Deze keer wikkel ik een boodschap netjes in een verhaal uit mijn verleden.

Het gaat over een jongen die ik lang heb begeleid in een psychiatrische instelling.

Hij leed aan een manische depressie, psychoses, ADHD en angststoornissen waar zijn verleden het gevolg van was. Een zware vorm van autisme was hem echter meegegeven van bij de geboorte.

Ik maak me nu al zorgen om het feit dat dit verhaal niet op een A4-tje zal passen, waar ik me meestal probeer aan te houden.

Wat is opvoeden?

Het verhaal van David gaat over de gruwel waar 'vader-stout' hem seksueel misbruikt heeft. Van bij zijn geboorte werd hij verwaarloosd en al spoedig werd hij achtergelaten in een psychiatrische instelling door 'mama-pech' die niet wist wat opvoeden was. En in enkel ‘grootbrengen’ had ze geen zin en nog minder middelen voor.

Voor dit schrijven neem ik zijn ziektebeeld autisme tot mij. Want de rest is uiteindelijk allemaal maar drama. Uit drama kunnen we ons als mens terugtrekken als men dat écht wil, maar dat aspect van autisme … Dat is een andere zaak. Het is een ziekte die de mogelijkheden beperkt omdat angst heer en meester is. Naast de weg lopen, maakte David bang. Dagelijkse rituelen waren heilig. Op een dag droeg ik een vermoeide, lamgespoten David uit de isoleercel, omdat hij, door omstandigheden, zijn vaste pad had overschreden. Wat was hij bang geweest, vertelde hij me.

Boswandeling

Na een lange voorbereiding was ik erin geslaagd om David een namiddag mee naar buiten te nemen. Na goedkeuring van de hoofdpsychiater van zijn afdeling natuurlijk. David keek op naar mij, dus hij had ingestemd om voor de eerste keer sinds zijn opname, op twintig jarige leeftijd een voet buiten het hospitaal te zetten om samen met mij een boswandeling te maken. Zijn grootste zorg was dat plassen. David had vaste plasuren. Na het plassen had hij het ritueel om zijn plasser zeven keer af te schudden, om hem nadien met een vier dubbelgevouwen papiertje zes keer af te doppen. Dat voelde veilig aan, vond hij. Maar om dit ritueel in een bos uit te voeren was voor hem een hele grote stap in het onbekende. Ik kan je bevestigen; David heeft het gedaan!

Het mooiste moment in zijn leven

Na de boswandeling heeft David – dicht op mijn borst gedrukt – gehuild als een klein kind, terwijl ik hem warme, verse liefde over zijn rug wreef. Ik zie het verplegend personeel nog zo voor me, hoe ze met tranen in de ogen toekeken naar een oprecht, gelukkige David. Het was het mooiste moment in zijn leven geweest, snikte hij me toe. ‘Bedankt, lieve Kobe. Dit vergeet ik nooit meer. Je bent mijn beste vriend’.

David had ervoor gekozen om een slok water te drinken tijdens het middagmaal. David dronk nóóit water tijdens het eten, want hij geloofde dat drinken enkel ná het eten hoorde.

David had zich flink vastgebeten in de Bijbel. Hij paste alles wat hij eruit las netjes toe om in zijn ogen, zo goed mogelijk te leven. Tot op de dag dat meneer X – een ondertussen opgesloten terrorist – hem had overtuigd dat de Koran beter voor hem was. Eigenlijk is het zeer triestig om David zijn verhaal te brengen, want het doet me nog steeds pijn om me te herinneren hoe beïnvloedbaar hij was en daardoor een vogel voor de kat kon zijn.  David is momenteel nog steeds voortvluchtig ...

David zijn volledige verhaal kan men lezen in mijn tweede roman, Korniev.

Veranderen is aanpassen

Ik ben ervan overtuigd dat David de bewuste boswandeling nog steeds diep in zijn hart koestert. Maar ik ben er nog meer van overtuigd dat de boswandeling nodig was als inzicht tot verandering. Tot grote spijt koos hij niet veel later voor een pad waar extremistische gedachten de overhand namen, maar het heeft wel gemaakt dat hij leerde kiezen voor verandering in zijn leven. Op dat vlak althans, was dit een grote stap voorwaarts. En ik weet dat David niet gekozen had voor verandering omdat dat leuk was, maar omdat hij aan overleven dacht. Overleven is een natuurlijke drang die ons zaken laat doen die zéker met verandering te maken hebben. Veranderen is aanpassen.

Ondertussen zie ik dat mijn schrijven toch ongeveer op een A4,tje had kunnen passen.

Maar om niet toe te geven aan een eventuele gewoonte, schrijf ik nog een klein stukje verder.

Is koude soep ook lekker?

Van soep moet je drinken als het heet is, hebben we geleerd. Maar is dat echt zo? Moeten we soep drinken als het heet is? Kan de soep niet even lekker zijn als hij afkoelt tot een temperatuur die soep te koud verklaart? Drinken we soep niet heet omdat iedereen het doet? Omdat het ons zo voorgeschreven staat? Gazpacho is ontwikkeld door een zeer bijzondere persoon. Want die persoon heeft bewezen dat onze wegen, waar we graag comfortabel in blijven lopen, overschreden mag worden. Dat we naast de weg even comfortabel kunnen wandelen. Naast de weg stappen is goed voor ons! Het is goed voor David en het is goed voor soep.

En ondanks het feit dat niemand weet waar David zich momenteel bevindt – als hij zich überhaupt nog ergens op de wereld der levende bevindt - hoop ik van harte dat hij op dit moment gerustgesteld tegen een boom staat te plassen en met een tevreden glimlach een diepe zucht verdiept.

Lieve David. Vandaag een fijne gedachte voor jou.