Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DANKZIJ DE THALYS MAN !
Ik ben sinds vanmorgen terug van een citytrip naar Parijs. Mijn broer Tom en ik zijn daar samen naar een bekende uitgeverij gestapt om mijn gedichten aan de man te brengen. Tegenwoordig duurt een treinreis van Brussel naar Parijs iets minder dan een anderhalf uur, dankzij de Thalys.
Toen de trein aankwam in Paris Nord wilde ik eerst en vooral een postkaartje verzenden naar Katty, een diëtiste die mijn dichterschap van nabij volgt. In de krantenkiosk koos ik het allermooiste kaartje voor haar uit.
Zo gezegd zo gedaan, hoog tijd voor Tom om in de zonnige buitenlucht een sigaret te gaan roken, vlakbij de ingang van het station. En plots was ik geshockeerd: overal zag ik clochards, de ene lag moedeloos op een zitbank te slapen, een andere schreeuwde dronken zijn ellende uit. En ja, de rijke toeristen wandelden hen verveeld en genadeloos voorbij. Gelukkig hield de security alles in het oog.
Ik verzocht mijn broer om zo snel mogelijk de metro naar ons hotel te nemen. Maar net toen we wilden vertrekken hield een baron sans sou ons tegen en vroeg wat kleingeld. Vanwege zijn vriendelijke innemende blik, gaf ik hem spontaan vijf euro. De man die een rosse bakkebaard had, lachte zijn tandeloze mond bloot en stopte mij iets in de handen, het was een ijzeren Eiffeltorentje in sleutelhangerformaat. En hij fluisterde: 'Ceci est un porte-bonheur'. Ik keek vol belangstelling naar deze gadget en wilde de mysterieuze man nog bedanken maar die was reeds verdwenen in de menigte.Tom die een puur rationele ingenieur is, grinnikte: ' Tja Claude, als je al die nonsens moet geloven ?'
En toch heeft deze talisman ons blijkbaar vier keer voor ongeluk behoedt dit weekend. Maar in de Thalys terug naar Brussel ergerde Tom zich: 'Stop nu toch eens met al die onzin uit te kramen'. En dus deed ik alsof ik sliep terwijl ik droomde van een positieve reactie bij de Parijse éditeur aan wie ik de dag ervoor mijn gedichten had aangeboden. Zal mijn poëzie daar goed worden onthaald dankzij... de talisman ?
Ach, ik zal de logica van mijn grote broer maar volgen, net zoals ik dat deed in de duistere Lichtstad, metro in, metro uit, dan kom ik vanzelf wel op mijn bestemming.
Ik ben sinds vanmorgen terug van een citytrip naar Parijs. Mijn broer Tom en ik zijn daar samen naar een bekende uitgeverij gestapt om mijn gedichten aan de man te brengen. Tegenwoordig duurt een treinreis van Brussel naar Parijs iets minder dan een anderhalf uur, dankzij de Thalys.
Toen de trein aankwam in Paris Nord wilde ik eerst en vooral een postkaartje verzenden naar Katty, een diëtiste die mijn dichterschap van nabij volgt. In de krantenkiosk koos ik het allermooiste kaartje voor haar uit.
Zo gezegd zo gedaan, hoog tijd voor Tom om in de zonnige buitenlucht een sigaret te gaan roken, vlakbij de ingang van het station. En plots was ik geshockeerd: overal zag ik clochards, de ene lag moedeloos op een zitbank te slapen, een andere schreeuwde dronken zijn ellende uit. En ja, de rijke toeristen wandelden hen verveeld en genadeloos voorbij. Gelukkig hield de security alles in het oog.
Ik verzocht mijn broer om zo snel mogelijk de metro naar ons hotel te nemen. Maar net toen we wilden vertrekken hield een baron sans sou ons tegen en vroeg wat kleingeld. Vanwege zijn vriendelijke innemende blik, gaf ik hem spontaan vijf euro. De man die een rosse bakkebaard had, lachte zijn tandeloze mond bloot en stopte mij iets in de handen, het was een ijzeren Eiffeltorentje in sleutelhangerformaat. En hij fluisterde: 'Ceci est un porte-bonheur'. Ik keek vol belangstelling naar deze gadget en wilde de mysterieuze man nog bedanken maar die was reeds verdwenen in de menigte.Tom die een puur rationele ingenieur is, grinnikte: ' Tja Claude, als je al die nonsens moet geloven ?'
En toch heeft deze talisman ons blijkbaar vier keer voor ongeluk behoedt dit weekend. Maar in de Thalys terug naar Brussel ergerde Tom zich: 'Stop nu toch eens met al die onzin uit te kramen'. En dus deed ik alsof ik sliep terwijl ik droomde van een positieve reactie bij de Parijse éditeur aan wie ik de dag ervoor mijn gedichten had aangeboden. Zal mijn poëzie daar goed worden onthaald dankzij... de talisman ?
Ach, ik zal de logica van mijn grote broer maar volgen, net zoals ik dat deed in de duistere Lichtstad, metro in, metro uit, dan kom ik vanzelf wel op mijn bestemming.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TOP FUN
Once I was in Hollywood
and then I saw you, Tom Cruise
you were driving a red sports car
stopped cheeky by a cocktailbar
my filmgod since my childhood
LET'S GET J.LO
On a palm beach in Florida
she's eating a fat-free pizza
hiding under her parasol
she's playing a hard to get role
Action ! flashes my camera
Once I was in Hollywood
and then I saw you, Tom Cruise
you were driving a red sports car
stopped cheeky by a cocktailbar
my filmgod since my childhood
LET'S GET J.LO
On a palm beach in Florida
she's eating a fat-free pizza
hiding under her parasol
she's playing a hard to get role
Action ! flashes my camera
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TIME IS ON MY SIDE
Tijdens een discussie met mijn hoog-intelligente broer Tom, ingenieur van opleiding, beweer ik stellig dat de mogelijkheid om te 'Reizen in de tijd, verleden of toekomst' reeds bestaat en wel sinds mensenheugenis. Rationeel als Tom is vraagt hij naar mijn argumenten die zo'n 'bizarre' bewering kunnen staven.
Toevallig staat de TV in de woonkamer aan. Kijk dan maar eens naar deze documentaire over de Tweede Wereldoorlog, zeg ik hem. Deze beelden reizen naar de toekomst, namelijk naar ons beiden, tv-kijkers van de 21ste eeuw. De soldaten die vechten voor hun leven hebben op dat moment geen besef dat wij ooit naar hen zouden kijken, evenals ze toen nog geen enkel benul hebben van de moderne snufjes die deze tv-beelden zouden omringen, zoals een computer, smartphone enz ... . Ze zijn dus in de toekomst beland.
Ok, beaamt Tom, ik volg je redenering maar ik beschouw dit reizen in de tijd als virtual reality!
Wat is het verschil? vervolg ik mijn uiteenzetting. Want op het moment van het aanschouwen van deze documentaire reizen we naar het verleden, wat zeg ik, we 'zijn ' in het verleden: vader en moeder, ooms en tantes, alles en iedereen zijn ergens aanwezig terwijl deze soldaten elkaar beschieten. En zo reizen verleden en toekomst continu naar elkaar!
Ach ja, mompelt Tom, jij met je duistere filosofie!
Maar je geeft me toch gelijk, Tom?
Een beetje, misschien geef ik je ooit volkomen gelijk, Claude. Time is on your side!
Tijdens een discussie met mijn hoog-intelligente broer Tom, ingenieur van opleiding, beweer ik stellig dat de mogelijkheid om te 'Reizen in de tijd, verleden of toekomst' reeds bestaat en wel sinds mensenheugenis. Rationeel als Tom is vraagt hij naar mijn argumenten die zo'n 'bizarre' bewering kunnen staven.
Toevallig staat de TV in de woonkamer aan. Kijk dan maar eens naar deze documentaire over de Tweede Wereldoorlog, zeg ik hem. Deze beelden reizen naar de toekomst, namelijk naar ons beiden, tv-kijkers van de 21ste eeuw. De soldaten die vechten voor hun leven hebben op dat moment geen besef dat wij ooit naar hen zouden kijken, evenals ze toen nog geen enkel benul hebben van de moderne snufjes die deze tv-beelden zouden omringen, zoals een computer, smartphone enz ... . Ze zijn dus in de toekomst beland.
Ok, beaamt Tom, ik volg je redenering maar ik beschouw dit reizen in de tijd als virtual reality!
Wat is het verschil? vervolg ik mijn uiteenzetting. Want op het moment van het aanschouwen van deze documentaire reizen we naar het verleden, wat zeg ik, we 'zijn ' in het verleden: vader en moeder, ooms en tantes, alles en iedereen zijn ergens aanwezig terwijl deze soldaten elkaar beschieten. En zo reizen verleden en toekomst continu naar elkaar!
Ach ja, mompelt Tom, jij met je duistere filosofie!
Maar je geeft me toch gelijk, Tom?
Een beetje, misschien geef ik je ooit volkomen gelijk, Claude. Time is on your side!
-
*Joy*
.
Ik reis graag met je mee Claudio.
Altijd mooie verhalen.
Ik weet niet of je met Instagram werkt.
Daar lees ik veel poëzie en gedichten.
Echte pareltjes.
Hopelijk neem je het me niet kwalijk dat ik hier nu en dan een reactie plaats...?
Ik blijf je graag lezen.
Een
nnig groetje...en nog een mooie avond verder.
Joy !!!
Ik reis graag met je mee Claudio.
Altijd mooie verhalen.
Ik weet niet of je met Instagram werkt.
Daar lees ik veel poëzie en gedichten.
Echte pareltjes.
Hopelijk neem je het me niet kwalijk dat ik hier nu en dan een reactie plaats...?
Ik blijf je graag lezen.
Een
nnig groetje...en nog een mooie avond verder.Joy !!!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CHECK MATE !
Toen ik onlangs met mijn broer Tom in Parijs op citytrip was, heb ik geluk gehad in vier penibele situaties. De eerste keer was vlak voor ik de trein zou opstappen die vertrok vanuit Brussel-zuid. De douane hield mij daar tegen en ik werd van kop tot teen gechekd. Dit duurde toch wel even waardoor Tom en ik elkaar uit het oog verloren waren. Hij was via de roltrap reeds naar perron 5 gegaan. Mijn gsm was echter onvoldoende opgeladen en ik had mij van perron vergist. Ik was volledig de kluts kwijt maar wonder bij wonder zag ik na enige tijd Tom staan bij de Thalys richting Parijs. Tom was opgelucht en vroeg of ik in mijn rugzak alle reisspullen weer terug bijhad.'Please check, mate', klonk zijn stem streng maar bezorgd.
Het tweede voorval speelde zich die middag af in de metro.Twee grote lugubere mannen hielden mij bij het instappen gekneld en ik voelde een hand in mijn broekzak glijden, precies daar waar ik mijn portefeuille nonchalant had weggestoken. Ik gaf ze beiden een duwtje en riep zo luid als ik kon:'Aux voleurs!!' De twee boeven maakten zich snel uit de voeten. Eind goed al goed, we geraakten op onze bestemming. We vonden een restaurant aan de Champs Elysees waar we pizza bestelden.Tom vroeg mij voor alle zekerheid:'Claude, check toch maar even of je alles nog bij je hebt.'
De volgende ochtend liep het weer bijna mis. We hadden zin in een lekkere koffie met ontbijt. We namen plaats in een chique taverne rechtover het Operagebouw. De garcon kwam de bestelling opnemen. Maar Tom wou eerst de kaart nachecken. 'Oei Claude, dat is geen spek voor onze bek, we zijn hier weg'. En zo stapten we richting Montmartre naar de rode tourbus die ons met een gids door het majestueuze Parijs zou rijden en ja, je raadt het al: de vierde malheur vond plaats toen mijn gsm door Braziliaanse passagiers werd opgemerkt onder de autobuszetel achter me.'Muchas gracias', glimlachte ik dankbaar.
Tijdens de treinreis terug naar Brussel speelden we na mijn dutje een partijtje schaak en voorzichtig bracht ik alweer ter sprake dat die talisman ons dan toch vier keer had geholpen. Maar mijn pientere broer merkte op: 'Ach Claude, dat is lariekoek want de eerste keer bij de douane was nog in Belgie, dus alvorens we die talisman van die baron-clochard hadden gekocht.' En vervolgens fluisterde Tom met een grijns: 'Checkmate!'
Ben je daar zeker van Tom? Let me check that, mate!'
Et voilà: 'Checkmate big brother!'
'Inderdaad little brother! Congratulations!'
'Ach, dan is dit toch een vierde penibele situatie waar ik ben uitgeraakt Tom'
'Puur geluk Clo-clo!'
'Dankzij de talisman..toch??'
'Alweer checkmate', zag ik mijn broer met grote verbaasde ogen denken.
Toen ik onlangs met mijn broer Tom in Parijs op citytrip was, heb ik geluk gehad in vier penibele situaties. De eerste keer was vlak voor ik de trein zou opstappen die vertrok vanuit Brussel-zuid. De douane hield mij daar tegen en ik werd van kop tot teen gechekd. Dit duurde toch wel even waardoor Tom en ik elkaar uit het oog verloren waren. Hij was via de roltrap reeds naar perron 5 gegaan. Mijn gsm was echter onvoldoende opgeladen en ik had mij van perron vergist. Ik was volledig de kluts kwijt maar wonder bij wonder zag ik na enige tijd Tom staan bij de Thalys richting Parijs. Tom was opgelucht en vroeg of ik in mijn rugzak alle reisspullen weer terug bijhad.'Please check, mate', klonk zijn stem streng maar bezorgd.
Het tweede voorval speelde zich die middag af in de metro.Twee grote lugubere mannen hielden mij bij het instappen gekneld en ik voelde een hand in mijn broekzak glijden, precies daar waar ik mijn portefeuille nonchalant had weggestoken. Ik gaf ze beiden een duwtje en riep zo luid als ik kon:'Aux voleurs!!' De twee boeven maakten zich snel uit de voeten. Eind goed al goed, we geraakten op onze bestemming. We vonden een restaurant aan de Champs Elysees waar we pizza bestelden.Tom vroeg mij voor alle zekerheid:'Claude, check toch maar even of je alles nog bij je hebt.'
De volgende ochtend liep het weer bijna mis. We hadden zin in een lekkere koffie met ontbijt. We namen plaats in een chique taverne rechtover het Operagebouw. De garcon kwam de bestelling opnemen. Maar Tom wou eerst de kaart nachecken. 'Oei Claude, dat is geen spek voor onze bek, we zijn hier weg'. En zo stapten we richting Montmartre naar de rode tourbus die ons met een gids door het majestueuze Parijs zou rijden en ja, je raadt het al: de vierde malheur vond plaats toen mijn gsm door Braziliaanse passagiers werd opgemerkt onder de autobuszetel achter me.'Muchas gracias', glimlachte ik dankbaar.
Tijdens de treinreis terug naar Brussel speelden we na mijn dutje een partijtje schaak en voorzichtig bracht ik alweer ter sprake dat die talisman ons dan toch vier keer had geholpen. Maar mijn pientere broer merkte op: 'Ach Claude, dat is lariekoek want de eerste keer bij de douane was nog in Belgie, dus alvorens we die talisman van die baron-clochard hadden gekocht.' En vervolgens fluisterde Tom met een grijns: 'Checkmate!'
Ben je daar zeker van Tom? Let me check that, mate!'
Et voilà: 'Checkmate big brother!'
'Inderdaad little brother! Congratulations!'
'Ach, dan is dit toch een vierde penibele situatie waar ik ben uitgeraakt Tom'
'Puur geluk Clo-clo!'
'Dankzij de talisman..toch??'
'Alweer checkmate', zag ik mijn broer met grote verbaasde ogen denken.