacht stond plots de buurman in z’n ondergoed bij ons in de kelder met zijn broek over zijn arm geslagen. Mijn vader vroeg waar zijn vrouw was, hij had haar gewoon vergeten! Dat was angst hebben!
Het werd een tijd van rantsoenering, zegeltjes en kopen in ’t zwart tegen woekerprijzen. In ons kleine tuintje was geen bloemetje te vinden, aardappelen en groenten des te meer. Eén keer in de week een vleesmaaltijd, brood en pap van afgeroomde melk.
Honger had je niet maar je wist niet beter, toch hebben we het overleefd.
Bomi
( 2003 )
-
Het schrijven over ' de bevrijding ' bij schrijfster deed me er
weer aan denken dat ik ooit over vluchten gaan had
geschreven. Het is hier al eens geplaatst maar ik doe het nog eens.
Die belevenissen zouden niet mogen verloren gaan.
Gisteren in het programma Koppen nog een colaborateur de lof
van Adolf Hitler horen zingen.
Mijn haren gaan dan recht omhoog staan!
De vlucht.
Moeder komt naar buiten gelopen één hand tegen haar mond geklemd roepend “ Het is oorlog! O mijn God! O mijn God! Wat gaat er nu gebeuren? ‘ De mannen kwamen sneller naar huis dan normaal, het nieuws zorgde overal voor paniek.
Die avond werd er samen met de familie en buren overleg gepleegd, zo ging dat in die tijd. Buren wáren buren. We zouden vluchten zo ver mogelijk weg van de vijand. Koortsachtig werden de nodige voorbereidingen getroffen, de vrouwen zorgden voor alles wat het huishouden aanging, de mannen voor het transport. Mijn vader en één van de ooms hadden twee herenfietsen aan elkaar gesleuteld, op de twee buizen in ’t middenstuk lag een stevige houten plank die dienen moest om zoveel mogelijk bagage op te stapelen. Ieder in de groep had een fiets bij de hand volgeladen met huisgerief. Alleen mijn moeder en een van de buurvrouwen duwden elk een wandelwagentje met soms één soms twee kinderen in. De bodem onderin nog volgestouwd met dekens waar ik als één van de twee kleinste bovenop zat.
Het vertrek is me ontgaan, alleen weet ik dat we de ganse dag stapten duwden en trokken elkaar verder helpend waar nodig was. De grote wegen werden zoveel mogelijk gemeden ‘ te gevaarlijk vonden ze.’ Een paar nachten kregen we onderdak op een boerderij in de hooischuur. Slapen gebeurde met de kleren aan en een deken over je heen. Wat me het meest bijgebleven is zijn de vroege morgens . Opstaan en regelrecht iedereen naar de waterput, de mannen haalden de emmer naar boven en de wasbeurt kon beginnen. Mannen in bloot bovenlijf de bretellen hingen over de broek omlaag, kinderen spetterden en maakten ook toen plezier. Her rare is dat er me van eten niets is bijgebleven, maakten de vrouwen het zelf, kochten ze het op de boerderij of kregen we het? Ik weet het niet meer.
Stappen en lopen dat was het enige wat telde, om de weg zo kort mogelijk te houden liepen we dwars door de weiden om zo het volgende dorp te bereiken. Uit de groep achter ons werd luid geroepen en gefoeterd, een van de buurvrouwen had in een koeienvla getrapt! De mannen hadden plezier en grinnikten, de vrouwen probeerden met een handenvol gras de schade te herstellen. Die kleine tegenslag was snel vergeten toen even later de sirene in de verte bomalarm gaf. Iedereen sleepte de fietsen onder een boom en ging schuilen in een greppel tot het alarm afgeblazen werd. Op één van die schuilpartijen vlogen mijn neef en ik snel in een gracht, te laat merkten we dat er water in stond. Resultaat een uitbrander van de twee mama’s. Droge kleren gezocht en weer verder.
Hoe ver we al waren weet ik niet maar het was wel zo dat er vluchtelingen ons voorbij kwamen uit de andere richting. Informatie werd uitgewisseld toch trokken we verder. Mijn grootmoeder had haar been bezeerd was denkelijk ook doodmoe kon haast niet meer stappen. Geen probleem besloten de mannen, waar eerst de meeste bagage gelegen had op die dubbele fiets werd plaats gemaakt, zo dat ze er kon zitten, gesteund door de hoop bagage. Voor de mannen een extra last. Het grote probleem was dat telkens er bomalarm was de bomma er niet al te zacht vanaf werd gehaald en aan de kant gedeponeerd. Jaren later werd er thuis door de kinderen nog mee gelachen: ‘Alarm bomma in de gracht! ‘ Je riskeerde wel een oorvijg want ook dat hoorde bij die tijd.
Méér en meer mensen kwamen ons uit de andere richting tegemoet, we hoorden dan voor de eerste keer dat de Duitsers zich vóór ons bevonden en dat we bijna aan de Franse grens zaten. Het was in een klein dorp, één grote straat en een paar zijstraatjes. Na overleg werd er beslist dat we bij de pastorij zouden aanbellen, de pastoor trok een bedenkelijk gezicht bij het aanhoren van ons verhaal maar was dadelijk bereid ons te helpen. Hij vergezelde ons naar een kleine feestzaal de enige die de parochie rijk was. Op de scène liet hij door een paar inwoners uit het dorp stro uitspreiden daar konden we de nacht doorbrengen. Er werd geplaagd dat er beslist ratten in het stro zaten wat ons kinderen wel waar leek je hoorde alleen geritsel. Stadskinderen weten niet dat stro altijd ritselt en kraakt.
Midden in de nacht was er bomalarm, de koster die vlakbij woonde kwam ons halen en bracht ons naar een schuilkelder, koud met dekens omgeslagen zaten we op elkaar gepakt in het donker. Mijn vader zat op een lage bank op elke knie een kind, mijn broer en ikzelf, zijn sterke armen om ons heen. Boven onze hoofden hoorden we de kogels fluiten en doffere slagen van granaten. Angst was voelbaar, allesoverheersend. Eén van de dorpelingen bad in ’t Frans, wij in ’t Vlaams. Dat heeft zo geduurd tot het begon te klaren en het alarm werd afgeblazen. Iedereen opgelucht naar buiten, alleen mijn vader kon zich niet bewegen, zijn benen weigerden dienst. Door het lange zitten in dezelfde houding was zijn bloedsomloop gestremd. Een van de ooms en mijn grootvader hebben hem naar buiten gedragen op zijn rug in ’t vochtige gras gelegd. Hoe lang ze zijn benen gewreven en geplooid hebben weet ik niet maar na een tijdje was hij weer klaar om te lopen. De dorpelingen gaven ons iets te eten en er werd ons aangeraden rechtsomkeer te maken. Eén van hen stond via radio in contact met het geheime leger en bevestigde dat de Duitsers onze kant opkwamen.
Van de terugtocht herinner ik me niets. Raar maar waar, iedereen was moe denkelijk heb ik veel geslapen. We waren net één week op weg geweest. Dichter bij huis is een van de buren op zijn fiets gesprongen en vooruit gereden om de toestand thuis te verkennen. De man bracht het nieuws dat onze straat vol stond met geparkeerde legervoertuigen die blijkbaar uit een andere richting Hasselt binnen getrokken waren. Dat beeld van die colonne zie ik nog altijd, hoef er mijn ogen niet eens voor te sluiten.
Nadien begon de tijd van verduisteren, ( bevel is bevel ) ramen en deuren beplakt met donker papier en oude dekens zodra het begon te schemeren. Nog later het schuilen in onze kelder, omgebouwd als slaapruimte de plafonds verstevigd met treinbiels. Het keldergat was afgesloten om maar geen licht door te laten. Een kleine anekdote, onze buren die zelf geen kelder hadden kwamen bij bomalarm bij ons schuilen in de kelder. Op een nacht stond plots de buurman in z’n ondergoed bij ons in de kelder met zijn broek over zijn arm geslagen. Mijn vader vroeg waar zijn vrouw was, hij had haar gewoon vergeten! Dat was angst hebben!
Het werd een tijd van rantsoenering, zegeltjes en kopen in ’t zwart tegen woekerprijzen. In ons kleine tuintje was geen bloemetje te vinden, aardappelen en groenten des te meer. Eén keer in de week een vleesmaaltijd, brood en pap van afgeroomde melk.
Honger had je niet maar je wist niet beter, toch hebben we het overleefd.
Bomi
( 2003 )
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Bomi!
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
Lieve Bomi,
wens je een fijne moederdag!!
Geniet van je kinderen en kleinkinderen
kom wel dikwijls lezen hoor!
Lobbyen,je humor komt erin
Bloemknopje, een pareltje
De vlucht
in één ruk uitgelezen!Héél vlot geschreven,
doe verder,je hebt talent!!!
Herrinner me wel de rantsoenbonnen en de
beschieting tijdens de bevrijding,
de verduisteringen,het vluchten,rare taferelen
waar kinderen die uit hun bedjes werden gehaald
ondersteboven naar de kelder werden gebracht!
lieve groeten
Nele
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Bomi lieve,
We wensen jou van harte een heel fijne Moederdag
en bedanken je voor je lief bezoek en de prachtige
fijn bewerkte foto van een mooie fuchsia
Moet ik je nog zeggen hoe graag we in jouw stekje
komen wandelen om te genieten van je gevoelvolle
poëzie ? Je weet nu al lang dat we trouwe lezers zijn !
Lieve groetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
zee - Lid geworden op: 30 okt 2006, 12:35
dag bomi
hier ben ik terug zit een beetje in de put
geraak er wel terug doorheen
Er woont een clowntje in mijn hart.
Het ik heel klein,maar heel apart ?
Het kan dansen en zingen,
lachen en zingen.
Heb je verdriet en moet je wenen,
dan mag je het altijd lenen.
grtjes
zee
hier ben ik terug zit een beetje in de put
geraak er wel terug doorheen
Er woont een clowntje in mijn hart.
Het ik heel klein,maar heel apart ?
Het kan dansen en zingen,
lachen en zingen.
Heb je verdriet en moet je wenen,
dan mag je het altijd lenen.
grtjes
zee
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Na een druk weekend even komen lezen, iedereen een welgemeend ' merci ' voor alles hier geplaatst
Schuin bekeken 1
Echo.
Vogels fluiten, zingen
naar hartenlust, kwinkelerend
hun lentelied,
open ramen vangen de echo.
Een groepje kleuters
dolt uitgelaten, roepend, tierend,
bezet de speelweide,
de buurt hoort de echo.
Kermismuziek schalt
met volle sterkte
over de mensenmassa heen,
heel ver draagt de echo.
Winden tempeesten,
woelen de wereld
door elkaar,
ruw schurend klinkt de echo.
Zwarte wolken
spelen hotsend, botsend,
donder dondert,
nazinderend beeft de echo.
* * * * *
Oorlogsgeluiden,
bommen, raketten, handgranaten
ontploffen, scherven fluiten,
angstig wachten mensen op de echo,
opgelucht, weer een keer
aan de dood ontsnapt.
Bomi.
(2010)
-
Na een druk weekend even komen lezen, iedereen een welgemeend ' merci ' voor alles hier geplaatst
Schuin bekeken 1
Echo.
Vogels fluiten, zingen
naar hartenlust, kwinkelerend
hun lentelied,
open ramen vangen de echo.
Een groepje kleuters
dolt uitgelaten, roepend, tierend,
bezet de speelweide,
de buurt hoort de echo.
Kermismuziek schalt
met volle sterkte
over de mensenmassa heen,
heel ver draagt de echo.
Winden tempeesten,
woelen de wereld
door elkaar,
ruw schurend klinkt de echo.
Zwarte wolken
spelen hotsend, botsend,
donder dondert,
nazinderend beeft de echo.
* * * * *
Oorlogsgeluiden,
bommen, raketten, handgranaten
ontploffen, scherven fluiten,
angstig wachten mensen op de echo,
opgelucht, weer een keer
aan de dood ontsnapt.
Bomi.
(2010)
Laatst gewijzigd door Bomi op 12 mei 2010, 10:48, 2 keer totaal gewijzigd.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
