Borstkanker: Reconstructie

Reconstructie met een prothese
De voornaamste voorwaarde om voor dit type van reconstructie te kiezen is de kwaliteit van de huid. Er moet voldoende soepele huid aanwezig zijn. Reconstructie bij mensen met een te fijne huid is tot mislukken gedoemd. Een goede kwaliteit van de huid is dus noodzakelijk om de prothese op een veilige manier te plaatsen en de borst voldoende welving te geven.

Er bestaan verschillende types van protheses, onder meer diegene waarvan het siliconenomhulsel siliconengel of fysiologisch serum bevat.

• Eenvoudige prothese
  Men glijdt ze in een zak onder de grote borstspier en de grote zaagspier, teneinde zoveel mogelijk de vorming van een stijf kapsel te vermijden die aan de borst een verstijfd uitzicht zou geven. Het vaste volume van deze protheses kan voor ongemak zorgen omdat ze zich niet aanpassen aan een vermagering of een gewichtstoename van de patiënte.
  
  
• Prothese door weefseluitzetting
  Het principe van weefseluitzetting bestaat erin een ballon onder de huid of een spier in te planten en deze geleidelijk op te blazen tot hij het juiste volume bereikt.
  
  Deze vorm van reconstructie lukt enkel als de huid gezond is en al haar elasticiteit nog bezit, d.w.z. als ze niet bestraald is.
  
  Gespreid over een periode van verschillende weken blaast men de prothese geleidelijk op om een mooie borstwelving te verkrijgen.
  
  De voornaamste ongemakken bij deze techniek zijn:
  • Het uitzettingsproces is van lange duur en vaak onaangenaam
  • De gereconstrueerde borst is weinig of niet mobiel
  • De borst volgt op latere leeftijd het natuurlijke inzakkingproces van de borst niet

Reconstructie met levend weefsel

• Met spier- en huidweefsel van de grote rechter buikspier - de zogenaamde "Tram" techniek
  De chirurg kan beslissen om één van de buikspieren (de grote rechter buikspier), huid en vet naar de geopereerde plaats te transplanteren. Hij reconstrueert het geheel om er de vorm van een borst aan te geven. Patiënten zijn erg te vinden voor deze techniek omdat ze door één enkele operatie zowel een borstreconstructie als een platte buik krijgen. De kans op hernia blijft echter reëel.
  
  
• Met huidweefsel van de grote rugspier
  Bij deze techniek gebruikt men huid ter hoogte van de oksels. Men snijdt deze huidzone weg in drie "bloembladen", van bloedvaten voorzien door de grote rugspier (de zogenaamde "lelietechniek"). Vervolgens vormt men daarmee een borst.
  
  
• De voordelen van reconstructie met levend weefsel zijn:
  • de reconstructie is definitief
  • de borst is soepel, natuurlijk qua vorm en stevigheid
  • de hoeveelheid vet waaruit de borst is samengesteld varieert naargelang - gewichtsverlies of -toename van de patiënte
  • de gereconstrueerde borst veroudert samen met het lichaam en de symmetrie is dus veel stabieler dan bij een prothese.

Reconstructie met vrij weefsel
Ook andere plaatsen op het lichaam komen in aanmerking om weefsel te gebruiken voor borstreconstructie. Dat is bijvoorbeeld het geval voor de grote rugspier tegenover de geopereerde borst of de grote bilspier. Deze huidlappen komen in aanmerking om het afnemen van spierweefsel van de buikwandspieren te beperken.

Symmetrische borsten en reconstructie van de tepel
Wanneer het nodig is of de patiënte ervoor kiest voert men een symmetriesering van de borsten uit. Dat gebeurt minstens drie maanden na de reconstructie zodat de borst haar definitieve welving en volume kan aannemen. De ingreep bestaat uit een verkleining of een verhoging van de tegenoverliggende borst. Tegelijkertijd reconstrueert men de tepel van de geopereerde borst.

Reconstructie van de tepel gebeurt over het algemeen enkele weken of zelfs maanden na de ingreep.
De nieuwe weefsels hebben die tijd nodig om zich goed te plaatsen. Zo vermijdt men om de tepel te snel definitief te plaatsen. Meestal gebeurt de tepelreconstructie via tatoeage (het meest voorkomend) of met weefsel weggesneden aan de binnenkant van de dijen, achter de oren of in de buurt van de vulva.

 

Bron: Stichting tegen Kanker